Aangezien vele van jullie hebben gevraagd hoe het verder is gegaan na de week van het afscheid heb ik besloten jullie hier ook mee te nemen. Vandaag het eerste deel waar in ik vertel hoe ik me de dag na de crematie voelde en de 3 maanden die volgden. Lees je mee?

En dan is ineens alle hectiek voorbij van de afgelopen week. Het is weer een gewone vrijdag in maart. Vrijdag 14 maart 2014. Deze dag spring ik om acht uur uit mijn bed door helaas een minder fijn appje. Zo had ik niet gepland mijn dag te beginnen?! (maar goed, dat het leven niet te plannen valt is me inmiddels wel meer dan duidelijk). Ik had voor deze dag expres geen wekker gezet zodat ik eens uit kon rusten van gisteren. Een dag met heel veel indrukken en emoties. Helaas kwam dit dus net even anders uit.

Ik moest het deze dag een paar keer denken, het was echt echt. Mijn papa is nu voorgoed weg. Mijn papa, die gisteren nog fysiek bij ons was is nu alleen nog maar as…. echt alleen nog maar as. ZO GEK.

Deze vrijdag werd meteen het (ziekenhuis)bed van papa opgehaald en alle andere hulpmiddelen zoals de rolstoel. Ineens was de plek weer leeg. De plek waar papa van december tot maart heeft gelegen was weer zoals hij was voor dit alles. Zoals hij was voor dit gebeurde waardoor mijn leven voor goed is veranderd. Het was gek, de plek voelde leeg. Papa’s bed was groot en vulde een groot deel van de zithoek. Het voelde alsof we papa aan het verraden waren. Zo van, opgeruimd staat netjes. Papa het huis uit, alles wat nog met papa te maken heeft het huis uit. Maar goed, er was geen keus het leven ging door meteen de dag erna. Het bed in de zithoek had plaatsgemaakt voor de fauteuil. Ik liep er een aantal rondjes omheen, wat een ruimte zo ineens. De woonkamer was weer zoals van te voren, alsof er nooit iets anders had gestaan.

Dit was echt zo’n dag waarop je denkt, wat moet ik er toch mee. Ik mailde docenten of het mogelijk was twee tentamens te maken tijdens de eerste kans en twee tijdens de tweede kans. Zo had ik voor mezelf een soort rust gecreeërd in mijn hoofd. Eerst de theorie maar eens leren en twee weken later de talen. Gelukkig kreeg ik hier toestemming voor van de examencommissie. Ik besloot daarna te bekijken wie er allemaal aanwezig waren geweest in de kerk, of ja wie er in het condoleance boek hadden geschreven. Ik kwam heel veel namen tegen die ik niet kende maar natuurlijk ook veel bekende. Ik zag mijn hockeyteam staan, mijn vakantievriendin van jaren geleden, een paar klasgenootjes en zelfs mijn projectbegeleider en studieloopbaan begeleider van school! Wauw, wat een eer dat hun op de kerkdienst van papa zijn gekomen! Later deze dag kwam een van de vrienden van papa en mama nog een hele mooie bos witte rozen brengen. Verder was het rustig. Precies wat mama wilde. Eindelijk rust.

Maar mama kreeg geen rust, ik daarentegen wel. De rust kilde mij, ik wilde dat mensen vroegen naar mij! En het enige wie bezoek kreeg was mama (terwijl zij juist rust wilde!). Ik was er kapot van dat mama wel zoveel aandacht kreeg van de mensen om ons heen en dat er nooit eens iemand voor mij aan de voordeur stond.

De eerste maanden ging het wel goed als ik kijk naar de fysieke ik. Geweldig zelfs als ik zo eerlijk mag zijn. Ik pikte na 1,5 week het leven weer op. Ik ging nog geen week na de crematie naar school, maakte de tentamens twee weken later en haalde ze allemaal. Ik  hockeyde weer 3x per week en werkte daarbij ook weer mijn normale uren. Als we naar het resultaatgerichte deel kijken kan ik dus echt wel zeggen dat het top ging. Het enige minpuntje was het feit dat ik nauwelijks meer energie had voor de mensen om mij heen. Dit werd steeds erger…

Ineens was ik zo blij wanneer ik een avond rustig op de bank kon hangen, mijn tijd kon verdoen met onnuttige zaken. Ik kwam er écht niet aan toe om wat te doen met vriendinnen. Ze vroegen van alles om mee te gaan doen maar ik had er gewoon echt geen energie voor en ik wilde niet naar het dorp. Stappen vond ik vreselijk bij alleen de gedachte al. Ik wilde niet feesten en lachen waardoor het leek alsof ik papa alweer was vergeten. Ik wilde gewoon rustig aan…  en ik wilde vooral thuis zijn. Thuis waar het veilig was. Ik hoopte dan ook altijd dat er iemand voor mij eens spontaan langs zou komen of iemand zei “Is het goed als we vanavond rustig even wat komen kletsen?”. Wat ik toen nog niet wist is dat rouwen en verwerken voor iedereen anders is en dat iedereen die het nooit mee heeft gemaakt je nooit zal begrijpen. Mijn verwachtingen lagen dan ook misschien te hoog voor de onwetendheid van mijn omgeving. Maar ja, op dat moment was dat besef nog niet echt tot mij doorgedrongen en sloot ik me langzaam steeds meer af van iedereen om me heen. Ik leefde voor school want daar kon ik mezelf zijn en daar kon ik mijn ei kwijt… Niks was me teveel en ik haalde het ene hoge cijfer na het anderen. Dit verzachte het verdriet. Ik had alleen geen energie meer over naast het werken, sporten en naar school gaan. Ik bleef hopen dat er iemand naar mij toe zou komen. Dit gebeurde niet en zelf werd ik steeds verdrietiger omdat er niemand meer vroeg hoe het mij ging na twee maanden. Het leek alsof écht iedereen was vergeten wat er was gebeurt…

Liefs, Sophie