Hier zit ik dan om 0:38 achter de computer. Ik voel me alleen nu mijn moeder en zusje weg zijn van huis. Ik heb het kaarsje bij papa aangestoken en mijn vriend ligt al in bed. Ik wil gewoon even alleen zijn en wat typen. Ik heb jullie immers al een hele poos niets van me laten horen.
Door de vliegtuigramp van vorige week donderdag heb ik de afgelopen week vaak het woordje ‘lot’ gehoord, het lot. Maar lieve papa, waarom heeft het lot voor jou gekozen? Waarom niet voor mij? Waarom beslist het lot wat er gebeurt in onze levens?
Vandaag moest ik werken bij de supermarkt. Ook hier werd één minuut stilte gehouden om 16:00u. Het was één minuut, vol gedachtes. Vanuit mijn punt kon ik bijna de gehele winkel zien. Vele mensen stonden stil in deze minuut. Geen kassa’s die je hoorde piepen en er klonk geen muziek uit de speakers. Sommige mensen gingen door met het doen van hun boodschappen en andere stonden gewoon stil. Ik vroeg me af wat er door hun hoofd zou gaan. Ik ben er eigenlijk nog steeds heel nieuwsgierig naar. Ik dacht aan papa, en kreeg bijna tranen in mijn ogen. Ik herpakte me snel, want huilen om een andere reden vond ik op dat moment niet gepast. Het was alsof die ene minuut er voor zorgde alsof iedereen aan het nadenken was over het feit van; ja ik sta hier nog, ik ben er nog. Jammer genoeg gaat dat besef snel weer weg zodra het gewone leven weer door gaat.
Mijn moeder en zusje zijn op vakantie. Ik baal dat ik maar weinig hoor van ze. Ik snap dat zij vakantie hebben en willen houden. Maar ik krijg het gevoel dat ik langzaamaan wordt vergeten..
Op dit moment voel ik me gewoon alleen. Ik wil mijn papa terug…
“I’ll leave a light on for you”
Liefs,
Sophie
Ik weet niet precies wat het is, maar jouw woorden raken iets in mij dat al een lange tijd verstopt zat. Een vreemd gevoel in mijn buik, een gevoel van puur verdriet en machteloosheid. Maar ik denk dat het goed is dat dat gevoel terug eens naar boven komt. Dus bedankt.