Update: Hoe gaat het nu net mij?


Het is zaterdagavond en ik heb besloten om dit weekend door te brengen in Nijmegen. Aangezien het dit weekend Pasen is, zijn al mijn huisgenoten verder naar ‘huis-huis’. Dat betekent dat ik hier in mijn uppie in het huis ben en ik het vooral moet doen met me, myself and I. Nu is het zaterdagavond en aangezien er niets op tv is, en ik dus hier alleen zit dacht ik: tijd voor een update-blogje. Here we go!

Voor het geluid heb ik in mijn ooghoek ‘It takes 2’ opstaan en luister ik ook nog naar de radio omdat PSV op dit moment een wedstrijd speelt tegen NAC Breda. De waterkoker staat aan en de kaarsjes branden. Gezelligheid, ik hou er van! Of ik nu alleen op mijn kamer zit of met anderen.

Vandaag scheen het zonnetje weer eens heerlijk! Oh, het lenteweer komt er nu toch echt bijna aan en dat doet volgens mij iedereen goed. Op dit moment hangt de quote “On the other side of the clouds, is a bright blue sky” boven mijn bureau/tafel. Die hangt er inmiddels alweer sinds 7 maart. Tijd voor nieuwe dingen en positiviteit. Want, man man wat was het zwaar dit jaar.

De periode voor zes maart was voor mij persoonlijk behoorlijk heftig. De eerste tentamenweek eind januari begon het al. De tranen, de herinneringen, alles kwam naar boven. En vooral ook het gevoel van: waarom heb ík hier zoveel last van nu? Waarom kan ik niet gewoon doorgaan met leven, zoals anderen dat lijken te doen die ook een dierbaar persoon zijn verloren. Waarom lijkt mijn zusje hier geen last van te hebben? En natuurlijk speelt dat niet de hele tijd, maar wanneer ik dan hier zo alleen op mijn kamer zat of mensen hoorde praten over ‘papa’s’, was dat best wel even zwaar. Had ik er nog maar een. Zelfs na vier jaar, moet ik gewoon toegeven dat het leven zonder papa gewoon niet altijd over rozen gaat. En dit is het eerste jaar dat ik ook écht heb aangegeven dat het even niet meer ging en dat ik aan mezelf moest denken. Dat heb ik gedaan en uiteindelijk heeft me dat echt geholpen met het verwerken. Mensen vroegen wel eens hoe het ging, ik heb de liefste mensen in dit huis wonen die me lieten uithuilen en praten over van alles en dat heeft me veel goeds gedaan. Ik bleef maandag 5 maart en dinsdag 6 maart thuis in Brabant en zo had ik alle tijd om ook gewoon verdrietig te zijn en om stil te staan dat we nu alweer vier jaar hebben overleefd. De kaartjes die op 6 maart werden bezorgd betekenden zoveel voor mij. Dat laat zien, dat er na al die jaar nog steeds mensen zijn die aan je denken op zo’n dag.

7 maart, rond een uur of acht was ik weer onderweg richting Nijmegen. Frisse moed, het nieuwe jaar kon voor mij beginnen. Kom ik in Nijmegen aan, staat er voor mijn deur een bos bloemen en ligt er onwijs veel chocolade. Nou, wat een welkom is dat! Toen was de liefde voor het leven weer terug. Nog meer dan anders geniet ik van het feit dat ik hier mag wonen en ben ik zo zo zo blij met de beslissing dat ik hier nu studeer. Door de pre-master hier in Nijmegen heb ik er klasgenoten bijgekregen die ik inmiddels toch echt wel ‘vriendinnen’ noem. Daarnaast heb ik fantastische huisgenootjes en ben ik gewoon blij met waar ik woon. In 5 minuten ben ik in de stad en binnen 10 minuten ben ik bij de universiteit. Nu de temperatuur eindelijk eens boven de 0 graden is uitgekomen, heb ik ook weer besloten dat ik moet starten met hardlopen. Inmiddels heb ik mijn ‘standaard’ ronde van 7km uitgebreid naar een ronde van 8,5km! Nooit gedacht dat ik dat zou halen, maar tijdens het hardlopen kan ik ook blijven genieten van de omgeving om me heen! Er is nog zoveel van Nijmegen en omgeving wat ik nog moet ontdekken. Dat wil ik dan ook dolgraag blijven doen en dat gaat vast en zeker goedkomen nu het zonnetje weer uitnodigt om naar buiten te gaan.

Dus eigenlijk kan ik wel zeggen dat het goed gaat! Ik voel me helemaal thuis in deze stad en heb hele lieve mensen om mij heen. En dat laat me alleen maar meer genieten van een kopje thee bij opa en oma, fietsen door Nijmegen, plannen met vriendinnen, de knopjes die nu weer aan de bomen groeien én dat ene nieuwe bankje voor in de tuin, die mam en ik spontaan kochten vorige week!

Nu nog even knallen tijdens de aankomende tentamens! ;-)

Liefs, Sophie

P.s. De tentamens zijn ook de reden dat ik dit weekend in Nijmegen ben. Thuis kan ik namelijk écht niet leren en dus komt het nog beter uit dat ik nu een plekje heb waarop ik me kan terugtrekken :)

6 comments

  1. Woow coeie conditie heb je! 8,5 km! En ja… Ik dacht eerst ook op kamers te blijven, maar dan miste ik weeer een familiefeest, maar sinds mijn papa 22/06/13 onze wereld heeft verlaten, zijn familiefeesten ook niet meer hetzelfde. De laatste weken heb ik ook af en toe heftige huilbuien. Zo ineens … Maar ook jouw papa zal trots op je geweest zijn en we gaan verder zodat onze papa’s alleen nog trotster zouden kunnen zijn!

  2. Fijn om te lezen dat het nu weer beter gaat. Hartstikke logisch at je ff een hele zware tijd hebt gehad. Ik vind het maar knap van je hoe je je er zo doorheen slaat steeds. Wat fijn ook da je zulke huisgenoten hebt. Ennn.. woooo 8,5 dat doe ik je niet na!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge