Vandaag een persoonlijke artikel hoe het op dit moment met mij gaat. Mijn korte haar, mijn verdriet en die stralende lach in één artikel.
Als ik in de spiegel kijk dan zie ik een meisje staan. Is het een meisje of is het een vrouw? Nee, nog een meisje op dit moment. Ze kan nog niet alleen. Als ik in de spiegel kijk zie ik een meisje wat niet lelijk is. Wat niet getekend is met wallen op haar gezicht maar juist eentje met rode lippenstift op omdat ze dat wel leuk vond bij haar nieuwe kapsel. Het korte haar staat me nog niet zo verkeerd. Ik probeer wat krullen terug te kneden in mijn haar. Beter zo. Ik draag vandaag een groen jasje, grijs t-shirt en een spijkerbroek. De combinatie is zo slecht nog niet voor mijn doen. Mijn figuur is op dit moment prima, ik ben er tevreden mee. Ik heb geen modellenmaatje maar ik mag zeker niet klagen. Dat doe ik dus ook lekker niet. Over mijn conditie zullen we het trouwens maar niet hebben. Door mijn waardeloze trainingsgedrag is daar amper over te spreken. Ik moet wellicht wat vaker gaan hardlopen.
“Je staat er stralend op”, een reactie die ik de laatste tijd regelmatig heb ontvangen op instagram en mijn blog. Zodra ik die reactie lees denk ik altijd, was dat maar zo. Ik ben namelijk een kei in het ‘doen alsof mijn leven geweldig is’. Een lach opzetten op een foto kan ik binnen een aantal seconde, hoe boos of verdrietig ik ook van te voren was. ‘De knop omzetten’, iets wat ik sterk heb ontwikkeld de afgelopen jaren.
In de spiegel staat iemand die op de oppervlakte leeft en vooral niet de diepte in durft te gaan. Op de oppervlakte lijkt alles beter, daar schijnt de zon. Daar lijk ik die stralende Sophie waar de woorden als een waterval uit mijn mond komen, een echte kletskous. Zodra ik echter wat meer de diepte in ga weet ik dat er veel pijn zit. Heel veel pijn. Pijn van onbegrip en het feit dat mijn papa er echt niet meer is en nooit meer terug komt. Ik ben niet gelukkig. Alles behalve. Ik ben verdrietig en ik voel mezelf een mislukkeling. Ik zit mezelf in de weg en ik walg lichtelijk van mezelf als ik in de spiegel kijk. Daar sta ik dan, degene die nog steeds geen stage heeft gevonden, haar dagen zo vol plant dat ik soms gewoon mijn vriend vergeet en degene die geen huiswerk maakt omdat ze andere blogs aan het lezen is. Stomme stomme stomme ik, wat is er mis met mij!? Waarom kan het leven nu niet eens een keertje mee zitten. Waarom vind ik geen stage en waarom gaat school zo slecht, waarom plan ik mijn leven zo vol en waarom nog zoveel meer. Vorig jaar kon ik het allemaal nog wel én nu ineens niet meer. Is er dan iets verkeerd aan mij?! Ik ben moe en hoeveel ik ook slaap, het wordt niet beter. Elke dag begint de strijd tegen mijn ogen, tegen mezelf en tegen de harde werkelijkheid opnieuw. Het voelt voor mij alsof ik faal in mijn leven met alles, behalve mijn blog. Het enige wat me nog op de been houd op dit moment. Dit had papa nooit gewild….
Van binnen zit veel verdriet, onverwerkt. Ik wil het niet verwerken… Ik wil niet dat het ‘echt’ wordt. Het leven lijkt zo mooi als ik eventjes geloof dat alles gewoon normaal is.
Ik loop weg van de spiegel en besef me maar al te goed dat ik in de knoop zit met mezelf, ik moet mijn eisen aan mezelf bij gaan stellen, nadat ik een stage heb gevonden… Maar gelukkig heb ik daar de hele zomervakantie voor.
Sorry voor het hopeloze gedoe in dit artikel maar soms, soms wil ik ook graag de mindere kant laten zien als je vader is overleden. Er komen voor mij een paar hele moeilijke dagen aan in juni. De verjaardag van papa, vaderdag en weer een reeks tentamens. Momenten waarop het leven weer even zo oneerlijk is, ik niet om de waarheid heen kan en ik de energie uit mijn tenen moet halen om alles door te komen… Ik ben blij als alles weer voorbij is.
En nu ik dit even allemaal van me af getypt heb ga ik weer vol aan de slag en op zoek naar een stage. I can do this!
Liefs, Sophie
Weer prachtig geschreven. Je ziet er inderdaad stralend uit, jammer dat je je zo niet helemaal van binnen voelt. Begrijpelijk uiteraard, ook begrijpelijk dat je een soort masker opzet en eerlijk gezegd ook een beetje herkenbaar. Het verdriet zal ongetwijfeld altijd blijven, maar ik hoop (al doe je dat nu ook al) dat je er kracht uithaalt. Je haren bijvoorbeeld. Onwijs stoer dat je ze hebt afgeknipt. Prachtig dat je ze gedoneerd hebt en je zei in je vorige artikel zelf al, je vader zou trots geweest zijn. Probeer daar kracht uit te halen, denk niet aan de dingen die niet lukken, maar datgene wat wel lukt. Het is geen schande dat school niet helemaal wil werken en je bent ook niet de enige die moeite heeft met het zoeken van een stage plek. Je vader zal ook echt niet teleurgesteld zijn daarin. Je vader is apetrots op je, dat weet ik zeker. En jij, jij mag net zo trots zijn op jezelf als je vader is.
Wauw Sophie, dit is zo mooi geschreven! Ik weet zeker dat je vader altijd trots op je zal zijn, en ik hoop dat je er snel weer bovenop komt <3
Esther schreef onlangs …11 dingen waarom de Libelle zomerweek verschrikkelijk was
Wauw Sophie! Ik zit nu in de metro op weg naar school en ben gewoon bijna aan het huilen door jouw mooie artikel! Mijn vader zit naast me zijn krant te lezen, we reizen samen want hij werkt bij mijn school in de buurt, en het idee dat hij zomaar weg zou kunnen zijn… Wat Celeste zegt, je vader zou zo trots op je zijn! Echt waar! Op hoe je alles aanpakt, hoe mooi je bent (vooral met je nieuwe kapsel), op je blog, op jou als persoon! En wij, je lezers zijn ook heel trots op je! Succes de komende maand! xx
Niet sorry zeggen voor dit stukje, het is mooi en eerlijk.
Wat een puur en eerlijk stukje.. Ontzettend vervelend dat je, je zo rot voelt de laatste tijd, en dat het allemaal even niet gaat hoe je graag zou willen. Dat is helemaal niet erg meid! Je moet altijd jezelf op de eerste plek zetten, vooral als het even minder gaat. Ik lees je blog altijd met bewondering, en vind je een supergoede schrijfster. Ook van zulke stukjes. Een hele dikke knuffel!
Loes schreef onlangs …Ik heb zin om naar school te gaan!
Dat heb je weer heel mooi verwoord Sophie. Ik vind het heel knap van je dat je hier zo over kan schrijven én ook dit durft te delen. Je hebt dan ook iets heel heftigs meegemaakt, ik denk dat het zeker niet abnormaal is dat je in de war bent en je niet goed in je vel voelt. En dat vermijden van pijn is ook een automatisch mechanisme van velen om zichzelf te beschermen tegen de pijn… En dat werkt soms echt even, en soms mag dat ook even. Gewoon doen alsof alles goed is en proberen een normaal leven te leiden. Maar ik denk dat je er ooit door zal moeten, door de pijn. En die zal dan misschien eerst nog groter worden… En dat wil je niet. Maar ik denk wel dat het nodig zal zijn om je op termijn weer goed in je vel te gaan voelen… Maar doe het niet alleen! En ik denk dat je wel al goed op weg bent met je blog :-)
Wat heb je dit prachtig geschreven, Sophie. Je hoeft je absoluut niet te verontschuldigen. Jouw eerlijkheid en oprechtheid waardeer en bewonder ik zo aan jou. Ik vind het jammer om te lezen dat je prachtig en stralend op de foto staat, maar er van binnen hele verdrietige gevoelens verborgen zitten. Ik hoop ontzettend dat je je door de maand juni kunt worstelen. Houd alsjeblieft in jouw achterhoofd dat je écht hele goede kanten bezit: je bent sterk, je doet prachtige dingen (zoals je haar doneren) en je bent eerlijk naar de buitenwereld. Put daar kracht uit. Sterkte meid!
Renske schreef onlangs …Mijn kiekjes #8
Wat heb je dit prachtig geschreven. Knap verwoord ook! Dat je dit open deelt met de wereld is ook een stukje verwerking. Ik geloof ook best dat je het niet wilt & als het al gebeurt, dat het heel langzaam gaat. Je hoeft daar helemaal geen sorry voor te zeggen. Probeer je koppie omhoog te houden, al is dat soms heel erg lastig. Heel erg veel succes met je tentamens!
Wat een supermooi stukje en ook heel goed dat je het online het geplaatst. Ik denk echt dat je hier wel mensen mee kunt helpen hoor. Het is eigenlijk echt apart hoe makkelijk het is om je anders voor te doen dan je hebt… ik kan mezelf ook gewoon in slaap huilen en de volgende dag vrolijk op school komen maar dat betekent natuurlijk niet dat alles meteen goed is.
Ik herken het ook wel, dat ik van die momentjes heb dat ik echt boos op mezelf ben. Dan kom ik echt in zo’n negatieve spiraal van alle dingen die ik stom vind aan mezelf en ik wéét dat het daar echt niet beter van wordt maar toch ga ik dan door. Ik hoop dat jij je ook realiseert dat die gedachten onzin zijn. Je bent een heel sterk persoon, alleen al doordat je dit zo goed met ons kan delen. En ik weet zeker dat je jezelf door de komende maand heen kunt slaan. Knuffel!
Je kan het Sophie! Prachtig artikel en super van je dat je je hart hebt gelucht in dit artikel. Ik hoop dat het je ook daadwerkelijk helpt om alles even op een rijtje te krijgen. Pak eens wat meer tijd voor jezelf en ga eens wat leuke dingen doen met je vriend. Dat verdien je! Een artikel meer of minder zal niemand opmerken, want de artikels die wél online komen zijn amazing! Liefs
Dit is juist een heel mooi en puur bericht. Ik vind niet dat iedereen altijd maar blij blij blij moet zijn en alles perfect moet zijn. Soms zit alles gewoon tegen en maak je dingen mee die je niemand toewenst… En er is niets mis mee om dat te tonen. Ik denk juist dat het goed is, dat we ons allemaal wat meer kwetsbaar mogen opstellen.
Een hele dikke knuffel!
Wauw, wat mooi geschreven en heel knap dat je dit gewoon hebt gedaan. Je hart luchten is goed en het is belangrijk dat je dat gewoon vaak doet, ook gewoon bij vriendinnen etc. (en je mag mij natuurlijk ook een berichtje sturen als je gewoon even wat kwijt wilt etc. <3). Ik denk dat je – onbewust – de afgelopen maanden alles toch een soort van hebt weggestopt en dat het allemaal nu eruit komt. Ooit moet het eruit komen en wordt het even zwaar en dat heb je nu. Een vriendin van mij had dat ook na het overlijden van haar moeder, zij heeft even wat maanden rust genomen en stond er daarna weer 2x zo sterk in.
Je moet nu gewoon nog even doorknallen met school en dan heb je vakantie, waar je gewoon echt even van moet genieten, je hebt het nodig. Niet te veel stressen over een stage, de doorzetter wint altijd en volgens mij ben jij wel een echte doorzetter. Wees niet te kritisch naar jezelf, dat is echt nergens voor nodig meis <3 En bedenk je ook eens wat je allemaal wél hebt bereikt en hebt mogen meemaken: je hebt een mooie blog welke steeds beter loopt, je hebt de afgelopen tijd enorm veel nieuwe mensen leren kennen, je hebt goede daden gedaan en volgens mij nog veel meer dingen. Weet je wat daar ook bij kan helpen? Plak wat post-its met motiverende woorden op je spiegel, stel een motiverende achtergrond in op je telefoon en probeer te genieten van al het mooie & leuke wat je doet. En geloof mij, je vader zou juist trots zijn op deze Sophie, de Sophie die sterk is en doorzet, maar zich ook durft te laten gaan en die durft te vertellen hoe zij zich echt voelt.
Ik denk dat het goed zou zijn als je gewoon af en toe met iemand (maakt niet uit wie) gaat praten of dat je al je gevoelens op papier zet, zodat je het kwijt kunt. Het is niet erg als je het zwaar hebt, niemand verwacht dat jij gewoon maar met je leven doorgaat zoals het was, natuurlijk mag jij je k*t voelen. En misschien klinkt het allemaal een beetje makkelijk wat ik zeg enzo, maar ik denk dat als je accepteert dat het allemaal 'echt' is, dat je dan ook beter weer je rust kunt vinden en het weer een mooi plekje kan geven.
Wauw, megalange reactie is dit geworden, maar ik hoop dat je begrijpt dat alles wat ik heb geschreven is omdat ik echt wat voelde toen ik deze post las en ik vind het heel vervelend dat je je af en toe zo rot voelt. Probeer ook de zonnige kanten van alles in te zien!
(oh enne, klinkt heel stom, maar tegen je vader praten kan ook helpen ook al is hij er niet. al vertel je gewoon je dag, je mooie momenten of rot situaties) En onthoud dat je altijd je verhaal bij mij kwijt mag, ook als je geen reactie of iets wilt, maar het gewoon even kwijt moet <3
xx Alex
Wat een open en eerlijk stukje heb je geschreven. Ik hoop dat je snel weer wat lichtpuntjes ziet om je aan op te trekken, maar het is niet gek dat je om je vader treurt. Volkomen logisch zelfs.
Wat mooi geschreven, maar wat naar om te lezen dat het niet goed gaat. Ik vond je er ook echt stralend uitzien, maar had al wel een beetje het gevoel dat het niet echt kon zijn. Je hebt zoveel te verduren. Je mag echt onwijs trots op jezelf zijn en ik hoop écht dat het snel wat beter met je gaat. En ik hoop dat je iemand hebt met wie je goed kan praten? Want dat help, echt.. Dikke knuffel <3
Denise schreef onlangs …You can’t have a rainbow without a little rain
Wat een mooi hartverscheurend maar toch hartverwarmend artikel. Je vader is echt super trots op je en kijkt op je neer vanauit boven! Het klinkt totaal niet stom als je zegt dat je tegen je vader praat ik doe dat stiekem ook nog steeds na die 6 jaar!
manon schreef onlangs …2 eyeliners van BornPrettyStore
Mooi geschreven meis! Hoewel het nu even tegen zit, mag je onwijs trots zijn op jezelf. Kijk juist naar de dingen die wel lukken, ipv de dingen die niet lukken. Je blog, het haar dat je hebt gedoneerd, feit dat je een fijne relatie hebt, dat je studeert.. Genoeg om trots op te zijn! Juni zal zeker even zwaar zijn, maar jij kunt het. Wellicht eb je dat nodig om alles te kunnen verwerken, hoe eng je dat ook vindt. <3
Wat vervelend dat je zo in de knoop zit met vanalles. Ik ben vast niet de eerste die hier mee komt, maar heb je er wel eens over na gedacht om met een professional te praten? Iemand die er hard voor heeft gestudeerd om mensen met verdriet te helpen. Ik snap dat jouw verdriet heel, heel diep zit maar wie weet? En heel veel sterkte de komende maand! En geniet daarna maar even heel hard van je welverdiende vakantie en rust!
Wauw, wat prachtig geschreven! Ik vind het heel goed van je dat je dit deelt, het is echt een eerlijk bericht. Juni wordt dan misschien wel een moeilijke maand maar focus je op de positieve dingen, hoe moeilijk het ook kan zijn. Dan weet ik zeker dat jij je er doorheen kunt worstelen! Je bent een sterke meid. Succes met alles! <3
You can do it! Er zijn altijd periodes die hartstikke slecht gaan in je leven, ik heb zo ook vreselijke periodes achter de rug gehad. En nu dat gedoe weer met een stage zoeken… dat je dat er ook nog bij moet hebben, want het valt écht niet mee. Maar ik weet zeker dat je het kan & het allemaal goedkomt. Ooit komt er die dag dat je denkt: ik heb het gered & ik mag er zijn. Ooit komt er een dag dat alles weer vanzelf gaat er er vele positieve dingen je kant opkomen. Tot die tijd: stay strong <3 Je staat er niet alleen voor, want je hebt al je lieve lezers nog! :)
Maaike schreef onlangs …Weekly Journal #44 – Freshtival, shoppen & Kenzo sweater
Ontzettend mooi geschreven… Het is heel herkenbaar. Vooral ook het ‘niet willen’ dat het echt wordt. Het is veiliger om het op afstand te houden, terwijl je weet dat dat misschien niet de beste keuze is. Je ziet er stralend uit, maar voelt je anders. Ik kan me goed voorstellen dat je denkt dat dit voor nu de beste optie is en ik ga je niet ompraten. Dat kan ik niet. Ik hoop dat je je op een gegeven moment gaat realiseren dat jij er mag zijn, met alles wat je bent en hebt.
Veel liefs
Wow heel mooi geschreven! Het is ook moeilijk om aan jezelf toe te geven dat het niet goed gaat, ik heb dat ook nog maar net meegemaakt na ruim 10 jaar alles steeds weg te stoppen. Het is moeilijk, maar goed dat je het beseft. Heb je hulp? *ik volg je nog niet zo lang dus nog niet alles gelezen..
emily schreef onlangs …Currently #2
Ik bewonder je eerlijkheid en je open artikel. Ook juni kom je doorheen, dat weet ik zeker! Zwaar of misschien iets minder zwaar, you can do this! Zet ‘em op meid!
Miriam schreef onlangs …Scheveningen
Die eerlijkheid, het toegeven, is juist zo belangrijk. Daar hoef je geen sorry voor te zeggen of je voor te schamen.
Sterkte de komende tijd.
Wat omw
Wat mooi dat je dit deelt! Het is denk juist goed dat je alles niet beter maakt dan hoe je je voelt. Erkennen is denk ik goed en het niet weg gaan stoppen.
Precies je hoeft geen sorry hiervoor te zeggen, juist die echtheid maakt jou blog nog mooier bij het lezen voor het stuk en het is juist een goed iets dat jij je als het ware zo bloot durft te geven en dit met ons durft te delen!
Je schrijft prachtig meid, echt aangrijpend verhaal. Kan me niet voorstellen hoe jij je op dit moment voelt, verschrikkelijk als je zoiets meemaakt. Vergeet in elk geval niet dat het nooit erg is om hulp te zoeken, zulke dingen in je eentje verwerken gaat vaak niet zomaar! En gevoelens wegstoppen werkt op den duur ook niet meer. Heel veel sterkte meid xx
Je bent echt een prachtige vrouw. Ja, ik vind je een vrouw. En dat ben je in zekere zin ook al. Maar een meisje mag je ook nog zijn, daar is helemaal niets mis mee. En weet je, ik herken me enorm in jouw verhaal. Maar je mag trots zijn op wie je bent <3
Wauw, je artikelen zijn allemaal even prachtig! En vooral ook erg aangrijpend. En je hoeft hier inderdaad vooral geen sorry voor te zeggen. Ook erg mooi dat je dit op je blog deelt.
Vera schreef onlangs …HOEPELS DIE JE LICHAAM BESCHADIGEN?
Lieve Sophie,
Hoe stom het ook is, deze momenten horen erbij. De momenten waarop alles donker lijkt en er geen mooie toekomst meer lijkt te bestaan, ze maken deel uit van ons rouwproces. Het geeft je misschien geen hoop of geen troost, maar ik ervaar deze moeilijke momenten ook nog af en toe, tot regelmatig. Zelfs na meer dan 3 jaar.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat er slechte perioden zullen blijven zijn, zelfs na jaren en jaren.
We leren er gewoon steeds beter en beter mee omgaan. Beetje bij beetje, met hard vallen en langzaam omstaan, leren we wat we het best kunnen doen om ons verdriet te verwerken.
Zo heb ik ook geleerd dat het oké is om verdrietig te zijn. Soms moet je het verdriet gewoon laten bestaan. En ja, dat doet pijn, ongelooflijk veel pijn. En ja, dat is stom, ongelooflijk stom. Maar het hoort erbij.
Weet dat de zon altijd terug zal schijnen, hoe donker het soms ook lijkt. En ik weet ook dat je dat weet. Je bent slim, dapper en moedig genoeg om dat te weten. En weet ook dat er altijd mensen zullen klaarstaan voor jou om even een klein lichtje te wezen in je duisternis.
Ik stuur je nu ook nog even een virtueel lichtje toe, ook al geeft het je maar enkele ogenblikken wat moed en hoop, het waren dan toch enkele ogenblikken ;)
Heel veel liefs,
Sarah
Sarah schreef onlangs …It’s a moment…