Het voelt zo alleen. Alleen zonder jou. Alleen met mijn verdriet. Het is zo alleen. Zes maart tweeduizendveertien. Alweer vier jaar geleden blies jij je laatste adem uit. Het tijdperk van een leven mét papa is voorbij. Alweer vier jaar. Het zijn er verdomde veel.
Zo veel, dat zelfs mijn zusje soms niet meer weet hoe het was mét jou. En dat doet soms nog meer pijn, dan het missen van jou. Dat maakt het verdriet wat ik heb, nog meer alleen. Alleen van mij.
En soms, dan is alleen niet meer de optie, is jezelf groothouden niet hetgeen wat je op de been houdt. En daarom deel ik graag dingen, zodat andere mensen zich misschien wat minder alleen voelen. En heb ik nu voor het eerst in jaren écht even gezegd dat ik dingen niet meer aan kan. Want hoe leuk mijn leven soms ook lijkt (online), dat is het niet geweest de laatste weken. De periode tussen kerst en zes maart is altijd het zwaarst. Nieuwjaar is geen nieuwjaar meer, kerst geen kerst. De tentamens in deze periode geven zoveel tijd om na te denken over dingen. Dingen die zoveel verdriet geven. De laatste weken zijn de nachten het ergst. Oneindig veel verdriet, en daarmee zo alleen. Er lijkt, in deze weken voor zes maart, geen einde te komen aan het verdrietige gevoel wat dagelijks om mij heen hangt. En dan komt weer het besef, het is echt alleen. Niemand die mij kan helpen, ik zal het zelf moeten doen. Alleen.
En wat dan op een dag zoals vandaag dan wel enorm helpt zijn lieve berichtjes van mensen om je heen. Zodat je toch wat minder alleen bent, of dat in ieder geval wat minder voelt. De brievenbus rammelt en enkel liefde valt naar binnen, tranen bij elke kaart (aan mij). Het is niet meer zoveel als dat het ooit was. Maar toch, al het kleins, het zonnetje dat schijnt, die ene kaart, het ene berichtje dat je niet had verwacht. Dat is het geluk van vandaag. De tranen die komen, omdat er nog steeds mensen zijn die je niet vergeten. Het geluk wat het ‘alleen’, weer een beetje minder ‘alleen’ maakt. Hetgeen wat er voor zorgt dat 7 maart het nieuwe jaar mag beginnen en er maanden vol fijne zonnestralen op ons staan te wachten. Samen met hun die het leven weer kleur geven.
Lieve papa. Het is alweer vier jaar geleden. Vier jaar. Het leven is veranderd. Behalve het feit, dat we al vier jaar lang opstaan, doorgaan en er het beste van proberen te maken. Dat wat jij graag gewild zou hebben. We doen ons best. Er vallen kaartjes door de brievenbus van mensen die je amper heb gekend. Maar o wat had ik ze graag aan je voorgesteld, ze maken het leven weer de moeite waard.
Liefs,
Sophie
<3 Je blogs over je vader raken me altijd zo diep.