Verdomme pap, ik heb je weer gemist deze week. Dinsdag was mijn event op stage. Ik ben er wekenlang mee bezig geweest, helemaal alleen. Van het opstellen van het programma tot het regelen van het eten en drinken, het uitnodigen van de gasten en het samenstellen van de goodiebags. Allemaal superleuk, leerzaam maar ook heeeel spannend. Ik bedoel, als iets niet helemaal goed loopt is dat wel mijn schuld. Zoals bij geloof ik alle spannende dingen moet er last-minute iets mis gaan.
Op de een of andere manier is dat altijd zo, gek genoeg! Zo ook bij mij maar gelukkig schoot een handige jongen van de helpdesk snel te hulp. Yay voor de mensen die ook van aanpakken houden! Helaas draag ik op dit moment nog steeds mijn bril én zo min mogelijk makeup. Heel jammer maar ik voel dat mijn ogen nog niet klaar zijn voor lenzen en make-up zoals mijn oogpotloodje of een wimperkruller. Gelukkig begint het te wennen om met bril en weinig make-up door het leven te staan maar hopelijk herstelt het wel snel! Maar goed, weer terug naar het event!
Het event was namelijk echt heel erg nuttig voor mijn onderzoek én ook heel nuttig voor HEMA zelf dus daar ben ik ontzettend trots op. Vanaf nu kan het analyseren van mijn gewonnen informatie beginnen.
Mama vond het net als ik ook ontzettend spannend of het allemaal zou gaan lukken. Toen ik eenmaal op de weg naar huis was na het event wilde ik dan ook niets liever dan mam opbellen om even te vertellen over alles. Als je dan zo hebt opgehangen denk je dan ineens. Verdomme zeg, ik wil het ook tegen papa zeggen! Het is zo frustrerend dan op zo’n moment. Ik moet dan ook gewoon iemand anders spreken op zo’n moment gewoon omdat ik het kwijt moet. Helaas had ik mijn vriend al gesproken en nam mijn tante niet op. Toen ik daar zo alleen in het donker liep van de metro naar mijn kamer kwamen de tranen in mijn ogen. Ik liet ze gaan want het was toch pikkedonker want de lantaarnpalen stonden niet aan.
Soms dan wilde ik gewoon zo graag dat mijn leven normaal was. Gewoon zoals het altijd was en op zulke momenten mis ik je dan zo ontzettend erg. Ik zou zo graag met je willen praten, willen delen wat ik op dit moment doe. Pap, hoe zou jij het vinden?!
Het is en blijft toch steeds hartverscheurend om te lezen. Hoe diep het gemis is bij een jong persoon die zijn of haar ouder verliest. Het is zo knap hoe je jezelf er doorheen worstelt. Respect! Je bent goed bezig en je vader zou trots zijn.
Hartverscheurend en heel vervelend om zo te lezen! Nouja vervelend voor jou dat je vader er niet meer is en dat je hem zo mist en dat je zo graag met hem zou willen praten en bij hem wilt zijn is heel logisch.
Mooi verwoord en ik weet zeker dat je vader trots zou zijn! Keep your head up xx
Jeetje, wat heftig. Ik kan me je frustratie inbeelden, als ik iets heb meegemaakt wil ik dat ook zo graag met min ouders delen. Wat lijkt me dat moeilijk zeg, maar ontzettend veel respect hoe je je er doorheen worstelt. Je vader is trots op je! X
Ik word er telkens weer stil van, die diepe stukjes van jou. Ik kan me echt niet inbeelden hoe het moet zijn om zo je pap te moeten missen (gelukkig maar). Maar ik ben er zeker van dat hij super trots zou zijn op jou; je doet het geweldig op je stage. Veel sterkte, meid! x
Hanne schreef onlangs …Kerstcadeaus voor penpals | tips en ideeën
Poehhh, dat zal pittig en kl*te geweest zijn zeg! Goed dat je het ‘van je af’ schrijft, mooi geschreven… *knuffel*
Miriam schreef onlangs …Nieuw spel: Ticket to ride
Ik kan het me zo goed voorstellen Sophie – niet hoe het is dat je papa er niet is, maar dt je hem zo graag van alles wilt vertellen. Maar ik denk dat hij het wel weet :)