Daar zit het dan, op mijn rug. Niemand die het ziet. Misschien is het wel blauw of geel. Misschien wel zwart. Toch zit het op mijn rug. Al tijden loop ik er mee rond. Niemand die het ziet.
Het wordt zwaar op mijn rug en ik bots tegen vele dingen aan. Ik moet wat trager gaan lopen. Ik kan niet meer zo snel als eerst.
Daar zit het dan, mijn eigen rugzak. Hij voelt zwaar met problemen die ik met mij meedraag. Ze scheiden mij van de andere mensen om mij heen. Jaren lang hoorde ik bij de grote menigte. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Helaas is mijn rugzak gevuld door de afgelopen jaren. Er is door alles wat ik heb meegemaakt iets enorm zwaars in gestopt. Het belemmert me in het dagelijks leven, die verdomde rugzak.
Mijn lichaam laat me in de steek, met dat gewicht op mijn rug. ik moet accepteren dat ik opnieuw moet leren lopen met al dat gewicht. Dus ik doe steeds een stapje terug. Niemand die het voelt of ziet en toch zit het er elke dag. Elke dag slenter ik verder met het ding op mijn rug. Stomme rugzak denk ik telkens weer.. Ik hoor jou nog niet te dragen..
Mooi geschreven, meis. Maar als er echt dingen zijn waar je mee zit, zou ik niet proberen opnieuw te leren lopen met het gewicht met die rugzak. In plaats daarvan zou ik proberen wat dingetjes uit die rugzak te halen, zodat ie lichter wordt: bijv door er met anderen over te praten… zo verdeel je letterlijk het gewicht ;-) zei de psychologe haha
xo.
FROM HATS TO HEELS
http://www.fromhatstoheels.com
Ja je hebt gelijk, al zal het zwaarste deel er helaas altijd in blijven omdat niemand je gemis in waarde kan schatten. Het typen van blogposts helpt me wel echt om meer rust te krijgen in mijn hoofd, gelukkig ook een soort praten haha :)