Het is zondagmiddag en ik ben net klaar met werken. Het regent en ik heb zin om alvast een blogje voor morgen te typen. Kan ik vanavond in ieder geval op tijd naar bed en hoef ik jullie niet weer teleur te stellen! ;-)
Lief dagboek,
Ik heb zin om heel veel blogjes te typen maar op de een of andere manier komt het er maar niet uit. Ik surf wat rond op het internet en praat met mama. Mama begint over kerst en dat niks meer is hoe het is geweest. Ik weet het, maar ik sta er niet zo bij stil. Niet nu in ieder geval. Ik krijg ineens wel enorm de behoefte om foto’s te bekijken van kerst.
Toen alles nog normaal was. Toen die lach op ons gezicht nog puur geluk was en pure onwetendheid. Onwetendheid en geluk laten mensen stralen, maken dingen mooi en echt oprecht. Ik lach om de foto met de sneeuwman, buiten in de kou, samen met mijn zusje en papa. In de sneeuwman steken bierflesjes die dienen als armen en bier dopjes die de ogen voor moeten stellen. Dit alles waren papa’s plannen en papa’s ideeën. Ik voel een gevoel van gemis opkomen. Waarom nou mijn papa!? Hij lacht zo gezellig, hij lijkt zo gezond! Helaas, is dit alles maar een kleine weerspiegeling van wat er echt in hem omging. Want mijn papa was een kei in een masker opzetten en doen alsof alles gewoon was, ondanks pijn en ondanks verdriet.
Ik ga papa liedjes luisteren maar dat is nu ook niet helemaal het gevoel waar ik in zit. Te zwaar allemaal. Ik drijf een beetje tussen schip en wal. Genieten van alles en papa op de achtergrond of niet weten hoe ik me moet gedragen en wat ik moet doen terwijl ik heel veel aan papa denk. Ik wil niet kiezen. Ik wil beide!
Het leven is een stukje minder mooi, eens stukje minder leuk en een stukje minder gezellig zo. Vooral als ik me bedenk dat ik dit lege stukje nog een bijna een heel leven lang met me mee moet dragen, valt dat enorm zwaar. Het is gewoon ZO raar dat iemand, die er 17,5 jaar bijna dagelijks is geweest in je leven er ineens niet meer is en nooit meer komt.
Ik wil dan ook niet meer zoveel naar voren kijken. Ik ga door met waar ik op 1 januari mee begonnen was, het plukken van elke dag. We plannen de leuke en verplichte dingen in en voor de rest zie ik wel wat er op mijn pad gaat komen, ook met kerst.
Stiekem glunder ik nog even naar alle winterfoto’s van de afgelopen jaren. Wat heb ik een ongelofelijke fijne herinneringen mogen maken. Het zijn echt foto’s vol geluk.
Liefs, Sophie
Foto’s zijn echt de mooiste manier om herinneringen te maken. Door het kijken naar bepaalde foto’s herken je ook weer het moment en het gevoel dat je er bij kreeg. Mooi!
Foto’s zijn zulke bijzondere herinneringen! Die maken het voor even weer zo echt. Je bent een sterke meid Sophie! <3<3
Desiree schreef onlangs …Spread the happiness #2
Ik hou van foto’s ik maak ze vooral nu veel digitaal maar ik druk ze nog altijd af en plak ze altijd nog in mijn fotoboek! liefs
Knuffel voor jou! En foto’s zijn fijn, en ook heel kostbaar met de kennis van nu.
Deze tekst kwam ik laatst tegen en ik vind hem heel mooi: Achter elke traan van verdriet schuilt een glimlach van herinneringen <3 foto's zijn daarbij heel fijn, bijna magisch dat ze een moment kunnen vastleggen. Knuffel!
Heel mooi geschreven, vind het altijd zo knap hoe je ermee omgaat.
Foto’s zijn ontzettend fijn <3
Echt hoor, lang leven foto’s. Die zijn altijd ZO fijn, heerlijk om daar herinneringen bij op te halen en er uuuuren naar te starten. Geniet van alle mooie foto’s die je hebt <3
Wat een prachtig stukje.. Foto’s zijn echt bijzonder en je verwoord het zo mooi.