In deze rubriek vertel ik je elke woensdag een persoonlijk verhaal. Hieruit komt naar voren dat we in principe bijna niets van het leven van een ander weten. Onder andere Ik leek vorig jaar een gewone student voor vele. Helaas was niets minder waar. Deze keer vertel ik over mijn leven op school en het leven thuis. Ben je benieuwd, lees dan gauw verder.
Vorig jaar ging school onwerkelijk goed. Ik had het getroffen, ik zat in de beste klas die ik maar kon wensen. Ik voelde me gewaardeerd en op mijn plek. Meer wensen kun je bijna niet hebben. Ik vond het leuk op school, het was mijn afleiding van thuis.
Op school wist bijna niemand van de situatie bij mij thuis. Alleen degene in mijn projectgroep en een paar lieve meiden uit de klas wisten dat mijn thuissituatie ‘ongewoon’ was. Voor de meeste was ik Sophie, de eigenwijze kletstante met een zachte ‘g’. Dat het slecht ging bij mij thuis liet ik op school zo min mogelijk merken. Op school was alles positief leek het wel. Ik vloog door de tentamens, lachte er op los en genoot van de waardering die ik zelden had ervaren. Hoe meer zin ik er in kreeg, hoe beter het ging. School was al het positieve en de enige vlucht uit huis die ik had.
Thuis was geen thuis meer voor mij. Ik werd langzaamaan gek van alles. Ik wilde gewoon dat alles weer heel even normaal was. Was dat nu teveel gevraagd!? Ja, dat was het. Leren of huiswerk maken ging amper thuis, niet dat dat erg was, maar fijn is anders. Zowel ’s ochtends als ’s middags als ’s avonds zat er bezoek. Ik kon mezelf niet meer zijn als ik thuis was. Elke dag weer vroeg op omdat er bezoek op de planning stond óf je moest zo lang blijven liggen dat je je afvroeg waar je in hemelsnaam mee bezig was als je voor de vierde keer aan de trap ging luisteren of het bezoek er nog steeds was om half één. Heerlijke ‘niets-doen’ dagjes in je pyjama zaten er niet meer in.
De kerstvakantie die voor mij (bijna) vijf weken duurde -omdat ik direct na de vakantie tentamens had en daarna weer twee en een halve week vrij was omdat ik alles had gehaald- was dan ook echt een ware kwelling. Vooral omdat het na de kerst 2013 steeds slechter ging met papa. Ik wilde niet meer graag in huis zijn en was het liefst op school, daar waar ik me thuis begon te voelen.
Met de bezoekjes deed pap zijn uiterste best om zich goed te vertonen maar zodra ze wegwaren stortte hij in. Het was oneerlijk. Het bezoek kreeg de leuke papa en wij konden het doen met de momenten waarop hij sliep omdat het bezoek zo vermoeiend was en de momenten waarop hij vele pijnen had omdat hij weer te veel van zich had geëist.
Zelfs mijn vriend kon me niet genoeg opvrolijken hoe hard hij het ook probeerde. We hebben elkaar niet vaak gezien in deze periode. Ik was blij als er een avond in de week eens geen bezoek was en dat we weer eens met zijn vieren tv konden kijken. Zoals een ‘normaal’ gezin.
Ik was dan ook ontzettend blij toen we een briefje bij de voordeur hadden hangen dat we even een paar dagen geen bezoek wilde ontvangen. Pfoe! Wat een rust gaf dat zeg! Na deze dagen werd het helaas weer opnieuw erg druk dat er soms wel twee bezoekjes per avond kregen in plaats van één per dagdeel. Het hield niet op totdat het écht niet meer ging en alleen oma, en de broers en zus van papa nog langs konden komen verdeeld over een week. De momenten met papa alleen waren zeldzaam.
Lieve papa, je hebt jezelf toch maar weer ontzettend vaak moeten bewijzen. Ofja, moeten? Je deed het omdat dat bij je hoorde. Je deed je beter voor dan dat je was. Niemand wist dan ook hoe slecht het werkelijk met je ging. Het was goed dat je op dat moment die keuze hebt gemaakt maar achteraf heb ik spijt dat we niet eerder aan ons zelf hadden gedacht. Op dit moment komt er bijna niemand meer langs. Iedereen gaat door met zijn eigen leven en heeft andere prioriteiten, daar baal ik soms wel van. Ik praat namelijk erg graag over je (en mama ook). Het is alsof ik dan een stukje verdriet kan delen en dat voelt erg fijn. Doordat er niemand meer komt voelt het soms alsof ze je vergeten zijn. Alsof ze je minder zijn gaan missen in de loop van de tijd. Mijn gemis van jou gaat nooit over het wordt juist met de dag sterker…
Liefs, Sophie
Als ik dit zo lees heb ik de neiging om een arm om je heen te slaan en te zeggen dat je álles mag vertellen over je vader wat je wilt. Ik vind het rot voor je dat er toen te veel bezoek was en dat het nu lijkt of iedereen het vergeten is. Knap dat je het zo opschrijft!
Kijk, daar heb ik het dus moeilijk mee. Mensen lopen je deur plat als je eigenlijk rust kan gebruiken, want zij willen die persoon toch zeker nog een keer zien. Maar als jij hen dan werkelijk nodig hebt, dan hoor je ze niet meer. Waarschijnlijk missen zij je vader wel, maar het zijn mensen die helemaal niet weten wat ze nou moeten zeggen tegen mensen die hun vader en echtgenoot moeten missen. Wat ongelofelijk jammer voor jullie!
Weer een stukje herkenning.. Bij ons kwam er ook heel veel bezoek de hele dag door, tot mijn vader heeft gezegd dat mensen alleen nog maar op afspraak konden komen. Dikke knuffel!
Mooi stuk weer Sophie!
Mooi geschreven, wat een heftig verhaal. Heel veel sterkte, ik snap wat je bedoeld dat je gemis alleen maar sterker wordt. Dat heb ik ook..
Liefs, Iris
Mooie stukje Sophie!
Ik begrijp het ook wel een beetje. Mijn opa lag voor een paar maanden in het ziekenhuis en dagelijks kwamen er wel 15 mensen op bezoek. Toen hij eindelijk beter werd en naar huis mocht, kwam eigenlijk niemand meer langs. Niet echt hetzelfde, maar ik vind dit een herkenbare herinnering.
Ik vind het zo goed dat je dit schrijf!
Herkenbaar dat er toen iedereen was en nu zie je niemand meer -mijn vader is 5 jaar geleden overleden- Ik wil je ook wel een knuffel te geven
Wat heftig.. Je hebt het wel heel mooi geschreven! En van je afschrijven is heel belangrijk. Ik vind het knap van je dat je zo open durft te zijn!
Iedere keer als je deze serie schrijft krijg ik tranen in m’n ogen. Zo mooi en duidelijk geschreven. Echt zo knap. Ik heb namelijk ook wel een beetje meegemaakt wat jij ook had.
Ben er voor je meis,
Liefs michelle
Zo mooi… Ben er stil van. X
Weer prachtig beschreven. Hopelijk helpt je blog ook wat om de mooie (en minder mooie) dingen te delen over je vader. Sterkte!
Wat knap dat je je op deze manier kan uiten. Ik hoop dat het oplucht door dit zo open te zeggen. Heel vaak komt er veels te veel bezoek langs voordat iemand overlijd terwijl je vader misschien stiekem ook liever alleen met jullie was. Het voelt denk ik voor de buitenwereld ook alsof het zo hoort terwijl sommigen het misschien ook goed hadden gevonden zo en begrip hadden gehad voor een andere keuze.
Heel veel sterkte meid. Ik hoop dat je steun hebt aan alle reacties.
Erg mooi geschreven. Blijf schrijven, dat is ook verwerking. Je pa kon bij jullie echt zichzelf zijn zonder een masker. Take care!