Rust zacht lieve papa… (1)

Vandaag neem ik jullie mee, mee met mij en mijn gedachten. Ik neem jullie mee één jaar terug in de tijd. Het is 13 maart 2014 en het is De dag. Ik sleep jullie mee door de diepe dalen en dus naar de kerkdienst en daarna naar de crematie, ga je mee? You can do it!

De wekker gaat en ik spring uit bed, schijf de gordijnen open en het zonnetje straalt me tegemoet. Vandaag is dé dag. Ik kleed me om. De kleren heb ik al klaar gelegd gister, maar ik twijfel nog even of ik een blouse aan moet doen of toch het jasje met een hemdje. Het wordt het jasje met het hemdje, net wat netter vind mam. Daarna maak ik me op, ik zie er graag goed uit nu ik voor al deze mensen straks mijn stukje ga voorlezen.

Ik ga naar beneden en kijk nog naar de kist, shit hee pap, wat is dit nou. Ik wil dit nog niet? Ik ontbijt en poets mijn tanden. Daarna pak ik mijn fototoestel en ik maak foto’s van de kist, de rozen en de linten. Van papa voor het laatst in ons huis, of ook wel, zijn huis.

Om kwart over 10 komt de familie en mijn vriend. Ik ben gespannen voor alle mensen die misschien wel komen. Om half 11 komt ook de uitvaartondernemer met de rouwauto. We staan op het punt van gaan als ineens de telefoon gaat. Onbekend, mama neemt op. De schoenenwinkel belt en mam heeft meteen spijt dat ze heeft opgepakt. Mam zegt dat we nu naar de kerk gaan en degene aan de lijn excuseert zich en zegt dat ze het wist. Hallo, waarom bel je dan?

Ik ren nog snel naar boven om te kijken hoe mijn haar zit, ik stop deo en parfum in een tas en prop mijn tekst in mijn broekzak. Ik ben er klaar voor denk ik … Het zweet breekt me uit. Heel de familie gaat naar buiten, ze doen de rouwvlaggen op hun auto en vormen daarna een haag als wij met papa het huis uit gaan. We rijden papa langzaam de kamer uit, mama, ik, fleur en de uitvaartondernemer. Ik vind dit toch wel veel lastiger dan ik dacht. Shit pap, daar ga je dan. We rijden je langzaam het huis uit, de drempel over bij de voordeur. Ik zie dat mensen het moeilijk hebben en sommige huilen. Fijn.

Mijn ooms helpen de uitvaartondernemer met het plaatsen van de kist in de rouwauto. Mijn zusje stapt voorin in en mam en ik stappen in onze eigen auto, mijn oom rijdt. Zodra we achter de rouwauto rijden heb ik al spijt dat ik mijn telefoon of noch mijn fototoestel heb meegenomen. Het is een heel bijzonder beeld hoe ik de schaduw van de kist in de auto zie met de rozen en mijn zusje die naast de uitvaartondernemer zit. Het is bijna mooi, zo prachtig.

We rijden naar de kerk en onderweg komen we langs het bedrijf waar pap meer dan 25 jaar heeft gewerkt, het is er stil. Zouden de werknemers naar de kerk zijn? Om kwart over 11 zijn we bij de kerk en wordt de kist uit de auto gehaald. We zien nog wat mensen snel de kerk binnengaan, ik ken ze niet. We gaan klaar staan in een rij, de kist wordt de trap optilt. Nu is het aan ons de taak. Mijn zusje en ik gaan voorop en mijn mam achter. Samen rijden we de kist door de kerk naar voren. De muziek klinkt: Enya – May it be

De tekst is klaar en het liedje wat ik voor mezelf heb gekozen start: Edwina Hayes – Leave a light on for you, Na het nummer praat de pastoor nog wat en daarna mag mijn zusje haar tekst voorlezen. Ze heeft een toepasselijke tekst uitgezocht van het internet. Over het proces wat ziek zijn met je doet en dat je steeds minder kan. Na mijn zusjes tekst komt het nummer wat we eigenlijk alle drie het mooiste vinden. Celtic Woman – You raise me up.

De standaard dingen bij een kerkmis komen voorbij en het levensverhaal van papa wordt voorgelezen door de zus van papa en een zwager. Ook de tweelingbroer van papa leest een geweldig mooi stuk voor. Tijdens de offerande en de rest van de mis spelen we nog nummers af. De mooiste daarvan vind ik die van Simone Kleinsma – Stil in mij. Als iedereen voorbij loopt tijdens de offerande blijf ik kijken. Ik wil weten wie er allemaal zijn in de kerk. Ik zie mensen die ik niet ken, maar ook bekende. De moeder van een vakantievriendin, het meisje uit het hockeyteam die ook haar moeder verloor, de ex van mijn neef, zelfs klasgenootjes, en ga zo maar door. Fijn, dat zij gekomen zijn!

Het einde van de kerkmis komt in zicht. We hopen dat de pastoor mama niet vergeet naar voren te roepen. Het is soms best stressen voor in de kerk aangezien wij precies weten in welke volgorde we moeten maar niet precies wanneer. Wat nou als de pastoor iets vergeet? De mis vliegt voorbij voor mijn gevoel. Gelukkig vergeet hij mama niet en mama leest een mooi gedicht voor, knap van haar! Daarna lopen we met de kist weer de kerk uit met ‘Andre Rieu – The Rose’ op de achtergrond. Ik vind het moeilijk hoe ik moet kijken, ik heb geen idee hoe mijn gezicht staat. Vrolijk in ieder geval niet. Ik kijk naar de mensen in de kerk en probeer op te nemen wie er allemaal zitten. Het zijn er te veel.

Eenmaal de kerk uit mag ik voor in de rouwauto zitten en gaat mijn zusje met mama in onze auto. Ik zie langzaamaan iedereen de kerk uitkomen en ik weet niet goed waar ik moet kijken. Mensen staren me aan in de auto en ik staar terug. Ik kijk naar beneden en probeer het te negeren. De kist wordt achter in de auto geplaatst en we rijden weg. Als ik uit het raam kijk zie ik sommige erg hard huilen. Ook mensen waarvan ik het helemaal niet had verwacht. Nogmaals, wat fijn.

Deel 2, het crematorium lees je vanmiddag om 13.00 uur.

 

10 comments

  1. De hele week lees ik al, stiekem op het werk, stil mee met jouw verhalen.
    Wow lieve meid, wat heb ik een respect voor jou!
    Ik ken je helemaal niet maar heb het gevoel als ik al jaren naast je woon.
    Hoe jij alles vertelt en hoe open je dit vertelt, echt daar mag je trots op zijn!
    Vergeten en het helemaal afsluiten doe je nooit, maar ik hoop dat door heel jouw verhaal nogmaals te vertellen en er zo veel lieve reacties op te krijgen je het toch weer meer een plekje kan geven in je hart.

  2. Heftig! Ik besef me nu ook ineens hoe fijn het is voor nabestaanden dat er zoveel mogelijk mensen komen. Zelfs als je ze niet zo goed kent!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge