Waarom het nieuwe jaar nu op het punt van beginnen staat


Het nieuwe jaar, dat begint voor mij niet meer met vuurwerk op 1 januari. Dat feestje daar in het midden van de nacht heeft ineens zijn betekenis verloren. Volgens de administratie een nieuw jaar, voor mijn gevoel gewoon een dag in het huidige jaar. Het echte nieuwe jaar begint voor mij pas later. Het is alweer een tijd geleden dat ik schreef over papa en alles daar om heen, maar vandaag is het daar weer even tijd voor.

Het echte nieuwe jaar begint voor mij pas zes maart. Zes maart, ik vind het gewoon lastig om deze woorden te typen. Mijn vingers gaan slomer dan anders over het toetsenbord. Dat komt misschien ook omdat deze datum zoveel betekenis heeft voor mij. Het is voor mij de dag, waarop het nieuwe jaar weer van start gaat. Een nieuw jaar zonder papa…

Op 6 maart 2014 verloor ik mijn papa, degene die mij al langer volgen weten dat dat de reden is dat ik begonnen ben met schrijven. Het schrijven over mijn gedachtes en gevoelens tijdens zijn ziekbed en na zijn overlijden heb ik heel lang gedaan. Het hielp zo goed bij het verwerken, omdat ik niet zo goed ben in rustig praten over hoe ik me voel. Schrijven werd een uitlaatklep voor de gedachtes in mijn hoofd. En elk jaar, wanneer ik het leven weer op de rit denk te hebben, komt daar weer 6 maart. Een nieuw jaar zonder papa en het verlies wat altijd zal blijven. Langzaam borrelt alles weer op.

6 maart begint dus voor mij weer een nieuw jaar, een nieuw jaar waarin herinneringen gemaakt zullen worden, nieuwe avonturen beleefd, gelachen en gehuild. En elk jaar, wanneer die datum weer in de buurt komt weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen, hoe ik me ga voelen en dat is moeilijk. Dat zorgt er voor dat die dag al zo veel in mijn hoofd is zodra de maand februari start. Ik voel de angst weer met carnaval die ik toen zo erg had. “Zou mijn papa nu dood gaan?” vroeg ik me dan telkens af terwijl ik in de kroeg stond, dat was echt vreselijk. Carnaval geeft mij dan ook altijd een beetje een naar gevoel, het herinnert me altijd weer aan die angst. Vooral voordat het begint, dan ben ik er in mijn hoofd ook altijd zo veel mee bezig dat het best vermoeiend is. En dit weekend is het alweer zover, carnaval. Ik vind het plannen maken vreselijk, maar als ik dan uiteindelijk met een biertje in de kroeg sta, mee te blérren met de té foute carnavalsnummers, dan is alle paniek zo weer voorbij. Het is misschien zo erg nog niet, vooral omdat die weken voor carnaval veel erger zijn.

Ik kan me ook echt nooit gedragen zo rond deze dagen van maart en alles lijkt ineens niet meer zo lekker te lopen in het leven. Behoorlijk pittig omdat ik me om alle kleine dingen druk kan maken en ook vaak last heb van hoofdpijn dan. Ik weet, dat voor mijn gevoel, niemand iets goeds kan doen rond die dag. Ook al probeer ik het ieder jaar weer. Ruim van te voren zeg ik dan tegen mezelf: Sophie, je moet je een keer normaal gedragen zoals alle andere mensen op deze dag. Maar op de een of andere manier lukt het nooit… Niet wanneer er mensen bij me zijn die ook alles mee hebben gemaakt, mensen die té dicht bij me staan en die me te goed kennen. Mensen waarbij ik niet kan doen alsof dit een van de normale 365 dagen in het jaar is. Ik weet ook niet hoe het komt. Maar dit jaar, moet ik volwassen zijn, zit ik op kantoor en zou dit een normale dag moeten zijn, zoals alle maandagen zijn sinds een maandje.

Ik wil zo graag dat 6 maart daarna weer voorbij is. Ademhalen, een nieuw jaar. En dat terwijl dit jaar misschien wel moeilijker is dan ooit.

Liefs,
Sophie

4 comments

  1. Ik herken dit heel erg, mijn vader is overleden op 13 december toen ik nog veel jonger was en begin december is altijd dde moeilijkste tijd van het jaar. Hoewel het wel beter wordt met de tijd, blijft het denk ik altijd moeilijk. Heel veel sterkte deze weken!

  2. Lieve Sophie,

    Zo herkenbaar van die datum en ook van de carnaval.
    Wij hebben die datum net weer achter de rug.
    Wens jouw heel veel kracht, liefde en sterkte toe.
    Hoop dat je toch wat kunt genieten van de carnaval.
    Misschien geeft dit wat afleiding.
    Ik denk aan jullie alle drie.
    X

  3. Veel sterkte lieve Sophie!! Ik herken het maar al te goed, maar papa’s blijven en zitten in je hart, ze gaan er nooit meer uit! Je papa is niet weg, al zijn herinneringen aan hem blijven bij jou, alle leuke momenten en dingen die hij je geleerd heeft blijven in jou zitten. Alles van je papa blijft in jou, totdat je het zelf begeeft. Als hij je nu zou zien, zou hij trots op je zijn. Je bent zijn dochter hoe hij het zich nooit zou kunnen hebben dromen! We koesteren die papa’s… Elke dag!

    Maar missen ze zo

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge