Dinsdag 11 maart 2014 alweer waar ik vandaag over schrijf. De week die mijn leven deed veranderen komt bijna tot een eind. ’s Avonds waren onze naasten welkom om afscheid te komen nemen van papa.
Op deze dag ging de wekker weer redelijk vroeg want de uitvaartondernemer stond om 9.00u op de stoep. Hij kwam even kijken hoe papa eruit zag. Je hebt namelijk de mogelijkheid om make-up op de overledene aan te brengen. Ik was hier radicaal op tegen. Hallo, mijn papa zou het echt niet oké gevonden hebben als wij zomaar make-up op hem zouden smeren. Mijn papa was mijn papa en de mensen die afscheid kwamen nemen die moesten het er maar mee doen. What you see is what you get. Papa was overleden, hij mocht er lijkbleek uitzien, erg dun zijn en ingevallen wangen hebben!
Voor ons leek hij nog steeds op onze papa aangezien wij hem tot aan het einde toe gezien hebben. Als je elke dag bij iemand bent dan merk je niet zo snel verschil op in iemands uiterlijk. Voor de mensen die de laatste weken/maanden niet meer op bezoek waren geweest kon het natuurlijk erg ingrijpend zijn maar daar stond ik op dat moment echt niet bij stil.
Een andere mogelijkheid was het plaatsen van een scherm zodat mensen toch in de kamer konden staan maar papa niet hoefde te zien, of we konden papa verplaatsen naar ‘om de hoek’. Nee, geen denken aan. Papa bleef liggen waar die lag en hij week voor niets en iemand uit als het aan mij lag. Mama ging hier aarzelend mee akkoord en mijn zusje vond alles prima. De uitvaartondernemer vond ook alles prima dus we waren snel klaar. We bespraken nog even het ‘vlieg incident’ en het gebedsprentje.
Op dinsdag 11 maart kwam de postbode weer langs met nog meer kaarten dan we al hadden. Aangezien er op zondag helemaal geen post wordt gebracht en op maandag alleen rouwkaarten was dinsdag dus de eerste dag na het weekend. Echt een ‘WOW’-momentje toen de teller al op bijna 200 kaarten stond (mijn zusje hield dit bij). Zoals je hieronder ziet hadden we alle 3 een dikke stapel voor ons liggen met allemaal lieve kaarten. We hebben uren kaarten voorgelezen aan elkaar deze week, heel bijzonder.
Vanavond waren er meer dan 50 mensen uitgenodigd, de hele kamer moest dus worden omgebouwd zodat zij allemaal in de kamer konden verblijven. Dit kon natuurlijk niet zonder hulp en een aantal lieve ooms en tantes hielpen graag mee met het verzetten van de meubels en het neerzetten van hangtafels zodat iedereen ergens zijn kopje koffie/thee op kon zetten. Na een middag hard werken was alles klaar voor de komst. Niet iedereen die was uitgenodigd kwam, de een wilde papa liever levend herinneren en een ander vond het toch wel wat eng. Dingen die kunnen gebeuren en ik natuurlijk begrijp maar ergens ook een heel klein beetje jammer vind. Zo kun je mijn verdriet (voor mijn gevoel) nooit helemaal begrijpen denk ik, maar goed. Geen tijd om te treuren. Nadat alles klaar stond voor onze naasten vertrok de familie weer naar huis om te eten.
De uitvaartondernemer kwam nog even langs met de tip om iemand bij de deur te zetten die de gasten verwelkomt en zegt dat papa in het zicht ligt zodat iedereen was voorbereid voordat ze de kamer binnenstappen.
Daar stonden we dan ongemakkelijk in een gek rijtje, vele kwamen in tranen binnen en iedereen wilde persoonlijk van ons horen hoe het was gegaan en hoe alles was verlopen. Het was voor mij een en al handje schudden en dankjewel zeggen, net als voor mijn zusje. Mama kreeg alle vragen en de tranen van andere om op te vangen aangezien de meeste mensen familie, buurt en vrienden waren van papa en ook het meeste contact hadden met papa en mama. Logisch, maar mama had het er daar door wel enorm druk mee. Het was fijn om weer eens wat van de buitenwereld te zien. Eindelijk andere mensen om ons heen dan mijn ooms en tantes! Eindelijk kregen we weer wat te horen van wat er zich afspeelden in het leven waar wij niets van meekregen.
Ik vond het fijn dat er mensen huilde, dat mensen interesse toonde in ons en in papa. Het voelt goed als iemand zich ook verdrietig voelt door het overlijden van papa. Zo ben ik wat minder alleen met mijn verdriet.
Vele mensen vroegen hoe het met me ging. Tja, wat moest ik daar in hemelsnaam op antwoorden!? Het ging niet goed en niet slecht met me. Het ging gewoon, zoals het was. Mijn papa was dood en doordat ik zo betrokken was in het proces kon ik er nog niet echt om huilen. De maanden en weken daarvoor had ik zoveel meer gehuild dan in deze week, de angst was groter dan het feit op dat moment. Ik kon er niks aan doen, alles went. Zelfs het overlijden van papa in deze week. Ook praatte ik met een aantal vriendinnen die toch de stap hadden gezet om te komen. Dat vond ik erg dapper van hun en dat waardeer ik erg. Ik nam ze mee naar papa’s bed en vertelde hoe het moment was wanneer papa overleed. Ze vonden het lastig om te zien de eerste keer maar ik kon merken dat ze er aan wende toen ze eenmaal een tijdje binnen waren. De avond duurde maar een paar uurtjes en mensen kwamen en gingen weer. Tot donderdag zeiden ze, de dag waarop zij samen met ons de kerkdienst en het crematorium in gingen om definitief afscheid te nemen van papa.
Morgen was de laatste dag dat papa nog thuis was, achteraf toch wel een van de zwaarste dagen van mijn leven…
Heel mooi geschreven weer Sofie. Je papa zou zo trots op je zijn volgens mij! Ook heel dapper hoe je telkens zo voor hem opkwam, ook al wist hij het niet meer (van de schmink, hem thuis houden, hem niet verplaatsen,…). Dat vind ik heel mooi van je.
Ah dankje Kim!
Echt prachtig geschreven, alsof ik er weer bij ben, zo is het ook bij mij gegaan, de roes, wel beseffen maar nog niet kunnen verwerken omdat je nog zo druk bent. Dat beseffen de meesten niet, het is pas daarna, als het stil wordt… ik weet zeker dat ik ook dan weer heel veel herkenning zal lezen van jou.
Ga zo door vooral lieve schat! <3
Morgaine schreef onlangs …IN THE EYE
Wauw lieve reactie weer. Vind het zo fijn om te merken wie er trouw meeleest! Schrijf ik het toch niet helemaal voor mezelf ;)
Heel mooi geschreven!
Lisa schreef onlangs …My love for the novels of Karen Witemeyer
Wauw wat mooi geschreven heb onlangs ook een begrafenis gehad van een goede vriend van de familie overleden en ik heb zo hard gehuild. Ik was niet familie maar vond het wel heel erg. Samen met mijn zus hebben we echt tranen met tuiten gehuild.
Dat betekent wel echt dat je hebt nagedacht hoe erg het zou zijn als het jou zou overkomen. Dat is echt al iets waar je supertrots op mag zijn want vele kunnen dat niet! Hopelijk kun je haar helpen als ze zich even down voelt! ;)
Ah wat dapper van je dat je telkens weer voor je vader opkwam! En wow wat een berg kaarten zeg!
X Emma
Emma schreef onlangs …How to wear | Knee high socks
Ja he, het was echt zoveel! Aan het einde waren er meer dan 350 kaarten!
Ik vind het heel mooi om terug te lezen dat je zo ‘vocht’ voor de crematie en in vorige artikels bijvoorbeeld ook dat hij bij jullie thuis zou blijven liggen en wat er op de rouwkaart kwam te staan. Ik denk dat je papa (waar hij ook is) echt heel erg trots op je zou zijn. Je hebt het super gedaan meid. Ik hoop dat je door dit te schrijven een beetje rust kan vinden, ook al zou ik het begrijpen dat je week weer helemaal op zijn kop zou staan..
Esther schreef onlangs …A picture a day #2 – Kapper, Rennen met Evy en zonnetje!
Het gaat deze week op zich wel aangezien ik deze post allemaal vooruit schrijf (wanneer ik er op zich wel aan toe ben om te huilen (lees: alleen thuis ben)) beleef ik het moment vooral opnieuw tijdens het schrijven en heb ik er veel minder last van nu op de dag zelf.
Heel mooi geschreven weer! Ik kan me zo goed voorstellen dat je niet weet hoe je je voelt als daar om wordt gevraagd. Begrijp heel erg dat de weken ervoor heftiger waren en dat je inmiddels al aan het idee was gewend!
<3
Wat heb jij in dit hele proces toch mooi gevochten voor je eigen ideeën en waarden. Alsook voor de dingen die je zo belangrijk vond. Dat bewonder ik, werkelijk waar.
Ah dankjewel zeg!
Prachtig geschreven weer. Je komt er wel door, je lijkt me een onwaarschijnlijke sterke dame!
Wauw wat een compliment zeg!
Zo dapper en mooi dat je dit allemaal deelt met ons!
Dat contact met de buitenwereld herken ik goed. Het deed mij ook deugt om even wat mensen te zien. En dat die mensen verdrietig waren, vond ik net als jij, ook ergens wel fijn. Je voelt dat ze met je meeleven en dat is ‘leuk’ hé.
Je schrijft het allemaal echt prachtig op hoor Sophie. Maak je daar maar geen zorgen over!
xxx
Ja vind het bijna gek dat je andermans verdriet leuk begint te vinden maar het is echt waar.
Dit is weer zo ontzettend mooi geschreven, en ik heb zoveel respect voor je<3 Heel erg knap van je dat je dit kan schrijven en durft te delen! Liefs, Naomi
Je schrijft het echt allemaal zo mooi. Zo beschrijvend ik voel helemaal met je mee.
Dankjewel Els voor je compliment!
Wat een heftig verhaal, ik was nieuwsgierig naar jou blog toen je op de mijne een reactie plaatste. Gecondoleerd! Lastig om hier goed op te reageren, wel heel mooi verwoord!
Superlief hoor! Dankje!
Sophie, ik heb echt respect voor jou! Het is ontzettend dapper van je dat je dit met ons deelt. Ik hoop dat je aankomende tijd, tijd hebt om het allemaal te verwerken. Geniet van de laatste uren samen met je vader, ik ben er heilig van overtuigd dat hij vanaf boven super trots op je is! (Alleen al dat je er aan denkt wat je vader zelf had gewild)
Heel mooi geschreven, ik voel echt met je mee.
Liefs, Iris