Jezelf groot houden als je dat eigenlijk niet wil

Daar zit ik dan, middernacht, jankend achter de computer. Helemaal alleen. Het is zaterdag, vandaag heb ik de hele dag gewerkt. Gisteren was een hel.

Gisteren was het vrijdag, vrijdag 24 april. Mijn zusje deed op deze dag het vormsel en het was weer eens een stomme stomme stomme dag. Ik was al vroeg wakker en merkte dat er van alles mis was met mijn blog. Ik ben vanaf 7 uur ’s ochtends bezig geweest met het oplossen hiervan. Dank aan mijn geweldig technische brein *kuch*. Ik was blij dat het was gelukt en besloot nog even te gaan slapen. Zodra ik weer opnieuw wakker werd deed ik de gordijnen open en straalde het zonnetje door de kamer. Ik werd er vrolijk van en ruimde mijn kamer op. Ik ontbeet en sprong daarna in de douche. Toen ik naar beneden kwam was mama alweer bezig. Ze zei dat ze het niet zag zitten vanavond, maar dat ze het deed voor mijn zusje. Toen kwam de klap, ohja het wordt weer zo’n dag…

Later op die dag belde een bekende aan, geweldig lief, met een kaartje. Heel dubbel vanwege persoonlijke omstandigheden maar echt super lief dat er aan ons werd gedacht. En dan niet met de boodschap: “veel plezier met het vormsel vanavond”, maar juist “succes vanavond, jullie papa zal er bij zijn”. Ik herken mezelf hier wel een beetje in. Ik wilde graag mensen helpen die hetzelfde hadden meegemaakt omdat je nu wist hoe je ze eindelijk kon helpen. Al hoeft dat natuurlijk niet de reden te zijn van het bezoekje en de kaart.

Ik koos mijn kleren uit voor het vormsel van mijn zusje, besefte me dat ik eindelijk mijn favoriet hakken weer aan kon doen door het heerlijke weer en hield me wat bezig met school. Ik las blogjes, haalde de vlaaien op en kocht bloemen voor op tafel. Hoe dichter het bij kwam, hoe meer ik er tegenop ging zien. Ik probeerde mezelf te fatsoeneren en vond dat dat aardig was gelukt. In de selfies met mijn zusje zag ik ook dat ik al echt bruin ben geworden door de zon. Yay! Het werd langzaamaan tijd voor de kerk en mijn humeur was alles behalve positief. Vooral toen we naar de kerk liepen vanaf de auto. Toen begon het gevecht.

Het gevecht tegen de tranen. Daar liep ik dan naar de banken met ‘gereserveerd’ voorop. Duidelijk vermeld in de brief van school “Alleen de ouders en de vormelingen”. Daar zat ik dan, tegen alle regels in (wel in overleg natuurlijk) tussen alle ouders en de vormelingen. Ik voelde vele ogen prikken in mijn rug maar probeerde het te negeren. Het was moeilijk, ontzettend moeilijk. Ik heb gedurende de mis wel vijf keer gezegd tegen mijn zusje dat ik misschien wel zou gaan huilen. “Nee, niet doen! zei ze telkens. Dat is raar, dan sta ik voor schut!” Het vloog allemaal voorbij. Het was tijd om naar voren te komen in de kerk. Ik telde de mensen af. Nog maar twee banken en dan zijn wij… Ondertussen sloeg de paniek toe. Wat als het koor een liedje van papa zou zingen! Wel twee keer hielden ik en mijn zusje onze adem in bij de eerste klanken van het nummer. Mijn zusje keek me daarna meteen aan, is het een nummer van papa?! Nee, gelukkig niet.

We stonden op, een brok in mijn keel. Niet huilen, niet huilen. Verdorie! Ik hoor hier niet te staan! Pap hoort hier te staan! IK WIL HIER NIET STAAN. Alles ging door mijn hoofd. Overspoeld met de gedachte dat iedereen vooral mij nu aan keek. Want hé, iedereen liep met een vader en moeder naar voren… Ik schaamde me, wilde weg, maar dat kon natuurlijk niet. Ik wil dit niet, mijn papa hoorde hier te staan en te glimlachen naar de fotograaf. Hij hoorde vol trots zijn hand op mijn zusjes schouder te leggen. Niet ik, een bijna huilende zus die zich probeert groot te houden voor een volle kerk. Ik forceerde een glimlach naar de camera en slikte mijn tranen in op weg naar onze plek op de bank. Zo, deze ellende was voorbij…

Aan het einde van de mis hield ik het niet meer. Ik barstte in snikken uit toen ik aankwam bij de plek in de kerk waar we elke keer weer een kaarsje aansteken voor papa. Mijn tante probeerde me heel lief op te vangen maar ik wilde geen knuffel of een aai over mijn rug. Ik moest groot en sterk zijn. Wat moesten al die mensen daar wel niet denken als ik daar maar bleef huilen! Ik ontweek het dan ook maar gauw en hield mijn tranen in. Bovendien had ik mijn zusje beloofd het niet te doen. Gefeliciteerd Sophie, het was weer eens mislukt. We staken wel zes lichtjes aan! Vier voor ons als gezin en mijn zusje mocht van mijn oma ook nog kaarsjes aansteken.

Het liefst ging ik na de kerk naar bed, huilen dat het leven zo oneerlijk was. Helaas, dat behoorde niet tot de keuzes. Dat kan ik ook niet maken ten opzichte van mijn zusje.  Ik ben blij dat het nu zaterdagavond is en dat alles er weer op zit. Het was weer eens té definitief en dit is het moment waarop ik alles er even uit moet huilen en het van me af moet schrijven…

Liefs, Sophie

27 comments

  1. Jeetje, mooi geschreven Sophie. Ik kan mij goed inbeelden dat er gedurende het leven vele momenten komen waarop je wenst dat je vader er nog zou zijn. Ik vind het juist een ontzettend mooi gebaar wat jij naar jouw zusje hebt kunnen leveren. Ook al zou je liever willen dat je vader het zou kunnen doen.

    Mijn vriend zijn vader is inmiddels al twaalf jaar overleden en ook hij heeft het er soms nog moeilijk mee. Als wij bijvoorbeeld vaker een huis bezichtigen, gaan zijn broer en mijn vader mee. Dat horen twee vaders te zijn. Daar heeft hij het zeker moeilijk mee. Ook als ik praat over ‘mijn schoonouders’, vindt hij dat op sommige momenten moeilijk. Tja, zijn vader mag dan wel overleden zijn, het is wel mijn schoonvader!

    Iedere keer dat je iets nieuws tegenkomt, hoe klein of groot dit ook zal zijn, zul je wensen dat jouw vader erbij kon zijn. Maar hij is er. In jullie hart is hij altijd bij jullie! En ik ben ervan overtuigd dat hij vanaf een mooi plekje van boven jullie ziet en beschermt. :)
    Renske schreef onlangs …My monthly challenges – May

  2. Heel mooi geschreven weer! Kan me heel goed voorstellen dat zulke momenten te heftig zijn en dat je dan breekt.. Gelukkig mág je ook alles opschrijven om je hart hier te luchten! Doe je goed :)

  3. Allereerst: goed dat je dit van jezelf afschrijft meis en dat in ieder voor jezelf erkent dat het dus niet altijd zo goed gaat als dat je zelf denkt. Je bent in ieder geval op die manier aan het rouwen en het niet aan het weg stoppen. Daarnaast is hetgeen jij aangeeft ongelooflijk herkenbaar hoor en zal je de rest van je leven nog met je meedragen (als ik mensen mag geloven die het tegen mij hebben gezegd haha). Ik heb het nu zelf met de verjaardag van mijn moeder EN Moederdag erbij. Dat zijn echt momenten waarop ik door de grond wil zakken en eigenlijk alleen maar wil huilen (en dat doe ik ook tegenwoordig in plaats van mij sterk te houden). En ja mijn moeder is er dan “in den lijve”, maar het samen met haar ervaren zit er niet meer bij: het is leeg als het ware! Dus nogmaals: goed dat je het van je afschrijft meis en realiseer je dat zulke momenten nog veel vaker gaan komen maar ze jou ook sterker gaan maken. Dit kan echter alleen als je toegeeft aan het verdriet en het weg stopt. Ik ben dus heel trots op je (ook al heb je daar helemaal niets aan). <3

  4. Jeetje Sophie, wat heb je dit mooi geschreven (en wat heerlijk dat je het van je af kunt schrijven). Ik snap dat je op dat moment even knapte. Hele dikke knuffel! <3

  5. Knap en goed dat je het van je af schrijft. Ik heb een brok in mijn keel van hoe je dit allemaal hebt verwoord. Ik begrijp dat je je groot en sterk wil houden, maar soms je emoties er uit gooien is ook nodig. Ik vind het écht knap van je hoe je hier mee om gaat. Ik hoop dat je je alweer iets beter voelt en een hele dikke knuffel voor jou meid!

  6. Heel veel respect voor jou Sophie, dat je je verhaal niet alleen voor jezelf houdt, maar het ook deelt met de buitenwereld. Buiten dat ik een compliment over je schrijftstijl niet achterwegen kan laten, wil ik je een hele grote virtuele knuffel geven! <3
    Esther schreef onlangs …Wekelijks doelen opstellen

  7. Prachtig geschreven. Het moet vast heel moeilijk zijn geweest in de kerk en er zullen nog meer moeilijke momenten komen.. Het is goed dat je het van je afschrijft. Je kan zo mooi schrijven Sophie! Een hele dikke knuffel van mij!
    Liefs, Iris

  8. Weer heel mooi geschreven. Misschien kut om dit nu te zeggen, maar je krijgt echt nog heel veel van dit soort momenten en nu bij mij (na 6 jaar) heb ik die momenten nog steeds. Het enigste wat wel fijn is dat je er steeds sterkerder door word en op een geven moment overwin je weer alles ook al ben je nog verdrietig. Wat ik ook wil zeggen is dat ik het goed vind dat je je zo hebt weten in te houden en als jij thuis lekker in bed of ergens wilt huilen dan mag dat zeker doe ik nu nog steeds! Om eerlijk te zijn wilde ik je artikels nooit lezen want ik wist dat ik ging huilen en mij eigen ook weer in mijn verhaal plaatsen, maar nu ben ik blij dat ik het toch gedaan heb, want ik hoop dat je met wat ik zeg toch een beetje helpt.
    Manon schreef onlangs …NEEM EEN KIJKJE IN MIJN LEVEN…#4[APRIL]

  9. Wat een bewondering heb ik voor jou. Je inspireert mij (en anderen vast ook) door er op deze manier over te schrijven. Schaam je niet, ik snap je helemaal. Zulke momenten zijn ook erg moeilijk en als het je dan even te veel wordt is dat echt begrijpelijk en heel menselijk. Hoort allemaal bij het rouwproces. Juist goed om de emoties ook te tonen, is nodig en lucht op. Knap gedaan, sterke meid! x
    zomersproetje schreef onlangs …Sharing is caring tag

  10. Wauw, dit is ontzettend mooi en dapper geschreven! Ik krijg er kippenvel van! Ik denk niet dat ik iets kan zeggen om het beter te maken, maar ik weet wel dat er helemaal niets mis mee is als je je niet altijd groot en sterk kan houden! Het is wel heel erg mooi dat je zo je best doet om je sterk te houden! Knap gedaan! Veel liefs!

  11. Wat moet dat heftig zijn.. Ik kan het me eigenlijk helemaal niet voorstellen :( Maar ik blijf het herhalen dat ik het zo knap vind dat je dit ook zo open deelt en dat je er toch goed mee om weet te gaan! Dikke knuffel!

  12. Brok in m’n keel… Wat schrijf je mooi duidelijk. Het lijkt me heel moeilijk, maar probeer je alsjeblieft niks aan te trekken van mensen om je heen. Ik kan me niet voorstellen dat ook maar één iemand negatief over je zou denken. Ik vind het heel knap wat je voor je zusje hebt gedaan, dat je je zo groot hebt gehouden, terwijl dat eigenlijk niet van je verwacht moet worden. Je mag trots op jezelf zijn.
    Liefs!
    Zonnewolk schreef onlangs …Wie het eerste afvalt!

  13. Ik zou willen dat ik wat voor je kon doen, behalve je te steunen. Echt prachtig hoe je dit ook weer beschrijft, keer op keer weet je het goed te verwoorden (ookal voelt dat voor jij misschien niet zo). Ik hoop dat het je beter laat voelen als je dingen van je afschrijft. Een hele dikke knuffel van mij.

    Liefs,
    Naomi schreef onlangs …MINI UPDATE // UITSLAG VAN DE WINACTIE

  14. Wat kan jij dit mooi schrijven! jeetje, zo herkenbaar van die muziek… Ik heb 5jaar geleden ook mijn vader verloren… En tis altijd nog moeilijk als mensen zeggen van hij is er bij enz..

  15. Verschrikkelijk om 1 van je ouders te moeten missen op jonge leeftijd, breekt mijn hart heel erg van! Wij hebben net ten oren gekregen dat mijn vader nog een 2-3 maand te leven heeft na een vecht proces van 2,5 jaar met kanker, chemo en alle drama erbij.. ik zit nu ook met dikke tranen dit te typen..het doet gewoon pijn en niemand wil zijn/haar familie verliezen. Heel veel sterkte lieve Sophie, en blijf vooral schrijven <3 Misschien een idee om een herinneringen boekje te maken over je vader zodat je altijd met een glimlach aan hem kan denken? Liefs.xxx

  16. Ik heb zoveel bewondering voor jou dat je dit zo kunt opschrijven. Je sterk houden en niet van jezelf mogen huilen, ik herken het, doe ik ook, elke keer weer als het over mijn broer gaat die is overleden maar goed niet over mij maar over jou. Ik vind het zo knap dat ondanks alles jij daar stond, voor je zusje. Ik weet zeker dat je zusje je daar ook dankbaar voor is. Dat je moet huilen betekend het niet dat het mislukt is maar dat je jezelf zo groot hebt gehouden dat je het niet langer vol kon houden en verdriet is normaal en mag, dat zal niemand je kwalijk nemen, zelfs je zusje niet en nu jij nog! Alles heeft tijd nodig maar ik denk dat ik je dat niet hoef te vertellen! Ondanks de heftigheid van je blogs ben ik dankbaar dat je je verhaal deelt, klinkt gek maar zo weet ik dat ik niet de enige ben en voel ik mij minder alleen. Liefs <3
    Renee schreef onlangs …GEBRUIK JE WOORDEN

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge