Waarom ik papa nu zo mis


Zoals ik al schreef in het artikel van maandag, ga ik wederom mijn spullen pakken om ergens anders te gaan wonen. Deze keer is het wel nét een beetje anders en dat is nu precies waarom ik papa zo erg mis. Dit is iets wat ik samen met papa had willen doen.

Voorafgaande keren stond ik ook voor een groot avontuur. Toen ik naar Amsterdam verhuisde verliet ik voor het eerst het huis. Ook al was het maar voor vijf dagen in de week, ik weet nog goed hoe naar het voelde toen mijn moeder en zusje wegreden op zondag. Het voelde alsof ik opgesloten zat in dat kleine kamertje, achtergelaten. Gelukkig was dat na een paar uur alweer over en heb ik een geweldige tijd in Amsterdam gehad. De kamer in Amsterdam was er eentje in onderhuur. De jongen van wie deze kamer was had alle spullen laten staan en alleen zijn matras meegenomen. Mam en ik hebben eerst gepoetst voor het leven om de kamer helemaal schoon te krijgen en daarna zijn we hem anders in gaan richten en heb ik hem helemaal eigen gemaakt met wat accessoires. Het was even een karwei om een matras vier verdiepingen omhoog te krijgen in een liftje, maar dat is allemaal gelukt.

Toen ik naar IJsland ging vertrok ik voor het eerst voor langere tijd écht weg van huis. Deze keer kwam ik in de weekenden niet meer thuis en moest ik mijn ‘hele hebben en houden’ in twee koffers stoppen. Een uitdaging an sich, maar gelukkig was ook deze kamer gemeubileerd en hoefde ik deze keer alleen een dekbedovertrek mee te nemen. Het poetsen deed ik zelf, net als de was en alle anderen dingen die normaal allemaal gedaan worden door mama.

Nu ik naar Nijmegen verhuis begin ik écht aan iets nieuws. Ik heb het al eens laten vallen dat ik dit een hele moeilijke beslissing vind. Ik sta er met de volle 100% achter, maar toch… Het is mijn allereerste beslissing zonder papa’s wijze raad. Daarbij is het me gewoon gelukt om een kamer te vinden in Nijmegen. Iets wat ik nooit had verwacht, aangezien het vinden van een kamer redelijk lastig is in Nijmegen. Nu heb ik dan toch echt mijn eerste echte kamer, helemaal van mij. Dit houdt ook in dat de kamer helemaal leeg is en dat ik alles zelf in moet richten.

Maandag zijn we er al geweest om alle bouwpakketten van de IKEA af te zetten, zo kunnen Martijn (mijn vriend) en ik vandaag meteen aan de slag met het in elkaar zetten van alle meubels. Dit is toch wel het meest pijnlijke deze keer. Mijn papa werkte in de bouw en dit had écht een vader-dochter dingetje kunnen zijn. Hij zou er tijd voor vrijmaken om in één dag alles te fixen wat maar nodig was. Hij had mijn kamer binnen één tel geanalyseerd en had meteen 10 oplossingen doorgevoerd voor dingen die ik niet eens kon bedenken dat het een probleem zou kunnen zijn. Ja, mijn papa was een kanjer in dit soort dingen. Of ís eigenlijk, want wie zegt dat deze passie nu over is?

Je hebt zelfs toen je al ongelofelijk ziek was, mijn kamer hier thuis verbouwd omdat er een groter bed in kwam. Door tot het einde, altijd alles om ons te helpen.

Maar ja, dat is dus wel een beetje waar ik nu mee zit. Dit had mijn papa zo ontzettend leuk gevonden en ik kan het nu niet met hem delen. Dat vind ik zo onwijs vervelend, dat ik er af en toe wel om kan huilen. Zo stonden mam en ik overigens ook in de rij bij de kassa in IKEA. Je kunt het gênant noemen maar het kwam er gewoon uit, toen we met die hele kar vol meubelstukken in de rij stonden. Ik moest er ineens aan denken en zei hardop tegen mama: “Wat had het leuk geweest als papa hier bij kon zijn en dat we dan samen deze meubels in elkaar konden zetten”. En toen was het bijten op de tong, knipperen met de ogen en vooral niet proberen te huilen. Want stiekem missen we papa nog elke dag. En natuurlijk komen meteen de gedachten bij ons op hoe leuk papa dit had gevonden om dit samen met mij te doen…

En nu, deze week en elke keer als ik weer naar die gele muur in mijn kamer kijk, mis ik papa een beetje meer. Geel, je lievelingskleur, per toeval een hele muur in mijn kamer. Je bent er altijd bij.

Lieve papa, gelukkig heb ik nog wel lieve mensen om mij heen die mij nu helpen. Daar ben ik enorm dankbaar voor! Maar toch, dit hadden we samen moeten doen…

Liefs, Sophie

En nu, als ik dit dan allemaal uit mijn vingers laat komen, stromen ook de tranen over mijn wangen en kan ik niets anders doen dan dit liedje opzetten en me herkennen in de woorden.
♫ Dat ik je mis – Maaike Outboter ♫

9 comments

  1. Wat moet dit moeilijk voor je zijn. Zo ontzettend veel sterkte, lieve Sophie. ♥
    Ik moet trouwens ook iedere keer huilen als ik dat nummer hoor. Doet me denken aan m’n opa.

  2. Aw, ja dat lijkt me inderdaad heel erg moeilijk en confronterend.. Hopelijk kan je toch genieten van de verhuizing en straks van de mooie stad Nijmegen. Ga je in Nijmegen studeren? Dit is de eerste keer dat ik je blog lees, dus misschien dat je dat al ergens verteld hebt maar ik er overheen gelezen heb.
    Liefs, een meisje uit Nijmegen

  3. Lieve Sophie, heb met tranen in mijn ogen dit stuk gelezen. Het gemis is heel voelbaar en heel goed voor te stellen. Dit had ook iets moois moeten zijn wat je met je vader had moeten doen. Die gele muur bewijst inderdaad dat hij er altijd bij is. Heel veel sterkte lieve Sophie en succes met deze enorm spannende stap <3

  4. Mijn vader verloor ik 2 jaar geleden in dat zelfde jaar ging ik ook verhuizen en wat had ik zo graag gewild dat mijn vader daar bij kon zijn Niet alleen omdat dit een ‘big step’ voor mij was. Maar, ook omdat mijn vader echt een klusjes man was. Ik begrijp heel goed waar je door heen gaat. Heel veel sterkte <3

  5. Je raakt me zo ontzettend met je stukken. Ik heb een maskertje op dat hard moet worden, maar ook bij mij stromen de tranen over mijn wangen. Je bent zo ontzettend dapper, vergeet dat nooit. Liefs.

Laat een antwoord achter aan Joyce - Lemonylifenl Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge