Ineens was daar die slappe lach en had ik de behoefte om te schrijven, dus dat deed ik.

Lieve papa,

Daar zit ik dan op een stoeltje in de keuken met de slappe lach waarvan mijn hoofd zo rood werd als een tomaat. Daar zit ik dan in IJsland. Wie had dat ooit gedacht? Wat had ik je nog graag om me heen gehad. Wat had ik jou nog graag eens via skype gesproken! Zou je ook zo schreeuwen naar de iPad alsof ik je op die manier beter kan verstaan? Ik denk van niet trouwens, al zie ik wel die lach van je voor me. Die lach waaruit ik altijd een glimp van trots kon opmerken. Die lach die mis ik. Papa, ik stond er van te kijken dat het kon. De slappe lach hebben na jouw overlijden. Hoe stom het er misschien ook uit zag, ik liet het gaan en het was fijn om even echt echt te lachen.

Natuurlijk lachen we thuis ook wel eens, al kan ik me geen slappe lach herinneren na jouw overlijden. Wel twee enorme lachbuien op vakantie dankzij mama, wat heel fijn is, maar zeldzaam.

Dit weekend ben ik op tri
p. Dire dagen lang met mensen die ik eigenlijk net een dikke week ‘ken’. Is dat niet bijzonder!? We gaan vast de meest fantastische dingen bekijken en meemaken. en ik hoor je nog zeggen: het maakt niet uit al gebeurt er wat, altijd blijven lachen.

Ik ga het proberen pap, al moet ik zeggen dat alles van de laatste jaren mij zoveel heeft gebracht. Ik ben een ander mens geworden vind ik zelf. Ik zie andere dingen in het leven die belangrijk zijn en ik leer alles meer waarderen. Maar ik ben er nog niet, er is genoeg om aan te werken. Onder andere daarvoor ben ik hier, hier in IJsand. De rust terugvinden in mezelf, nog zelfstandiger worden en vooral even op mezelf zijn. Heel even alles verwerken van de afgelopen tijd. Ik hoop dat ik er tijd voor kan maken en dat ik een stap vooruit kan zetten, al is het maar een kleintje.

We gaan het zien,

Liefs, Sophie