Een beetje meer afscheid van papa


Een beetje meer afscheid van papa, is wat er mij te wachten staat. Weer een beetje minder papa in mijn leven dit jaar. En wat voelt dat leeg, wanhopig en vreemd. De dagen en jaren gaan maar door en zo is het morgen alweer drie jaar… Drie jaar zonder een papa. Maar lieve papa, dit jaar wordt extra zwaar want, nu moet ik dan écht op mijn eigen benen staan en mijn eigen keuze maken. Een beetje meer afscheid nemen van jou.

Papa, samen met jou en mam heb ik de hogeschool bezocht waar ik dit jaar hoop af te studeren. Vol vertrouwen ging ik in 2013 de nieuwe fase van mijn leven tegemoet, maar op de tweede introdag van mijn studie kwam het vreselijke nieuws. Jij werd niet meer beter. De kanker, die je 12 april 2013 nog overwonnen dacht te hebben, was terug. Én hoe… Ik herinner me dat moment nog als de dag van gisteren, haarscherp. Ondanks het feit dat er genoeg alcohol in mijn lichaam zat van het introfeestje die avond. Vanaf die avond veranderde mijn onbezorgde toekomst. De stabiele factor in mijn leven, mijn gezin waar ik mijn hele leven op terug kon vallen, viel voor even weg.

Ik herinner me altijd dat je zei dat school niet het belangrijkste was, maar dat het vooral ging om het leven te leven. Als je alle studiepunten maar haalde, of dat nu met een 5,5 was of een 9. Je zei altijd, ga toch uit, nu kan het nog! Lieve papa, ik heb het nog nooit zo goed begrepen als nu. Eigenlijk te laat, om je nog trots te maken…

Maar toch lieve papa sta ik nu hier, en heb ik tot nu toe alles gehaald én vooral heb ik het laatste jaar genoten van het leven. Het is me gelukt, dankzij jou. En dat voelt eigenlijk gewoon onwijs dubbel. Die prestatiedruk die ik altijd onwijs heb gevoeld, is voor een deel weg. Niet alles, maar wel die druk om telkens maar beter te presteren voor mezelf. Soms is goed, gewoon goed.

Lieve papa, samen met jou heb ik verschillende opleidingen bekeken. Samen reden we naar verschillende scholen in Brabant. Mijn enige focus was het buitenland en hierdoor was ik alleen naar opleidingen aan het kijken waarbij je naar het buitenland zou kunnen gaan. Uiteindelijk heb ik toch jouw advies opgevolgd om die droom wel waar te maken, maar me vooral hier op Nederland te focussen. Iets wat ik zonder jouw advies waarschijnlijk niet gedaan zou hebben.  En papa, je had gelijk… alweer.

Ik heb door deze studie toch mijn droom waargemaakt. Mijn enthousiasme voor het buitenland, die grote droom om weg te gaan. Het is werkelijkheid geworden. Maar pap, dat is natuurlijk nooit zonder de steun van mama gegaan en het is zo fantastisch dat ze me heeft laten gaan om mijn droom waar te maken.  En jeetje pap, ik zou het bijna vergeten maar ik heb gewoon een half jaar in Amsterdam gewoond en wat vind ik het vreselijk dat ik al die gelukkige momenten niet met je heb kunnen delen! Dat jij niet degene was die mijn kamertje in Amsterdam vulde met mijn spullen, dat jij er niet bij was om me op te zoeken in IJsland en dat ik je niet kon bellen toen ik hoorde dat ik mocht afstuderen bij de Jumbo. Oh papa, wat had ik je graag willen bellen toen. Gewoon om je te zeggen hoe gelukkig ik daar was én hoe heel mijn leven eventjes perfect leek. Jij hoorde bij dat moment, en het feit dat ik je toen niet kon spreken kwam zo hard aan. Ik had mama opgebeld, Martijn opgebeld en toen kwam dat immense gemis, dat ik jou niet kon bellen om het goede nieuws te vertellen. Ik wilde je toen zoooooooooo ontzettend graag spreken.

Morgen is het alweer drie jaar geleden. Maar de trein dendert door, het einde van mijn studie komt in zicht en één ding weet ik zeker. Ik kan het je nooit vertellen als ik dan eindelijk die diploma in mijn handen heb. Nooit zal ik die trotse stem horen, nooit meer zou ik tegen je kunnen zeggen: Papa, ik heb het gehaald! En dan is het de tijd voor nieuwe keuzes, dingen waar jij niets vanaf weet. Nieuwe dingen. Dingen waarover jij me niet meer kan adviseren. Dit jaar komt er weer een nieuwe stap en moet ik weer een beetje meer afscheid van je nemen… Een beetje meer afscheid in mijn leven van mijn lieve papa.

Liefs, Sophie

17 comments

  1. Tranen rollen over mijn wangen, dat heb ik wel vaker als ik een stukje van jou lees. Zo mooi en eerlijk geschreven over hoe hard en gemeen het leven of gevoelens kunnen zijn. Dikke kus voor jou en je familie, sterkte deze dagen!

  2. Ik heb het met een brok in mijn keel gelezen. Je verwoordt het gemis zo goed. Ik kan mij het eerlijk niet voorstellen hoe het zonder mijn vader zou zijn. Ik bewonder het ook heel erg dat je dit zo op je blog zet. Heel veel respect voor hoe je er mee omgaat. 😊

  3. ooh wauw Sophie, ik heb je stukje met tranen gelezen. Wat heb je dit onwijs mooi verwoord. En geloof mij maar, je vader zal altijd trots op je zijn, ook nu hij niet weet van je nieuwe plannen! Veel sterkte de komende dagen!

  4. Hoi Sophie op een of andere manier is je vader er toch bij. Dit doe je al als je over hem schrijft, praat en de herinneringen. Ik weet het hoe het is om je vader te missen, ook ik was net zo oud als jij toen ik mijn vader verloor maar op onverwachte momenten krijg je toch hulp.

    Zelf denk ik altijd dat mijn vader hiervoor heeft gezorgd dat ik deze persoon tegen moest komen.

    Succes met het afstuderen en je vader is heel trots op je.

  5. Een beetje meer afscheid van papa…
    Ik voel met je mee. Voor mij alweer bijna 7 jaar geleden dat ik mijn vader verloor. En ik ervaar het precies zoals jij omschrijft.
    Al is dit blog al wat ouder, toch wil ik je sterkte wensen. De scherpe randjes gaan er af, maar het gemis zal blijven <3
    Deborah schreef onlangs …De laatste …

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge