Het is alweer zaterdagavond nu ik achter mijn laptop kruip om dit te typen. Het is zo gek, de tijd vliegt hier. Vanochtend werd ik nog wakker in een dorpje in de Westfjorden en nu ben ik alweer in Bifröst. Het is zaterdagavond en ik heb mijn avond gespendeerd in het doen van huiswerk. Nou ja. het analyseren van een film over oorlog/terrorisme. Niet mijn favoriete film dus ik kan me betere dingen bedenken om te doen op zaterdagavond, maaar school combineren met elke week een mini-vakantie blijft een beetje lastig. Vooral als blijkt dat je nog tweehonderd bladzijdes moet doorspitten voor je überhaupt het assignment kan schrijven. ;-)  Maar goed, nu zit ik hier, inmiddels is het alweer na twaalf uur ’s nachts, in mijn eentje aan de keukentafel met een kopje veel te zoete aardbeien vanille thee. Deze trip had namelijk een mega hoogtepunt voor mij.

Mijn vader werd altijd enthousiast als het ging over autorijden. Zodra het mogelijk was belde hij een autoschool zodat ik zo snel mogelijk kon leren rijden. Van te voren nam hij me mee naar de wei van opa en oma en naar weggetjes achteraf. Elke keer, met engelen geduld, legde hij me uit hoe het zat met schakelen. Ik startte mijn rijlessen in de zomer en in september kreeg mijn vader te horen dat alles was uitgezaaid. Ik heb er dan ook voor gekozen om tijdens papa’s ziekbed te stoppen met rijlessen. Het ging gewoon niet samen met de situatie thuis. Wel heb ik geleerd voor mijn theorie examen en die heb ik kantje boord gehaald, net voor papa stierf. Een half jaar na papa’s overlijden pakte ik het rijlessen weer op en een paar maanden later had ik hem dan, mijn rijbewijs.

Thuis hebben we een automaat dus sinds meer dan anderhalf jaar rijd ik in een automaat en heb ik in principe geen schakelwagen meer aangeraakt. Voor ik naar IJsland kwam wilde ik heel graag weer even wennen aan een schakelwagen maar door de hevige storm was de auto van mijn oma niet meer te gebruiken en kon ik dus niet ‘oefenen’. Hier reed ik af en toe een ritje naar de supermarkt met de schakelwagen van school.

Vrijdagochtend ging ik samen met Marion de huurauto ophalen in Borgarnes. Dat betekende dat ieder van ons een auto terug zou moeten sturen om de rest op te halen. Iemand de huurauto en iemand de auto van school. Ik ging in de huurauto en met volle rust (geen druk met bijv. vier anderen bij je in de auto) ging het schakelen me nog aardig goed af. Ik besloot zelf het eerste uur van de trip te rijden.

De hele dag hadden andere gereden en toen we klaar waren met eten in een restaurant en het wat begon te schemeren nam ik de taak op me om te rijden. We wilden nog graag langs een waterval en daarna moesten we nog door naar onze slaapplek. In totaal meer dan twee uur rijden en van te voren wist ik dus dat het donker zou worden onderweg. De weg in de Westfjorden is niet geheel normaal. Je hebt er ‘gravel roads’ vol met gaten. En die gaten zitten vol met water van regen én ook met zand. Het eerste deel zat bijna iedereen met schrik in de auto vanwege de weg, ik niet. Ik genoot. De auto werd enorm smerig door de plassen maar het was een hele uitdaging om hier te kunnen rijden én ik deed dat gewoon! Het leuke was dat ik zeker weet dat papa het ook tof had gevonden om daar te rijden met de modder en viezigheid die alle kanten op gaat. Ik was in mijn element.

Na een korte stop bij de waterval reed ik verder over de weg tussen de bergen en de fjorden. Op een begeven moment was het zo pikke donker dat ik zelfs met het grote licht nog maar een paar meter vooruit kon kijken naar een enkele reflecterende paal naast de weg. Ik heb gereden langs de fjorden, door de bergen, door haarspeldbochten en uiteindelijk tot aan het hostel. I did it!

Wat zou papa trots op me zijn, dat zijn dochter die hij zo graag zou hebben zien rijden, nu rijdt door een onbekende omgeving, pikke donker en met zoveel uitdagingen. Ik heb het gewoon gedaan, in een schakelwagen. Dat ook nog eens. Dus naast dat ik weet dat papa trots op me zou zijn ben ik eigenlijk ook gewoon enorm trots op mezelf.

En nu ga ik vol trots de rest van mijn tijd in IJsland tegemoet.

Liefs, Sophie