Het is weer zondagavond terwijl ik op het toetsenbord aan het ratelen ben. Terwijl mijn externe harde schijf wordt volgeschreven met al mijn foto’s en bestanden besluit ik toch nog even een artikel te schrijven ondanks dat ik eigenlijk van plan was om eens een keer voor 12 uur in bed te liggen. Voornemen mislukt. Ik kan jullie nu niet in de steek laten nu er zoveel door mijn hoofd gaat. Het is weer tijd om te schrijven in mijn online dagboek.
Lief dagboek,
Er zit op dit moment veel in mijn hoofd. Dingen waar ik aan moet denken, dingen die ik nog moet doen, dingen die ik zou moeten doen én dingen die ik eigenlijk allang opgeschreven heb zodat ik ze niet vergeet. Vandaag heb ik weer eens dingen zitten doen die niet helemaal op de planning stonden. Zo begon mijn ochtend niet geheel vlekkeloos want onze computer had besloten dat ik als enige niet op mijn account van de computer kon. Handig als je net bij je bestanden moet… not. Gelukkig heb ik een enorm handige vriend (wat moet ik toch zonder hem!?) en heeft hij het binnen een half uur via de telefoon gefixt. God. Zij. Dank. Toen was het eigenlijk al tijd om naar mijn oma te gaan en heb ik niks kunnen doen. Een productieve ochtend was het dus niet helemaal geworden. Na oma ben ik begonnen met het sorteren van al mijn foto’s. Eindelijk heb ik álles op naam staan in het juiste mapje in het juiste jaar. Zelfs mijn documenten zijn nu helemaal geordend in de juiste mappen. Nu kan ik dus eindelijk alles op de externe harde schijf zetten die ik mee neem naar IJsland. Want IJsland. Dat is natuurlijk de drukte in mijn hoofd.
De tijd vliegt voorbij én ik had natuurlijk veel eerder moeten beginnen met het maken van een inpaklijst en het zoeken naar leuke liedjes die ik op mijn iPod wil hebben staan. Nu probeer ik dan ook een soort van te mega multitasken door op het ene scherm hockey te kijken, het andere scherm dit artikel te typen én te luisteren of dat ene spotify liedje leuk genoeg is voor op mijn iPod. Óh en ondertussen denk ik ook nog aan het feit dat ik mijn inpaklijst toch echt zou moeten voltooien voor morgen en dat ik dan morgen ook wel echt moet beginnen met het inpakken van mijn koffers. Ik heb namelijk nog maar drie dagen en OH MIJN GOD het begint langzaam door te dringen wat voor dingen ik eigenlijk over hoop haal door een paar maanden weg te gaan.
Het besef kwam met name afgelopen zaterdag toen mijn allerlaatste werkdag bij de Albert Heijn er op zat. Ik heb er echt met zoveel plezier gewerkt en ik had er nog zoveel willen werken eigenlijk! Toen kwam het besef wel ineens heel dichtbij dat ik echt dingen op ga geven voor deze droom. Ook stond ik net, toen ik thuis kwam van mijn vriend, even bij papa. Doe ik het wel goed? Ben je trots op me? En vooral het woordje sorry kwamen naar voren in het enkelzijdige gesprek wat ik met hem voerde. Ik vind het stiekem zo niet aardig van mezelf voor mama… En het spijt me dan ook verschrikkelijk dat ik ze hier dan ook gewoon achterlaat en dus eigenlijk gewoon mijn eigen plan trek… Ik weet dat het leven te kort is om alleen maar te gehoorzamen aan wat de maatschappij verwacht, maar toch voel ik me daar wel een beetje schuldig over.
Maar goed, het is natuurlijk vooral belangrijk dat ik écht even ga genieten van IJsland en ik hoop dat maandag, dinsdag en woensdag beter gaan betreft voorbereiding. Ik ga nog eens bij oma, opa en oma op bezoek én we gaan nog met het gezin én Martijn uiteten. Ook moet ik nog even langs de stad en het dorp op wat dingen te halen, dus de tijd zal voorbij vliegen! Nu stop ik dan ook even met ratelen, probeer ik mijn inpaklijst af te ronden én ga ik dan even slapen. Ook niet verkeerd in deze hectische en spannende tijd! Spijt heb ik zeker niet maar het weggaan vind ik stiekem toch een beetje moeilijk…
Liefs, Sophie
Hoi Sophie, wat een mooie blog… ik word een beetje stil van dat stukje over dat je spijt voelt dat je je moeder alleen achterlaat. Ondanks dat ik beide ouders nog heb en geen spijt heb dat ik weg ben gegaan, voel ik me toch weleens schuldig. Of meer dan eens eigenlijk. Ze worden ook ouder en als je dochter dan aan de andere kant van de wereld woont en er gebeurt wat… ja vreselijk dat schuldgevoel. Dat ik niet bij belangrijke momenten kan zijn, dat zij enorm in de zorgen hebben gezeten om mijn beslissingen, dat mijn moeder niet leuk even met haar dochter kan gaan winkelen. Dat soort dingen. Maar ik weet ook dat mijn ouders heel trots zijn en ze er na een periode van behoorlijk wennen vrede mee hebben. En ik weet zeker dat jouw moeder ook onwijs trots op jou is dat je deze geweldige maanden tegemoet gaat, dat je je hart volgt. En ik weet zeker dat je vader net zo trots zou zijn en alleen nog maar meer licht naar beneden laat schijnen. Het afscheid zal even lastig zijn, maar zodra je landt op Ijslandse bodem begint voor jou het avontuur van je leven: veel plezier en geniet ervan!
Wat schrijf je toch mooi lieve Sophie. Ik snap wel dat je er toch wel mee zit om je mama en zusje hier zo achter te laten en je eigen plan te trekken. Natuurlijk is het ook een mooie droom en is het leven te kort om deze niet aan te grijpen. Je doet het super meid, geniet van je tijd hier en natuurlijk helemaal van de tijd in IJsland! Succes met de laatste dagen en de voorbereidingen. ♥
Kaylee Joosten schreef onlangs …Mijn dagboekje #12