Met een glas Roosvicee en een reep Tony Chocolonely melk karamel zeezout typ ik dit artikel op de zondagavond. Op mijn laptop bevindt zich aan de linkerkant de samenvatting van PSV- AZ en aan de rechterkant staat dit scherm open om een blogje te typen. Tijd voor serieuze zaken ;-)

Lief dagboek,

Ik vraag het me de laatste tijd steeds vaker af. Nederland wordt een egoïstische maatschappij. Tegenwoordig lijkt het alsof iedereen maar met zichzelf bezig is. Er zijn zo weinig mensen die denken aan een ander of zijn of haar eigen belangen aan de kant zetten voor die van een ander.

Ik word langzamerhand een beetje moe van mensen die hun mening willen uiten via social media. Van mij mag je best discussies voeren als je het ergens niet helemaal mee eens bent maar soms zit er ook echt wel een max aan. Dan is het gewoon echt niet meer leuk en veranderd een discussie meer in een op en neer geschreeuw met nare woorden en dreigementen. Vaak is het een feit van blindelings je eigen standpunt verdedigen zonder ook maar te luisteren naar wat de ander zegt. Dit zorgt er dan ook voor dat sommige discussiepunten nooit aan een einde komen.

Ook nu als ik om me heen kijk, wie staat er nog voor ons klaar op de momenten dat wij het echt nodig hebben? Wie is er spontaan om je te helpen of om er gewoon voor ons te zijn? Na 1,5 jaar zijn er nog maar heel weinig mensen die echt voor ons klaar staan op de momenten waarop we iemand nodig hebben. Ik kan ze denk ik op een hand tellen. Iedereen is weer druk met zijn of haar eigen leven. Want schijnbaar heeft toch elk huisje zijn kruisje zoals ze altijd zeggen.

Zelf probeer ik ook wel eens egoïstisch te doen en eindelijk eens één keer voor mezelf te kiezen in plaats van voor die ander. Gewoon omdat iedereen het doet. Omdat ik er recht op heb om het dan ook te doen, vind ik dan. Het ergste is dan dat er dan ineens een heel aantal mensen in opstand komen dat je niet aan andere mensen denkt, terwijl ze eigenlijk in principe gewoon ook voor zichzelf willen kiezen. Al denk ik ook vaak dat het een kwestie van gunnen is.

Er zijn er nog maar weinig die eens zijn of haar belangen op zij zetten voor iemand anders. Gelukkig ben ik gezegend met een aantal hele lieve mensen die me nog steeds helpen, verwelkomen en waarbij ik mezelf mag zijn. Ik als egoïst en ik als flexibel persoon, zolang we allemaal maar gelukkig zijn.  Zo ook jullie lezers, die altijd maar trouw elke letter lezen van mijn artikelen. Een selecte groep die vaak reageert en tijd maakt om op mijn blog te kijken. Ook jullie accepteren mij hoe ik ben. De ene keer met een lach van oor tot oor en de andere keer met de tranen stromend over mijn wangen omdat ik even geen zin heb om vrolijk te doen. Niet elke dag is een geluksdag voor iedereen en ik ben blij dat jullie dat als geen ander weten.

Dankjewel <3

Liefs, Sophie