Over een zwart gat, het postritueel en bloggers/vloggers

P1110833

Deze week neem ik jullie mee in de week die mijn leven veranderde. Vandaag vertel ik over 8 maart. Zaterdag nadat mijn vader de mooiste ster aan de hemel werd. Opstaan en de dag doorkomen in je eigen vertrouwde thuis.

Hier zit ik dan achter de computer. Heb ik net iedereen vertelt over mijn blog en nu valt er een zwart gat. Lekker handig weer. Wat heb ik ook alweer gedaan op zaterdag 7 maart? Ik heb gedacht, gedacht en gedacht maar ik kon me amper bedenken wat ik heb gedaan op de zaterdag na het overlijden van papa… Ik weet het gewoon echt niet meer. Eerst dan maar even kijken of ik op deze dag foto’s heb gemaakt, nee. Gelukkig biedt mama mij het laatste redmiddel, de agenda van 2014. Gelukkig heeft mama alles tot in detail op geschreven wie er is geweest en van hoe laat tot hoe laat zij zijn gebleven. Het begint langzaamaan toch een beetje boven te drijven.

Het is vandaag een rustige dag na de hectiek van gisteren, dat is wel even fijn. De post blijft ondertussen binnenstromen. Ja, je leest het goed: stromen. We horen de brievenbus maar blijven klepperen buiten en als de postbode komt zijn we niet van het raam weg te slaan. (Wel ongezien achter de vitrage natuurlijk ;)) Zouden er kaarten bij zitten voor ons!? We spraken af dat we 3x per dag naar de brievenbus mogen. Toch gingen mijn zusje en ik vaak stiekem even kijken tussen door of er al kaarten in zaten. Het was elke keer weer spannend. Zodra de lading kaarten op tafel lag verdeelde we ze over ons drieën. Omstebeurt werden de kaarten voorgelezen zodat elke kaart met veel aandacht werd bekeken. Het was fantastisch om kaarten te krijgen en te voelen dat iemand er moeite in heeft gestoken om je te condoleren/sterkte te wensen. Echt, het was enorm waardevol.

Verder kwam de begrafenisondernemer langs om te kijken hoe het met papa was en om wat dingen over de kerk en het crematorium te bespreken. De rest van de dag had ik de tijd om foto’s te verzamelen voor de diashow tijdens de crematie en om muziek te zoeken voor tijdens de kerkdienst én de crematie. Dat was nog een hele opgave zeg.

Muziek en papa was gewoon geen match. Papa was geen fan van iets of iemand en zijn muziekkennis was nu ook niet echt ‘het je van het’ zullen we maar zeggen. Pap had wel altijd radio 3 aanstaan (3fm) maar nummers onthouden en ze vervolgens nog eens opzoeken. Nee, dat was niets voor papa. De radio aan zodat het niet volledig stil is was voldoende. Toen er dus muziek gezocht moest worden op zo’n speciale dag als de dag van de crematie was dat ook een heel karwei. Je wilt tenslotte wel het beste voor zowel papa als ons.

Aangezien papa dus geen echt genre had waar hij van hield heb ik op deze dag heel spotify door zitten speuren op mogelijke mooie teksten. Uiteindelijk met weinig resultaat. Het was ontzettend lastig om muziek te vinden die niet in de begrafenis top 10 staat. Maar goed, gelukkig had ik nog langer dan vandaag en heb ik het zoeken na een hele middag achter de computer zitten gestaakt.

Naast bezig zijn met de crematie las ik ook blogs in deze week. Uren kon ik lezen over make-up en andere toestanden die er helemaal niet toe doen in het leven. Ik was zo’n stille lezer die nooit een reactie achter liet maar wel elke dag de artikelen las, hoe zinnig of onzinnig ook. Daarnaast keek ik ook youtubevideo’s. Dit zorgde bij mij voor een fijne afleiding en tijdverdrijf, ik moest de zaterdag nog enigszins doorkomen naast het openen van de post en het zoeken naar nummers en foto’s. Soms dacht ik ook wel eens bij mezelf van: “Wat als zij (Mascha, Lotte, Vera, Teske en Linda) wisten dat ik hier naar hun video zit te kijken terwijl mijn vader pas is overleden?” Niet dat zij zich bezig zouden houden met één van de duizenden kijkers maar toch, het ging wel door mijn hoofd. Is het wel geaccepteerd om dit te kijken terwijl ik met hele andere zaken bezig kan/zou moeten zijn?

’s Avonds kwamen mijn neefjes en nichtjes langs. Vele durfde niet te kijken en liepen meteen naar de keuken. Een aantal oudere keken wel en praatte nog even met ons. Ze bleven een uurtje omdat het anders te warm zou worden hier in huis en dat was niet goed voor papa. Volgens mij was het voor vele toch wel erg lastig. Het verschil tussen jong – die gewoon in de keuken aan het lachen waren – en oud was goed te zien. Ik leerde van dat moment dat je er vanaf een bepaalde leeftijd er wat serieuzer mee om gaat. Logisch eigenlijk, maar toch. Nadat alle neefjes en nichtjes weg waren kwamen de buren nog even langs. Met hun hebben we zo’n hechte band opgebouwd in de jaren dat we naast elkaar wonen dat we het alleen maar fijn vonden dat ze voor de ‘kijkavond’ even kwamen. Zo kun je ook echt even praten met elkaar en je gevoelens delen. Ze hadden zelfs nog een lief cadeautje meegenomen! Zo gingen we op zaterdag redelijk op tijd naar bed omdat er morgen weer een drukke dag stond te wachten op ons. Het huis zou weer vol komen te zitten en de pastoor kwam op bezoek…

 Tot morgen!

10 comments

  1. Het is niet gek dat je even afleiding zocht in de filmpjes en blogs. Je kan niet 24/24 bezig zijn met zulke heftige gevoelens, soms moet je ze even weg kunnen stoppen en met iets anders bezig zijn, om te helen, om jezelf tijd te geven.

  2. Het is niet gek dat je afleiding zoekt, beter gezegd, het is normaal. Het voelt raar, op een bepaalde manier voel je je schuldig, maar het is juist goed. Je bent op dat moment even jezelf, anders wordt je gek.

Laat een antwoord achter aan Anneleen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge