Daar zat ik dan, eindelijk even tijd voor mezelf. In de auto, op weg naar de autoverhuur, helemaal alleen met op de boxjes die ik bij had met jouw muziek. Verschillende liedjes van je afscheid kwamen voorbij en de tranen hadden de vrije loop. Wat mis ik je enorm.
Ineens was daar die slappe lach en had ik de behoefte om te schrijven, dus dat deed ik. Continue reading
Verdomme pap, ik heb je weer gemist deze week. Dinsdag was mijn event op stage. Ik ben er wekenlang mee bezig geweest, helemaal alleen. Van het opstellen van het programma tot het regelen van het eten en drinken, het uitnodigen van de gasten en het samenstellen van de goodiebags. Allemaal superleuk, leerzaam maar ook heeeel spannend. Ik bedoel, als iets niet helemaal goed loopt is dat wel mijn schuld. Zoals bij geloof ik alle spannende dingen moet er last-minute iets mis gaan. Continue reading
Pfoe, even bijkomen van deze mega drukke dagen. Dit blogje typ ik dan ook heerlijk in mijn pyjama op bed. Ter ondersteuning staat spotify aan en ben ik voorzien van water en chips. Gezonde combinatie haha ;-) Sorry not sorry! Het is weer tijd om jullie mee te nemen in mijn dagboek. There we go!
Continue reading
Vandaag is mijn eerste stage dag. Voor de nieuwe volgers (en voor degene die het stiekem vergeten waren), ik ga stage lopen op het hoofdkantoor van HEMA in Amsterdam. Deze stage duurt vijf maanden, van september tot februari. Nu ik dit zo typ lig ik in mijn nieuwe frisse bedje in Amstelveen en moet ik eventjes van alles kwijt aan jullie!
Lief dagboek, inmiddels zou je eigenlijk alweer een aantal dagen online moeten staan. Aangezien ik op vakantie even echt wilde genieten van de tijd samen en het land kwam er op zondag een hotspot online in plaats van deze rubriek. Maar ondanks dat er woensdag even niets online is gekomen nu toch de rubriek. Vandaag vertel ik je hoe het is gegaan op vakantie nadat ik dit artikel over mijn angst deelde met jullie. Nieuwsgierig? Lees dan gauw verder?
Continue reading
Afgelopen dinsdag ging ik op sollicitatiegesprek in Amsterdam. Met mijn hakken door de halve stad (slecht idee met tramrails) kwam ik ten slotte mooi op tijd aan waar ik moest zijn. Ik moest even wachten maar werd al snel opgehaald door degene waarmee ik het gesprek zou hebben. De huidige stagiaire was er ook bij en terwijl de ander thee ging halen vroeg ze vrijwel meteen, ben je zenuwachtig? “Nee” antwoordde ik. Ik dacht even na, was ik echt niet zenuwachtig? Nee, geen greintje spanning ging er door mijn lichaam. Het voelde alsof ik er voor mijn lol kwam om gezellig even te kletsen. Dus antwoordde ik aanvullend, “Ik ben niet zo gauw zenuwachtig”. Het duurde even, maar ik wist weer waarom ik niet zenuwachtig was… Continue reading
Vandaag schrijf ik over 12 maart 2014, de laatste dag dat papa nog bij ons was vorig jaar. De dag voor de kerkdienst en de crematie, ook wel de dag waarop ik terug kijk als de verdrietigste dag van mijn leven. Waarom? Lees dan verder.
Continue reading