En morgen start weer een nieuwe week met school. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat we te horen hebben gekregen dat je uitzaaiingen had in je botten. De tijd gaat snel, en een raar gevoel van spijt komt in me op. Heb ik wel genoeg gedaan met pap toen hij er nog was? Ik kan wel huilen. Ik had hem nog meer willen knuffelen, willen omarmen, willen helpen. Heb ik dan tekort gedaan in het laatste halfjaar van zijn leven? Het knaagt aan me dat gevoel. Verdorie pap, kon ik je nog maar even omarmen, met je lachen en me intens gelukkig voelen met het leven wat ik had. Ja ik had intens gelukkig moeten zijn toen.. en nu is het te laat. Het intense geluk, zal voor altijd weg zijn nu jij er niet meer bent. Enya zingt in mijn oren, je crematiemuziek staat weer aan. Ik mis je lieve papa. Ik wil je vertellen wat ik doe op school, wat me bezig houdt in het leven. Ik zit vol met 10000 vragen die ik je altijd kon stellen en waar je bijna overal een antwoord op gaf. Nu durf ik geen mensen meer te vragen want vast alleen jij kon ze allemaal beantwoorden. Mijn nieuwschierigheid zakt, en mijn motivatie voor school ook. What’s happening with me? Ik wil het leven weer zoals het eerst kon zijn.. Al zal dat slechts een droom blijven..

Liefs, Sophie