Van zo dichtbij, naar oneindig ver weg


Lieve papa, het is vandaag zes maart. Zes maart, de dag die drie jaar geleden ineens een ‘dag’ werd. Hoe deze eerst onopgemerkt voorbij ging. Een dag die ineens bij mij hoort, en nooit meer gewoon zal worden. Het is de dag waarop jij je laatste adem uitblies. En wij voortaan door moesten, zonder jou.  

Iets voor zeven, op donderdagavond. Ik zal het nooit vergeten. Van zo dichtbij, ging jij naar oneindig ver weg. Je werd de mooiste ster aan de hemel. Eindelijk, tijd om te stralen, zonder pijn.

En soms, soms dan leer ik het leven eindelijk weer een beetje waarderen. Dan vergeet ik weer even hoe écht alles is. En lijkt het heel even, alsof het leven weer normaal is. Alsof. Want normaal, dat wordt het nooit meer. Maar toch, dan lijkt het heel even, alsof ik dit allemaal niet heb meegemaakt. Alsof ik net ben, als iemand met een compleet gezin. Dan lijk ik weer op te bloeien in het leven en voel ik me zo gelukkig. Maar als ik er dan toch over nadenk, dan valt het ineens heel zwaar. Want dan weet ik het opeens weer, het is waar. Ik heb geen papa meer. En dat zal altijd zo blijven.

Het zou zo veel makkelijker zijn als je nu binnen kwam wandelen. Dat het allemaal een nachtmerrie is geweest waarin we hebben moeten leven. Maar als het besef dan komt, dat dat echt nooit meer gaat gebeuren, dat ik je trotse stem nooit meer ga horen en dat jij écht niet meer bent dan korrels as dan komen er tranen. Want lieve papa, zo hoort het leven niet te gaan. Wat wil ik je graag weer even vasthouden, horen, zien. Je had er bij moeten zijn, bij mijn propedeuse uitreiking, het inrichten van mijn studentenkamer in Amsterdam, het wegbrengen op Schiphol toen ik naar IJsland vertrok én op al die andere momenten dat ik je zo erg heb gemist. Op die momenten dat we ons allemaal groothouden, terwijl we weten dat jij hier bij had moeten zijn.

En verdorie pap, ik verlies je uit het oog. Door al die nieuwe herinneringen die de afgelopen drie jaar zijn gemaakt, ben ik bang je nog meer kwijt te raken. Waar ben jij nu? Sta je daar nog boven aan de hemel te stralen? Ik denk nog vaak terug aan onze momenten samen, maar ook aan die momenten die o zo zwaar waren. Vooral als vandaag weer in de buurt komt, dan overvalt het me weer, dat gevoel dat ik iemand in mijn leven mis en dat het leven niet zo hoort te lopen. Dat zes maart, sinds drie jaar bij mij hoort. Dat dit alles niet tijdelijk is, maar voor altijd. Ik word jaloers, op mensen die wél een compleet gezin aan tafel hebben zitten.

En dan komt vandaag weer dat vreselijke moment, vanavond een paar minuten voor zeven, waarin ik even niet weet hoe ik me moet gedragen. Dan is het precies drie jaar geleden dat we je verloren. Dat we niets anders konden doen dan vol onmacht toekijken dat jij je laatste adem uitblies en de mooiste ster aan de hemel werd.

Het is weer tijd voor een nieuw jaar, een nieuw jaar zonder jou…

Liefs, Sophie

I leave a light on for you

6 comments

  1. Wat een prachtig artikel, Sophie. Ik prijs mezelf heel gelukkig dat ik niet kan voelen hoe dit voor je moet zijn, maar ik kan het me wel een beetje voorstellen en dat is ontzettend afschuwelijk. Ik weet dat het de pijn niet verzacht, maar ik zal aan je denken vanavond, een paar minuten voor zeven. Prachtig stukje en heel erg goed dat je het van jezelf af schrijft en ook durft te delen. Ik weet in ieder geval heel zeker dat hij trots op je is!

  2. Heel mooi geschreven, heb er een traantje van weggepinkt.
    Je zal het zelf ook merken: het wordt beter met de tijd (qua acceptatie). En wat er ook bij hoort (zoals je zelf al schrijft: herinneringen vervagen, maar het echte plekje dat hij heeft in je hart zal nooit weggaan, onthou dat!

    groetjes,
    Faye

Laat een antwoord achter aan Anita Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge