Er hadden slingers moeten hangen…


Zondag, 4 juni. Een zondag als alle anderen, maar dan toch net een beetje anders. Vandaag was jouw verjaardag, ís jouw verjaardag. Ik weet het zelf ook niet zo goed.

Er hadden slingers moeten hangen, een koelkast vol met taart en vlaai, het huis op z’n kop om met de hele familie bij elkaar te kunnen zitten. In plaats daarvan staan er nu ontelbaar veel tabs geopend met betrekking tot ‘loyalty, binden van bezoekers en synoniemen.net’. Ik had stress moeten hebben voor een cadeautje, mee moeten helpen om alles op orde te maken. Maar morgen is er niets.

Het weer is al dagen goed, meer dan goed zelfs. Het zonnetje straalt, de temperaturen zijn heerlijk! Tom Dumoulin heeft de Giro d’Italia gewonnen en ik heb dan eindelijk bijna mijn scriptie afgerond. Momenten waarbij ik je nodig heb en die ik dolgraag met jou zou willen delen. Plots steekt het gemis dan op, want dit zal ik voor altijd in mijn eentje moeten doen.

Als ik even buiten in het zonnetje zit, tussen het scriptie schrijven door, sluit ik mijn ogen en denk ik terug. Ik denk terug aan toen we naar Italië op vakantie gingen en jij en mama samen het hele stuk hebben gereden. Af en toe zat ik naast je, voorin in de auto. Zou je toen al geweten hebben dat je ziek was? Wist je dat dat de laatste autovakantie zou zijn? Ik wil meer van je weten, ik wil weten wat je hebt gedacht al die tijd dat je wist dat je dood zou gaan. Ik heb het je nooit gevraagd, we deden waar we goed in waren; tonen aan de buitenwereld dat we het echt wel zouden redden. Over gevoelens praten, dat kwam niet zo vaak voor. Vechten voor elke meter, dat is de mentaliteit die ik van jou heb.

Vorig jaar werd je 50 papa, het huis stond vol bloemen en zoveel mensen hebben toen aan je gedacht. Het werd toen een weekend vol liefde. Ik had zelfs een verrassing voor mama georganiseerd waarvoor ik de hele buurt had uitgenodigd om toch een beetje aan papa te denken met de mensen om ons heen. Dit weekend is het akelig stil, 51 jaar, voor anderen niet meer bijzonder. Hoewel je leeftijd voor altijd 47 zal blijven, zal ik er elk jaar weer een jaartje bijtellen. Gewoon, omdat ik je niet los kan laten. Omdat ik niet wil, dat jij voor mij ook ‘minder bijzonder’ wordt. Want papa, elk jaar is er één en ik zal je verjaardag altijd blijven vieren zodat je toch weer een heel klein beetje bij ons bent en ik weer even mijn tranen de vrije loop kan laten.

Een leven zonder papa, je raakt er bijna aan gewend, totdat er weer zo’n dag komt waarop je weer met beide benen op de grond wordt gezet. Dan bedenk je je ineens weer, dat alles wat je doet, dat dat niet altijd normaal is maar inmiddels wel zo is gaan voelen.

Enorme hoofdpijn steekt op. Ik kan mijn verdriet niet kwijt, bij niemand. Ik kan geen scriptie schrijven, er zijn teveel tranen die er uit moeten, te veel in mijn hoofd. Er is te veel waar niemand wat van weet…

Ik loop naar buiten, de wind waait door mijn haren als ik voor het beeld in de tuin sta. Tranen stromen, papa wat wil ik je graag vasthouden. Wat wil ik graag dat je er gewoon was! Ik verlang naar een knuffel. Ik lees je brief opnieuw van een foto op de computer. ‘Ga zo door en geef niet op’.  Tranen stromen opnieuw, ik moet weer door met het leven…

Liefs, Sophie

6 comments

  1. Heel herkenbaar Sophie!
    Heb zelf mijn vader ook verloren toen ik 18 was.
    Zijn verjaardag, kerst, oud-en-nieuw, vakanties, de feestdagen… ze zullen altijd anders zijn.
    De wonden genezen maar heel langzaam en het korstje erop barst zo weer open!
    Toch zal het verdriet op den duur slijten en zal het langzaam veranderen in dankbaarheid voor alles wat hij voor je mocht betekenen.
    Heel veel sterkte vandaag voor jou, voor je moeder en de rest van de familie.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge