Het weekend zit er alweer op, de tijd vliegt. Alweer. De gedachtestroom is niet te stoppen, mijn hoofd zit vol. Mijn ogen vallen bijna dicht, elke dag opnieuw. Ik ben helemaal op.

Lief dagboek,

Het afgelopen weekend was druk met dagelijkse bezigheden. Zo ging ik eindelijk weer eens trainen, had ik een leuk feestje, werkte ik weer wat uren bij de AH en keek ik natuurlijk Wie is de mol?. Op zondag sloot ik mezelf eventjes af van de buitenwereld (op een bezoekje aan opa en oma na) om mijn enorme to do list deels te voltooien. Mijn plannen blijken namelijk altijd weer groter dan mijn concentratieboog. Ook nu, op zondag avond heb ik nog meer als de helft te voltooien. Oeps. Na dit artikel staat er dus nog een hele hoop op mij te wachten. Ik kan niet wachten tot mijn roze marker het hele blaadje heeft afgestreept.

Wat ik in ieder geval wel heb gemerkt is dat, elke dag om zeven uur de wekker en pas na 0.00u in slaap vallen geen goede combinatie is. Vooral niet als je elke dag zo’n drie uur in het openbaar vervoer doorbrengt en je dus eigenlijk gewoon dood op bent. Het voelen een beetje als zwarte weken, de weken voor en na het overlijden van papa. Alles komt spontaan weer naar boven. De momenten bij zijn bed, de momenten met papa, de laatste voetbalwedstrijd die we samen keken. Het went nooit, lijkt wel. Ook na twee jaar blijven deze dingen maar door mijn hoofd gaan.

Toch doe ik alsof ik een gewone student ben, met een gewoon gezin, een zusje, een mama én een papa. Ik beloof veel werk af te hebben tegen mijn groep en neem weer veel te veel taken op me. Thuis zit ik dan weer met de handen in het haar omdat ik het allemaal niet ‘gebolwerkt’ krijg. Mijn hoofd is te vol en ik stel mezelf weer keer op keer teleur dat ik mijn taken niet af krijg. Ik zit met een vol hoofd nou eenmaal graag op heel veel sites mijn tijd te verdoen en daardoor vind ik mezelf vervolgens maar weer stom. Waarom krijg ik niet gewoon eens wat gedaan!? Waar zijn mijn productieve dagen heen!?

Mijn blog heb ik trouwens ook aardig verslonst in februari, oeps! Dat terwijl ik dacht juist weer veel tijd te hebben nu ik weer thuis woon. Naja, ik heb die tijd dan misschien ook wel, maar social media trekt weer iets teveel mijn aandacht op dit moment. Dat moet eigenlijk gewoon stoppen, wellicht zou ik dan wat meer tijd over hebben. De ruimte in mijn hoofd zal later hopelijk wel komen. Na zes maart.

Ik schreef trouwens heel enthousiast een blogje wat je zou kunnen doen om een vol hoofd leeg te maken. Toch werkt het niet helemaal bij dit merk ik. Het is te zwaar, het kan er niet zo 1,2,3 uit gehaald worden. Het zit in me, het pure verdriet. Goed weggestopt voor iedereen om me heen. Nee, ik heb het nog lang niet verwerkt dat mijn papa er niet meer is.

Voor nu doen we op school gewoon alsof er niets aan de hand is en zal ik ook vandaag weer zeggen dat ik verschillende taken wel op me neem. Doe ik net alsof ik het niet druk genoeg heb en alsof mijn hoofd niet voller dan vol is. Even doorzetten, dan komt het vast wel weer goed… hoop ik.

Liefs, Sophie