Hoe het verder ging na het overlijden van mijn vader…

1-P1150841

Alweer één jaar geleden schreef ik een artikel over hoe het verder ging. Wat gebeurde er nadat we afscheid hadden genomen van mijn vader? Er hoort natuurlijk nog een vervolg bij aangezien we inmiddels alweer twee jaar verder zijn. Vandaag in het artikel schrijf ik weer een stukje verder over de hel van een zomervakantie die ik heb beleefd na het overlijden van mijn vader.

2014 – Ik ging een andere fase in die zomer, de fase van supergoed presteren op school, werken en sporten ging voorbij. Een donkere wolk hing boven mijn hoofd. Ik weet nog precies op welke dag de knop volledig om ging. Het was Vaderdag, de eerste Vaderdag zonder papa en ik was verdrietig. Verdrietig dat het leven allemaal zo moest lopen. Dit is niet hoe het hoort. Zoals ik al aangaf in het vorige artikel ging het op sociaal gebied erg slecht. Ik had er gewoonweg geen tijd voor om wat te ondernemen, het kostte me teveel energie. Nee, ik kon het nog niet aan. Die avond zou er iemand langs komen om er over te praten, het was niet echt een fijn gesprek maar wel nodig. Voordat zij kwamen zei ik tegen mam dat ik me enorm ziek voelde. Mam zei dat het vast door de spanning kwam. Helaas was niets minder waar. Sinds die dag ging ik bergafwaarts. Mijn gezondheid kon mijn drukke leven niet meer aan, ik had een weerstand van 0,0. Toch hield ik vol, ik had immers nog tentamens te maken en die moest en zou ik halen voor mijn Propedeuse. Dat was mijn doel dit jaar. Na de tentamens werd ik onmiddellijk ziek. Ik kwam een week op de bank te liggen en had geen flauw idee wat ik had. Ik voelde me gewoon ’totaal niet lekker’ en had geen energie. Daarbij kwam ook nog eens een erge buikpijn nadat ik iets had gegeten. Ik wilde niet naar de dokter omdat het vast wel over zou gaan maar op een gegeven moment was er geen houden meer aan. Ik werd gek van het hangen op de bank en het net niet lekker genoeg voelen om iets te doen.

Ik kon nog net een kreet van vreugde van me laten horen vanaf de bank toen ik mijn propedeuse had gehaald. Wat een feestje zou moeten zijn was voor mij niet meer dan de hele dag op de bank liggen. Ik besloot dat er tussenuit gaan wel goed voor me was en boekte een vakantie met mijn vriend naar de zon. Een week later zouden we vertrekken maar hoe dichter bij de vakantie kwam, hoe slechter het ging. De buikpijn na het avondeten was het aller ergst en ik kon niets anders doen dan huilend op de bank liggen, kramperen van de pijn. Ik besloot naar de dokter te gaan en ik kreeg medicijnen mee, deze werkten voor geen meter, toch nam ik ze braaf elke keer in. Ondanks de pijn ging ik toch op vakantie met mijn vriend. Deze vakantie was aan de ene kant echt een hel aangezien ik bijna elke avond op bed lag van de pijn en ik tijdens een dagje weg niet wist waar ik met mezelf moest blijven van de pijn en misselijkheid. Nee, ziek zijn op vakantie is niet voor herhaling vatbaar.

In de zomervakantie was er een klassenbbq georganiseerd, ik at heel weinig aangezien ik daar nog steeds ziek van werd maar dit was echt de mooiste dag van de hele vakantie. Ik genoot van alles om me heen, ik kon weer heel even mijn oude ik zijn bij mijn lieve klasgenoten. Deze foto herinnert mij dan ook nog steeds aan die onwijs lieve en leuke meiden die ik heb mogen ontmoeten in het eerste jaar van mijn opleiding. Heel veel liefde! <3

IMG-20140702-WA0047

Toen ik een tijdje thuis was van de vakantie met mijn vriend werden er bij een willekeurige tandartsafspraak spontaan twee verstandskiezen getrokken. Deze gingen ook nog eens ontsteken en ik kon weer een dikke week niets anders dan met pijnstilling op de bank. (De andere twee zijn er nu nog steeds niet uit aangezien ik niet weer een ontsteking wil en ik stiekem gewoon een beetje bang ben).

Nee, de zomervakantie zat me niet mee. Daarbij kwam ook nog dat mijn moeder en zusje een paar dagen naar zee zouden gaan met mijn tante en mijn nichtje. Dit omdat ik twee keer op vakantie zou gaan deze zomer. Prima dacht ik, een paar dagen aan zee is geen probleem. Helaas werden deze paar dagen naar de zee in Nederland een achtdaagse zonvakantie naar Turkije. Dit brak mijn hart, ik wilde niet hier helemaal alleen achterblijven. Ik vond het echt vreselijk en heb tranen met tuiten gehuild dat ze mij hier zomaar achter lieten. Ik vond het vreselijk om alleen thuis te zijn, al helemaal na dat ongeluk met de MH17. Mijn moeder had er ook direct spijt van maar besloot in goed overleg met mij toch te gaan. Mijn vriend zou hier de gehele tijd in huis komen zodat ik niet alleen zou zijn.

Uiteindelijk vond ik het niet zo erg als ik dacht, ik ging de tijd dat mama er niet was gebruiken om een taart te maken voor opa oma en oma, te gourmetten met vriendinnen en om mijn mama te verassen.

Ik mailde iedereen die op de crematie aanwezig was geweest of zij een herinnering aan papa op wilde sturen. Ik kreeg er onwijs veel binnen en ik heb ze allemaal gebundeld in een album, “Herinneringen aan papa”. Het was enorm veel werk en samen met mijn vriend hebben we het in die week tot een geweldig mooi geheel weten te maken met foto’s en teksten uit speciale liedjes.

Op mijn 18e verjaardag vond ik het een mooi moment om mama te verassen met het boek. Ze was er onwijs blij mee en ik voelde me voor het eerst sinds lange tijd weer nuttig. Ik had iemand blij gemaakt. Mijn verjaardag daarentegen vond ik vreselijk. Allemaal blij gedoe en ik had er écht geen behoeften aan. Van mij mocht deze dag wel van de kaart voor dat jaar.

Met mijzelf ging het steeds slechter, ik kon niet meer leveren wat ik eerst altijd deed. Ik was continu moe en ik werd er gek van dat mensen steeds meer van mij verwachten, ik viel in een diep gat. Toch stond er deze vakantie iets op mij te wachten wat papa ontzettend fijn vond. Voor dat papa overleed was de vakantie naar Lloret de mar met een aantal meiden al geboekt. Papa was zo ontzettend blij dat hij er zeker van was dat ik in ieder geval wat leuks ging doen deze zomer.  Ik had amper de kracht om te gaan maar ik ging toch. Dit was wat papa graag zou willen, ik maakte er voor mijn gevoel het beste van. Op vakantie werd ik helaas opnieuw ziek en dit zette zich thuis voort in een langdurige strijd, langzaam aan verloor ik meer en meer van mezelf. Ik was hopeloos.

Het nieuwe schooljaar naderde en ik was mezelf kwijt, de passie die ik had voor alles en wat ik ook probeerde, alles mislukte. Dit was de ergste zomervakantie ooit en de nasleep werd groter. Ik kon het allemaal niet meer volgen en mijn emoties zaten heel erg hoog. Naar school gaan werd elke dag weer een confrontatie aan dingen die ik ‘ineens’ niet meer kon en ik zat totaal niet goed in mijn vel. Het enige wat me nog op de been hield was het lezen van de blogjes, elke dag weer.

Ik besloot het bloggen langzaamaan op te pakken eind september, begin oktober (2014) en kreeg weer iets om voor te leven en nu sta ik hier, 23 maart 2016. Bijna sterker dan ik ooit geweest ben in het rouwproces. Mijn blog heeft mij langzaamaan uit het diepe donkere gat getrokken en ik hoop er nooit meer in te vallen.

Liefs, Sophie

11 comments

  1. Lieve Sophie, wat heb je dit weer mooi geschreven. Een traan in mijn oog. Gelukkig weet je beetje bij beetje de draad weer op te pakken en sta je nu sterk in je leven!

  2. Wat heb je dit weer mooi geschreven Sophie. Ik vind het knap dat je zelf aangeeft dat je de draad weer langzaam op pakt en dat je weer sterk en vol vertrouwen in het leven staat. Liefs Marjon

  3. Wat een prachtige getuigenis over hoe bloggen iemand uit een diep gat kan trekken. Mooi geschreven, Sofie! Ik ben blij met de positieve noot aan het einde van je verhaal, want er zijn al heel wat verhalen die niet zo mooi eindigen…

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge