Vandaag is het vrijdag en dat betekent dat het tijd is om eventjes het verleden in te duiken! Herinneringen ophalen met een andere blogger deze keer! Een herinnering die je kracht geeft, je beter laat voelen of misschien wel jou heeft gemaakt hoe jij bent, ze komen allemaal voorbij! Vandaag een herinnering van Shana.

Ook Shana was zo ongelofelijk sterk en mailde mij met een hele trieste herinnering. Shana blogt ook af en toe op haar eigen blog. Daarnaast is schaatsen haar hobby omdat ze haar eerste schaatsen van een heel bijzonder iemand heeft gekregen, waar ze het nu nog steeds speciaal voor doet. Ook boeken gaan er bij haar zo doorheen, dat is iets wat ze naast schaatsen  uren kan doen. De herinnering die Shana heeft mag voor vele een ‘eye-opener’ zijn. Het besef dat soms iets zomaar voorbij kan zijn, zonder dat je het in de gaten hebt kan erg belangrijk zijn.

“Dinsdag 3 januari 2012, ik ben bij mijn oma samen met mijn broer. Mijn oma staat in de keuken een lekker gerechtje klaar te maken en mijn broer en ik kijken rustig naar een film. De telefoon gaat af en mijn oma neemt op. Een ijzige stilte.. Een lange ijzige stilte.. te lang.. Ik hoor gesnik uit de keuken komen. Ik hoor iemand huilen. Ik hoor mijn oma heel hard huilen… Te hard.. Ik ben een beetje bang, maar wacht rustig af. De telefoon wordt teruggelegd. Ik hoor voetstappen mijn richting uitkomen. Daar staat mijn oma, haar gezicht vol tranen, klaar om ons iets vreselijks te vertellen. Op dat moment dacht ik: “Wat zou er zijn? Waarschijnlijk iets ergs, maar toch niet zo erg dat mijn oma moet huilen, ik ben bang…”. Mijn oma komt huilend voor mij en mijn broer staan en zegt: “Mama gaat sterven!”. Het was een grote schok voor mij! Heb ik dat nu goed gehoord? Wat!? Nee, dat kan niet? Ik zweeg en begon te huilen. Ik besefte nog niet goed wat er precies gebeurd was. Mama gaat sterven, mama gaat dood, mama gaat weg, mama gaat ALTIJD weg!? Het drong niet tot me door, echt niet.. Ik huilde wel, maar het drong echt niet tot me door.. Ik verwachte wel iets ergs, maar toch niet zo erg! We maakten ons allen klaar en vertrokken naar het ziekenhuis. Mijn huilbui was voorbij, we liepen door de gangen en kwamen toen in de kamer van mijn mama. Het moment voor een tweede huilbui. Daar lag ze, in coma.. Mijn papa was al in het ziekenhuis.. Met tranen in zijn ogen wendde hij zich naar ons toe, maar zei niets.. Niemand zei iets.. Het was doodstil.. Mijn mama ademde zo moeilijk, dat het wel leek of elke adem haar laatste zou kunnen zijn. Die nacht overleed ze. Nooit heb ik afscheid kunnen nemen.. En daar heb ik spijt van..”

Deze herinnering heeft mij geïnspireerd voor een nieuw artikel, stay tuned!