In deze rubriek vertel ik je elke woensdag een persoonlijk verhaal. Hieruit komt naar voren dat we in principe bijna niets van het leven van een ander weten. Onder andere Ik leek vorig jaar een gewone student voor vele. Helaas was niets minder waar. Gelukkig deze keer iets leukers, MacDonalds aan huis! Lees je mee?
12 januari 2014 – Je fietsvrienden wilde graag nog wat voor je doen, je nog bezoeken voor het laatst en je wat geven. Alleen mam en ik wisten er van en deze dag was voor mam en mij écht een hele opgave. Je hield niet van verassingen en al helemaal niet van geheimzinnigheid. Mam en ik hadden gezegd dat we die zondag frietjes zouden gaan eten. We wisten namelijk al wat het plan was van papa’s fietsvrienden. Je vond het goed maar wilde weten of we ze zouden halen of bakken. “Halen”, zeiden we.
Omdat papa niet alleen kon blijven ging ik samen met mijn tante, oom, vriend en zusje naar de verjaardag van mijn tante, de zus van mama deze keer. Het was voor zover ik me kan herinneren een gewone verjaardag, zoals alle anderen. Mam nam een aantal keer contact met me op dat pap telkens vroeg over hoe we het nu gingen doen met het avondeten en mam werd er een klein beetje gek van omdat ze alles geheim moest houden. “Kom maar zo laat mogelijk naar huis” zei ze. Zo gingen we om 6 uur weg, en waren ik en mijn zusje rond half 7 thuis. Mijn vriend ging even naar zijn huis omdat ik dit graag alleen met het gezin wilde doen. Zodra we binnen kwamen vroeg pap al meteen waarom Martijn er niet was. Hij kon toch best mee frietjes eten!? Het was lastig om het zo lang geheim te houden en maar te doen alsof we écht frietjes gingen halen. Pap werd ondertussen gek van ons en zei dat we nu toch écht naar de friettent moesten gaan want het was al laat en eer dat we de friet hadden enzo. Hij maakte zich druk om gekke dingen, al deed hij dat wel vaker sinds zijn kastje.
Uiteindelijk was het zover, na honderden vragen vanuit papa en honderden verzinsels van mama en mij ging de bel. Daar stonden twee van je fietsvrienden met een tas onder de arm. Je kwam van je bed af en ging met je rollator richting de keuken. Daar werd ineens duidelijk waarom we maar niet opschoten om eten te gaan halen. Je fietsvrienden wilde je graag nog een keer laten genieten van de macdonalds aangezien jij ontzettend van frietjes en hamburgers hield en het niet meer mogelijk was om daar heen te gaan. Daar zaten we dan met zijn vieren te genieten van een iets wat koude bigmac. Het maakte je volgens mij niet zoveel uit dat het wat lauw was. Op je gezicht kwam een uitdrukking van genot toen je de frietjes en de hamburger aan het eten was. We hebben vele foto’s gemaakt en daar kijk ik nu, een jaar later, met een fijn gevoel aan terug. Het was fijn om je weer héél even op te zien bloeien en je te zien genieten van het eten.
’s Avonds kwamen de twee fietsvrienden weer terug samen met de rest van je ‘fietsclubje’ waarmee je elke zondagochtend mee ging mountainbiken toen je alles nog kon. Ik wilde graag een foto maken van de groep samen met pap en daarna zijn ze weer gegaan. Je was doodmoe van alles van die dag.
“Een verassing dat nooit meer, dat kost me veel te veel energie” zei je dan ook.
Lieve papa, het was voor de laatste keer dat ik zo fijn met je heb kunnen zitten aan tafel. Dankjewel daarvoor. Ohja en sorry dat mam en ik zo moeilijk hebben gedaan… We hoopte dat het nog zou kunnen, een verassing. Gelukkig is het toch nog een beetje goed afgelopen en was het aan tafel heel gezellig. Het is soms gewoon zo moeilijk dat alles nu langzaam anders wordt. Geen zorgen, vanaf nu geen verassingen meer.
Liefs, Sophie
p.s. Voor als je je het afvraagt, ja ik heb op vele plekken gezeten aan tafel om foto’s te kunnen maken als herinnering van deze fijne avond.
Wat fijn dat hij toch nog heeft kunnen genieten van zijn frietjes en hamburger. Een hele mooie herinnering, om te koesteren… Je schrijft heel mooi!
Erg mooi!!!! Wat leuk zeg dat jullie dit nog hebben gedaan xx
wat mooi deze herinnering en wat fijn dat dit toen nog kon! En wat tof dat je ook allemaal foto’s hebt :)
Mooi geschreven!
Wat een mooie herinnering en wat mooi verwoord. X
Wauw wat schrijf je mooi.. Kippenvel. Dit moet je koesteren, voor altijd.
Wat een pakkende rubriek! Echt, prachtig! Kan het niet anders verwoorden!
Super lief gebaar van je vaders fietsvrienden! En wat fijn dat je deze foto’s hebt als extra herinnering!
Heel mooie herinnering! Ik heb er ook eentje die erop lijkt :)
Mijn papa at ook graag frietjes. Toen hij in het ziekenhuis, op de palliatieve afdeling lag, zijn we voor de laatste keer frietjes gaan halen. Het was toen ook een heel gedoe, we moesten naar 4 verschillende frituren rijden want ze waren allemaal dicht. Die frietjes smaakten heerlijk, ondanks dat we maar al te goed beseften dat het de laatste keer was dat we samen met papa frietjes zouden kunnen eten.
Jammer genoeg heb ik daar geen foto’s van genomen. Ik heb trouwens geen foto’s van tijdens zijn laatste twee maand.
Bedankt voor het delen van jouw herinnering! Het bracht deze herinnering terug naar boven bij mij. Ik was ze spijtig genoeg al bijna vergeten.
Mooi weer!
Je schrijft echt heel mooi! Wat een prachtige herinnering, ik hoop dat hij je lang bij zal blijven. xoxo
Wat mooi geschreven. Wat fijn dat je zo’n mooie herinneringen hebt!
Heel mooi geschreven en wat een mooie herinnering !
Wat een mooie herinnering! Fijn dat je hem nog heel even hebt zien opbloeien en dat je bijzondere foto’s hebt kunnen maken! <3
Wat mooi verteld zeg. Kan me voorstellen dat het toch ook vermoeiend was voor je vader, maar de verrassing was wel heel lief én lekker. :) Liefs
Wat een mooie herinnering, eentje met een bijzonder randje erom heen…erg ontroerend om te lezen…
Mooi geschreven, mooie herinnering, liefs Els
Wat onwijs mooi geschreven, heel bijzonder ook om te lezen!
Wauw Sophie, heel mooi geschreven! Heel mooi dat je zo mooi terug kan kijken op dit soort momenten <3
xx