Hallo jongens/meisjes,

Jeetje zeg, wat ik voel ik me ongelukkig. Ik kan het niet plaatsen waarom. Het is erg vervelend en ik doe kortaf tegen de dierbare mensen om me heen. Ik wil het niet, maar doe het toch. Dat terwijl ik ook nog heb getraind, en dus eigenlijk hoopte ik daarmee mijn woede van het mislukken wat te verlichten. Helaas, ook de training hielp niet mee. Ik weet ook niet waarom dit ineens zo gaat en is. Wel weet ik dat ik me vreselijk ongelukkig voel. Niet eenzaam of iets dergelijks. Gewoon het willen van dingen, maar daar zelf niet aan toe komen omdat je te lui bent of geen zin hebt. Het ergste is dat ik dan weer boos wordt op mezelf dat ik niet genoeg motivatie heb om het écht te willen. Ik blijf in een vicieuze (zo noem je dat toch?) cirkel hangen.
VERY ANNOYING. Maar goed, het hoort er denk ik bij om alles te verwerken.

Ik denk de laatste tijd ook erg veel na over wat ik heb meegemaakt het afgelopen jaar. In de trein naar school, voor ik ga slapen, onder het eten, echt overal. Het is niet dat ik moet huilen, maar wel dat ik denk, jeetje hoe heb ik het voor elkaar gekregen…

Kon ik nu ook maar eens doorgaan zoals ik dat toen kon!

Liefs Sophie

“What if this is just the beginning?”