Deze week is het tweede blok van het tweede jaar begonnen. Helaas is de tijd van het niks doen voorbij en moet er weer ‘gestudeerd’ worden en gaat ook deze week niet voorbij zonder ‘struggles’.
Het was weer eens zover vandaag. Gisteren hebben we het eerste ‘kick-off’ college gehad en vandaag was de eerste vergadering van het nieuwe blok een feit. Daar zaten we dan met zes studenten en de projectbegeleider in een vergaderruimte. Deze keer was ik het enige meisje uit de projectgroep (Jup, bij economische studies zijn de meisjes vaaak in de minderheid). De projectleider en de notulist werden bepaald en alles verliep lekker rustig. Toen de docente vroeg of er nog wat besproken moest worden werd ik nerveus – Shit, nu moet ik zo meteen gaan mededelen dat ik wél iets te bespreken heb -. Gelukkig praat ze even verder, ik probeer mezelf te beheersen. “Ik mag niet huilen, ik mag niet huilen” gaat het door mijn hoofd. Ik probeer me te verbijten en tel de minuten af dat de vergadering nog moet duren.
Dan staan de jongens ineens op en is het tijd om mijn “rugzak” kenbaar te maken.. Ik begin met: “Ik wil eigenlijk nog iets zeggen… (de tranen komen naar boven) en de jongens stoppen met het aandoen van hun jas. Ik vervolg mijn verhaal met tranen in mijn ogen. (SHIT, weer mislukt om het droog te houden). Drie jongens waren al op de hoogte doordat ik vorige keer ook al bij hen in de projectgroep zat, de anderen reageerden begripvol. De projectbegeleider was meteen vol aandacht. Tja, het veranderd ook nooit dit. De projectleider overbezorgd (begint gelijk over eventuele hulp), de studenten begripvol (laat maar weten als er iets is). Het enige punt is, dat het begrip verdwijnt zodra ze de deur uitgelopen zijn. Ze gaan verder, met hun leven, hun interesses, hun problemen in hun wereld. En zo, zo gaat het elke keer weer verder, het is allemaal zo lastig.. Voor mijn gevoel zijn de muren om me heen gebroken. Helaas, weer meerdere mensen waarbij ik openlijk mijn zwakte kenbaar maak. Ik probeer niet té negatief te denken dus ik probeer mezelf sterker te maken met andere gedachtes. Ik heb het gezegd denk ik dan, ben ik daar weer vanaf voor deze periode…
Ohja! ik wilde jullie nog even bedanken voor alle reacties. Wauw, ik voel me vereerd als jullie reageren op mijn blog! Fijn dat jullie zo lief en leuk reageren! It makes me happy!
Liefs, Sophie