Omdat ik ik ben.

Vandaag weer een heel persoonlijk artikel! Ben je benieuwd, lees dan gauw verder!

Het is vandaag 1 december en het liefst zou ik nu kei hard huilen in de trein. Het doet pijn. Het doet echt pijn. Als mensen je geen blik meer waardig gunnen, je niet begrijpen als je tijd voor jezelf nodig hebt om aan te sterken, je negeren en negatieve woorden over je verspreiden. Het doet pijn dat mensen die zich een jaar geleden nog “vriendinnen” noemden je nu niet meer zien staan. “We zullen er altijd voor je zijn” is altijd geroepen. Maar nee, niet eens iets wat daar op lijkt. Boze gezichten waarom ik niet mee ga met ‘leuke dingen’ en ik niet de behoefte heb om het huis uit te gaan. Sorry dat ik mijn papa ben verloren en dat ik tijd nodig heb om dit te verwerken. Dat ik met vele dieptepunten door het leven ga en het erg slecht met me gaat. Sorry dat ik jullie even niet kan helpen met jullie problemen en dat ik jullie minder aandacht geef. Ohja en sorry voor mijn leven. Dat het allemaal zo moest lopen. Ik was even vergeten dat het allemaal mijn schuld is dat ik niet lekker in mijn vel zit sinds het overlijden van papa…

En eigenlijk.. eigenlijk helemaal geen sorry. Omdat ik, ik ben en niet degene die zij willen dat ik ben. Omdat ik heel wat heb meegemaakt en als je niet begrijpt dat ik mijn lieve papa nog elke dag mis en ik tijd nodig heb om het enorme verlies te verwerken, dan ben je geen vriendin.

Ik ben ook iemand! Ik ben zelfs enorm trots op mezelf dat ik zoveel heb weten te bereiken ondanks alles! Ik heb mijn propedeuse in één jaar gehaald, dat ik nu na al die ongelukkige maanden durf te zeggen: Je moet me maar nemen zoals ik ben. en dat ik de moed heb gehad om een blog te beginnen en door te zetten.

En hier op mijn blog, kan ik zijn hoe ik ben. Een kletskous, die lacht en huilt, veel te veel foto’s maakt en dit alles openhartig met jullie deelt. Jullie zijn zo bijzonder! Ook jij die na dit artikel denkt, wat is dit voor iets, jij hebt tóch mijn verhaal gelezen en geluisterd. Jullie als lezers/bezoekers geven me het gevoel er niet helemaal alleen voor te staan en verzachten de pijn, ik ben jullie ontzettend dankbaar! Elke ‘view’, elke volger, elke reactie maakt mijn dag weer wat beter. Het eerste doel van mijn blog is bereikt, ik kan hier mijn ei kwijt en er zijn zelfs mensen die er naar luisteren!

Liefs, Sophie

Waarom heb jij eigenlijk een blog? Wat vinden jullie van persoonlijke artikelen?

13 comments

  1. Wauw, ik heb je blog pas ontdekt, wat een triest verhaal zit er achter… Ik word er stil van. Wat erg dat je vriendinnen je niet begrijpen en er niet voor je zijn, dat moet verschrikkelijk zijn, zeker in deze moeilijke periode. Ik vind het wel heel moedig van je dat je een blog begonnen bent en zo fijn om te horen dat je het gevoel hebt dat je hier wel je ei kwijt kan en dat je je gehoord en begrepen voelt, dat vind ik het allermooiste aan een blog! Ik schrijf onlangs ook een artikel over wat ik met mijn blog wil bereiken, en daar schreef ik ook al dat ik het belangrijk vind dat anderen herkenning vinden in mij via mijn blog en zich daardoor minder alleen voelen, en natuurlijk ook omgekeerd voor mezelf. Ik schrijf daarom dus ook regelmatig persoonlijke artikelen, afgewisseld met wat meer ‘gezellige’ artikelen over van alles en nog wat.

  2. En trouwens, heel goed dat je jezelf blijft. Ook als je het moeilijk hebt. Je mag gerust verdrietig zijn en je rot voelen en je mag daar ook voor uit komen. Uiteindelijk zal dat je meer opleveren dan nu je verdriet te onderdrukken of verstoppen, want ik vrees dat de weerslag nadien dan eens zo groot zou zijn. Neem gerust alle tijd die je nodig hebt om te rouwen om het grote verlies van je papa.

  3. Wauw wat ontzettend dapper van je dat je dit durft te schrijven! Ik kan natuurlijk niet zeggen dat ik begrijp wat het is om je vader te verliezen, want dat heb ik niet meegemaakt. Ik kan wel zeggen dat ik snap hoe het is om “vrienden” kwijt te raken als het niet goed met je gaat, en hoe het is om te horen (impliciet of expliciet) dat je er zelf voor kiest om in de put te zitten. Ik vind het daarom super dat je in dit stuk voor jezelf opkomt! Ben trots op je!

  4. Jeetje.. wat mooi en goed dat je dit op je blog deelt en durft te delen! En wat jammer dat er mensen zijn die jou niet de tijd gunnen, maar hoe hard het ook klinkt op die manier kom je er wel achter wie je echt dierbaar zijn. Goed dat je bij jezelf blijft en fijn dat je dat op je blog helemaal jezelf kunt zijn. Schrijven is een fijne uitlaatklep! En dat is dan ook een van de redenen waarom ik zelf een blog heb :)

  5. Persoonlijke artikelen lees ik het meest graag. Niet omdat ik het fijn vind om jouw pijn te zien, maar omdat ik het zo mooi vind dat je dit durft te schrijven!
    Heb geen spijt dat je meer met jezelf bezig bent dan met anderen, meissie. Dat mag. Dat is gezond, na zo’n heftig iets. Heel veel sterkte!

  6. <3 Nothing else to say..

    Ik ben begonnen zodat ik mijn 365 grateful foto project kon delen die ik dit jaar ben gestart, maar inmiddels is het veel meer dan dat en deel ik ook veel persoonlijke dingen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge