Rust zacht lieve papa… (2)

Vandaag neem ik jullie mee, mee met mij en mijn gedachten. Ik neem jullie mee één jaar terug in de tijd. Het is 13 maart 2014 en het is dé dag. Ik sleep jullie mee door de diepe dalen en dus  ook naar de crematie, ga je mee? You can do it (again)!

We rijden naar het crematorium en ik stel vragen. Kan de muziek in het crematorium iets harder? Hoe hard mag een rouwauto? Was het druk? Hij geeft antwoord op al mijn vragen en zegt dat hij zelfs met spoed nog extra gebedsprentjes heeft laten drukken. In plaats van 400 zijn het er nu 700 geworden. Hmm, misschien was het toch wat drukker dan dat ik dacht?

Het zonnetje schijnt als de kist weer uit de auto wordt gehaald en ik naar onze eigen auto ren om me even op te frissen met deo enzo.  Ik ren terug naar de kamer waar alleen de ouders en broers en zussen van pap en mam mogen komen samen met ons. Ik zie andere uitgenodigde al binnenkomen via een andere uitgang. Shit mag ik wel rennen? Of is dit te vrolijk voor vandaag?

Na lang kletsen, wachten en een kopje thee is het tijd. Iedereen mag naar de zaal, alleen mam ik en mijn zusje blijven wachten. We lopen ook dit keer weer met papa de zaal in, we staan voor de deur opening. Het pad is nog geen 20 meter, hooguit 15. De plekken waar we moeten zitten weten we al. De muziek wordt gestart (Guus Meeuwis – De weg) en ik zie dat iedereen omkijkt. Oh hemel, waar moet ik nu weer naar toe kijken…  We lopen weer.

Als de kist op zijn plek staat gaan we weer zitten en als het liedje is afgelopen doet de uitvaartondernemer een woordje. Daarna kom ik met mijn stukje tekst, weer zelf geschreven voor papa. Ik vertel en vertel, maar ineens wordt het me teveel en moet ik huilen. Ik zie de woorden op mijn blaadje niet meer goed door de tranen in mijn ogen maar ik vertel verder, ik ken het onverwachts uit mijn hoofd. Ik zie niets meer, alles is wazig door de tranen voor mijn ogen. Ik hoor andere mensen ook snikken. Prettig en wonderbaarlijk. Steekt mijn tekst zoveel aan?

Processed with VSCOcam with a6 preset

Na mijn verhaaltje komt nog een nummer wat ik mooi vind. Racoon – Don’t give up the fight. De foto’s spelen af en mensen zijn zichtbaar verrast dat er foto’s zijn. De tekst van het nummer versterkt het beeld en zelf vind ik het ook erg goed gelukt. Door de complimenten achteraf ben ik nog trotser dan ik al was op mijn werk. Dankjewel lieve mensen die de complimentjes gaven!

Daarna leest mijn zusje een zelfgeschreven tekstje voor en komt het liedje, Maaike Outboter – Dat ik je mis, het liedje wat ze zelf heeft uitgekozen. De foto’s spelen weer af onder het nummer. Als laatste leest mama nog een kort stukje voor. We vinden het alle moeilijk. Het liedje Celtic Woman – You raise me up, wordt nogmaals afgespeeld. Ik zie dat oma het moeilijk heeft en ik aai haar over haar schouder om haar het gevoel te geven dat ze er niet alleen voor staat.

Dan ‘roept’ de uitvaartondernemer ons naar voren en legt uit wat we gaan doen. In de kist van papa hadden we linten gelegd met teksten, de linten liepen onder papa door van de ene naar de andere kant. Onze namen stonden op de uiteindes en aangezien we er nog een over hadden stond daar op: “Voor altijd in ons hart” We knipte de linten door, eerst ieder onze eigen naam en daarna samen de andere. Het contact met papa was nu voor goed ‘verbroken’.

Iedereen mocht afscheid nemen van papa en een voor een langs de kist lopen om vervolgens naar de koffiekamer te gaan. De muziek speelt weer, Enya- Only time. Wij, met de familie bleven over en maakten een kring om papa heen. We omarmden elkaar en huilden. We luisteren de liedjes af die nog kwamen. Ik kreeg spontaan een walging bij het liedje Stef Bos – Papa. Waarom had ik dat nummer uitgekozen? Die tekst past zo niet bij mij… Maar goed, er was geen tijd voor spijt. Het liedje van Guus Meeuwis – Genoten kwam op en daarna werd het stil. Ze verzochten ons vriendelijk om afscheid te nemen van papa. Om de beurt nam de familie afscheid tot we met zijn drieën overbleven. We knuffelden elkaar flink. We knuffelden zover het kon zelfs samen met de kist zodat papa ook een beetje mee deed met de knuffel. Daarna reden we papa samen naar de ovenkamer en daar namen we voor het laatst nog afscheid van papa. We zeiden nog wat tegen papa en toen overviel me een gevoel van rust. “Het is goed zo, dacht ik bij mezelf”. We liepen naar de koffiekamer waar iedereen al een tijdje was terwijl papa in de oven werd geschoven. Ik nam een hap van mijn broodje en stond stil bij het feit dat papa er nu écht niet meer is. Rust zacht lieve papa…

Mijn papa zou nu tegen jullie zeggen dat jullie gek zijn om maar liefst bijna 1800 woorden te lezen over hem in een dag tijd. Dat leest toch niemand! Nou pap, op dit moment van typen schijnt de zon en ga ik dus gauw naar buiten van het zonnetje genieten. Dat zouden jullie ook moeten doen! Lekker naar buiten en genieten van alles wat je hebt om je heen. Al is het maar die felgekleurde bos tulpen op tafel of die heerlijke hagelslag op je boterham. GENIET zodat jij over 100 jaar kan zeggen: Ik heb genoten! Ik wil jullie bedanken voor de super lieve en bemoedigende reacties. Ze deden me echt heel erg goed. Een nieuw jaar zonder papa is weer begonnen. Hopelijk gaat deze me beter af samen met  jullie, alle lieve lezers. Nogmaals, dankjewel!

Liefs, Sophie

Deel 1 lees je hier.

30 comments

  1. Ik wil jou nu graag een song meegeven waarvan ik zeker weet, dat jij en jouw familie die niet zal kennen. Dat zou wonderlijk zijn als het wel zo was, dan had ie er zeker tussen gezeten weet ik…

    Luister maar… https://www.youtube.com/watch?v=3jxtHJ0K73U

    <3
    Als je meer wilt weten over deze groep, dan mag je mij altijd mailen, gezien ze 2x per jaar in Nederland zijn, en dit zingen ze echt altijd op elk concert aan het einde… in april zijn ze er weer, ik zit in Utrecht weer.
    Morgaine schreef onlangs …Genieten

  2. Deze week heb ik elke dag je artikelen gelezen. Ze zijn mooi geschreven met zoveel gevoel erin. Ik vind het zo knap van je dat je dit deelt en hoe je het bescrhijft. We kennen elkaar niet, maar ik vind dat je heel sterk bent.
    Liefs, Iris

  3. Wat een prachtige afsluiting van een mooie, bijzondere en aangrijpende week. Je vertelde trouwens dat het verdriet (de klap) later is gekomen. Ik zou het ook wel interessant (als jij je daar natuurlijk zelf fijn bij voelt) als je daar wat meer over vertelt en wat jou heeft geholpen enz. Hoe dan ook: prachtig je artikelen van deze week (ook die daarvoor hoor) en bijzonder om dit zo dichtbij met je mee te maken. De laatste boodschap hoop ik ook dat iedereen dan ook opvolgt want dat is de waarheid: je moet genieten wat je nu hebt, wat je nu kan doen, de mensen om je heen want het kan zomaar ineens voorbij zijn… X

  4. Wat een zware herinneringen haal je naar boven. Door er zo over te schrijven, wordt het misschien wat minder zwaar in je hoofd. Verdriet delen kan zoveel deugt doen.
    Het raakt mij trouwens enorm om te lezen hoe je afscheid nam van je papa. De moment waarop de kist toe ging, echt heel pakkend.
    Ikzelf kon er niet tegen om mijn papa daar dood te zien liggen, ik heb dan ook maar een minuut of 10 bij zijn dode lichaam gestaan. Ik vind het daarom heel bijzonder dat jij zo graag bij je papa wou blijven en hem nog steeds beschermde. Ik ben er zeker van dat je zo op een hele mooie manier hebt kunnen afscheid nemen van je papa.
    Veel liefs!
    Sarah schreef onlangs …Roze wolken en zwarte katten

  5. Ik ben op jouw blog terecht gekomen, omdat je op een blogpost van mij had gereageerd. Je zei me hoe sterk ik wel niet ben. Maar eerlijk? Ik heb bewondering voor jouw kracht en jouw moed. Het kan niet gemakkelijk zijn om dit verhaal te moeten delen, ook al is er al een jaar over gegaan.

    Ik wens jou, je mama en je zusje nog heel veel sterkte toe. En af en toe eens een momentje van verdriet, want achter elke traan schuilt een glimlach van een herinnering.

  6. Wat heb je jouw gevoelens prachtig verwoord! Zo puur en zo eerlijk. Ik heb iedere dag jouw artikelen met veel bewondering gelezen. Ik weet zelf, gelukkig, niet hoe het is om een ouder te verliezen. Helaas heb ik in mijn omgeving (te veel) vrienden waar het wel alledaagse kost is. De vader van mijn vriend is inmiddels al 12 jaar overleden. En dankzij mijn vriend heb ik geleerd om van alle dingen, hoe klein ook, te genieten. Jouw verhaal bevestigt het alleen maar meer hoe belangrijk het is om van het leven te genieten! Ik wil je veel sterkte wensen met alle moeilijke momenten die nog komen gaan. Liefs, xx
    Renske schreef onlangs …Mijn AH-moestuintje #1

  7. Prachtig geschreven, besef, confronterend en herkenbaar. Mijn broer ik bijna een jaar overleden en ik weet precies hoe je je voelt tijdens dit moment. Bizar, zo goed beschreven, ik had het niet zo kunnen beschrijven. Ondanks dat ik je niet ken, wil ik even zeggen dat ik je een mooi mens vind, dat je dit schrijft, deelt en je zo sterk bent. Ik heb bewondering voor jou, wauw. Dankjewel voor het delen en heel veel sterkte, samen met je familie komt het zeker goed en hij zit voor altijd in je hart! X Liefs <3
    Renee schreef onlangs …THREE THINGS TAG | DENKEN, BLOGGERS & GELUKKIG

  8. Afgelopen week heb ik je indrukwekkende artikelen gevolgd op je blog.
    Ze hebben veel indruk op me gemaakt, je hebt me geraakt met je mooie woorden. Je hebt me een kijkje in je hart gegeven en daardoor mag ik je beter leren kennen. Daar ben ik heel blij mee. Zie in hoeveel verdriet je hebt (gehad) en hoop dat je met dit schrijven het een mooi plekje mag geven en mag dit komende jaar jullie beter afgaan. Herinneringen blijven. Dank je wel lieve Sophie.

  9. Een prachtige afsluiter van deze heftige week. Weer prachtig geschreven. En een hele leuke foto van jou en je papa! En het feit dat wij met z’n allen elke dag over je papa lezen komt omdat jíj het zo mooi schrijft. Daar zou je papa zeker en vast wel fier op geweest zijn!

  10. Met tranen in mijn ogen heb ik dit prachtige stuk tekst gelezen. Je schrijft magisch en weet precies de juiste toon aan te slaan. Nogmaals sterkte met dit verlies.

  11. Hallo Sophie,

    Ik ken je neit, en ik ken je verhaal niet, maar ben via-via op deze blog gekomen. Wat ontzettend dapper van je om deze moeilijke dag zo te beschrijven aan ons allemaal. Wat moet gisteren moeilijk zijn geweest voor jou en je familie. Tranen prikken in mijn ogen, omdat jouw verhaal me raakt, me doet denken aan mijn eigen verdriet en gemis.
    Heel veel sterkte voor jou en je familie, en weet dat je er nooit alleen voor staat.

    Lily

  12. Wat heftig, maar net als de rest van je verhalen weer ontzettend mooi en ontroerend geschreven.. Echt heel dapper dat je dit zo open deelt, zo knap!

  13. Lieve Sophie, ik heb alles gelezen vanavond… ik wil even zeggen dat ik dit ontzettend knap vind. Ik heb tranen over mijn wangen, mijn neus liep vol waardoor ik bleef snuiten. Mijn mascara is verdwenen. Het is een jaar later, en het gemis blijft. Maar door te schrijven geef je het een plekje en blijf je tegelijkertijd aan je vader denken. Lieve Sophie, je bent een kanjer! En je vader is trots op je, dat weet ik wel zeker ;)

  14. Dag Sophie,

    Mijn vader is net vandaag overleden als ik jouw verhaal lees. Je raakt me volledig. Het geeft een grote opluchting. Ik voel een herkenning in alle ups en downs. Dank je wel voor dit oprechte verhaal.

    Arthur.

  15. Jeetje, Sophie, wat ik wil zeggen weet ik niet, maar dát ik je iets wil zeggen weet ik wel.
    Wat een aangrijpend verhaal, ik heb het vanaf de “over mij” pagina tot hier gelezen.
    Het begon met de gedachte dat ik het erg voor je vind, dat ging over in kippenvel waar een brok in mijn keel bij kwam. Die brok werd langzaamaan groter en groter, mijn ogen natter tot ik een traan voelde ontsnappen.
    Het laatste, schuingedrukte stuk tekst, greep me misschien wel het meeste aan.
    Dat jij zó sterk bent je verhaal te delen, het zo mooi op te schrijven en dan ook nog aan het geluk van anderen kunt denken: dat bewonder ik ontzettend.

    Gelukkig lees ik dat je (weer/nog) plezier maakt en na alles wat ik gelezen heb, weet ik zeker dat je papa, en de rest van je dierbaren, heel trots op je is. Hopelijk heb je dat gevoel zelf ook!

    Sterkte, maar vooral: geniet!

    Liefs, Joy

  16. Lieve Sophie,

    Wat ben jij ongelooflijk sterk, een mooi en warm persoon. De tranen rollen over mijn wangen, gedeelte verdriet van mensen die ik zelf heb verloren, herinneringen aan eigen rouwmomenten. Maar zeker het meest door hoe je mensen weet te raken door je ervaring te delen. Zo open, eerlijk en oprecht. Het is heel bijzonder om dit allemaal te lezen. Ik kan me niets anders voorstellen dat je vader vol trots naar beneden kijkt en ziet wat je teweegbrengt.

    Dit soort verlies blijft altijd bij je, je leert er mee leven. Daarom wil ik je even goed nog heel veel sterkte wensen.

    Liefs Bianca

Laat een antwoord achter aan Anneleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge