Vandaag zat ik weer een lange dag op school. We hebben een project lopen en krijgen iedere donderdag een incident binnen die ‘wij’ als bedrijf op moeten lossen. Ditmaal een ongeluk -met een door ons geleverde vrachtwagen- met daarbij 2 doden. Ik als ”manager” was bij de vergadering toen afdeling HRM (personeelszaken) had bedacht om iets te doen voor de nabestaande. Ik, helaas als ervaringsdeskundige, heb heeeel kort verteld waarom ik deze afdeling zou kunnen helpen. Sommige schrokken van mijn verhaal. Wat ik opzich wel fijn vond.

Op de terugweg zat ik samen met een meisje uit mn klas in de trein. Ze vroeg hoe het nu precies zat met het overlijdensproces van ons pap. Ik weet ook niet, maar uit het niets vertelde ik het hele verhaal van a tot z. Aan het einde verontschuldigde ze zich voor haar tranen. Ik vond het fijn dat ze het moeilijk vond. Ik weet niet waarom, maar het geeft een soort vertrouwen naar elkaar. Ik deed mn best het droog te houden maar dat lukte niet helemaal. Een meneer tegenover mij – die geloof ik half aan het meeluisteren was – boodt me een papieren zakdoekje aan. Superlief, ik vind het erg fijn dat deze mensen bestaan!

“Sometimes you don’t need to walk in someone else’s shoes to know how they feel. Sometimes the best thing is sit beside them.”

Liefs, Sophie