Dit ben ik, de lachende Sophie op bijna iedere foto. Tenminste dat is de Sophie die jullie kennen, denken te kennen. Zwierend in een zomerjurkje in de zomer, of nu in de winter met een dikke sjaal om. Het maakt niet uit welke foto je ziet, negen van de tien keer lach ik met een big smile naar degene die mijn artikelen lezen. Ik kan er maar een ding van zeggen; was ik altijd maar zo’n meisje.

Was ik maar zo’n meisje, zorgeloos dansend in een prachtige tuin vol bloeiende bloemen. Was ik maar het meisje wat onbezonnen kan lachen om alles, dat meisje dat denkt dat het leven een feest is en dat het ‘worst case scenario‘ toch wel echt een pukkel op je gezicht is.

Helaas is niks minder waar en zit onder deze brede glimlach vaak een heel erg angstig, verdrietig en wanhopig persoon. Angstig voor alles wat nog komen gaat, verdrietig om alles wat er is gebeurt en wanhopig hoe het leven nu verder gaat.

Ik ben altijd al een wisselvallig persoon geweest. Van het zonnetje in huis tot een donderwolk in enkele minuten. Dit is met het overlijden van papa alleen maar versterkt. Het enige wat er bij is gekomen is een soort knop. Een knop die ik maar al te graag gebruik om me af te schermen van al het kwaad. Een knop die, ondanks betraande ogen, direct een lach op mijn gezicht tovert. Een knop die een muur om je heen kan bouwen zodat mensen niet meer te dicht bij je kunnen komen. Die muur heb ik maar al te graag om me heen. Dan ben ik namelijk veilig en alleen.

Wat je misschien niet meteen verwacht is dat ik geen prater ben over mijn gevoelens over de dood van mijn vader. Ik vertel het liefste niemand over mijn verdriet. Er is toch niemand die mij precies begrijpt en ik wil de sfeer in mijn omgeving niet altijd verpesten. (Ook al heeft iedereen al zo vaak gezegd dat dat écht niet het geval is). Ik wil niet degene zijn die zielig doet, of lijkt aandacht te willen trekken. Ook al deel ik mijn verhaal in het openbaar, ik wil alleen maar mijn verhaal kwijt aan iemand, die tegelijkertijd voelt als niemand, maar eigenlijk zoveel meer mensen bereikt dan ik me überhaupt kan voorstellen. Heel bijzonder en speciaal, zo voelt elke reactie en interactie elke keer weer. Alsof je hulp krijgt, een luisterend oor aangeboden wordt waar ik niet direct tegen hoef te praten. Ook bijzonder en speciaal omdat je diegene niet écht stoort met je verhaal, je verdriet en je gedachten.

Iedereen in mijn omgeving weet via mijn blog hoe ik mij voel en wat ik denk. Papier praat namelijk niet terug, evenals de computer in de woonkamer. Papier is stil en luistert, wacht op de juiste woorden en de juiste formulering. De backspace knop is er voor mij om woorden en zinnen te wissen die toch niet helemaal vertellen wat ik wil zeggen. De computer en mijn schrift hebben eeuwen geduld. Ik kan zelf kiezen wanneer ik mijn gevoelens en gedachtes wil publiceren…

Als ik ergens ben, ben ik vaak ‘aanwezig’. De persoon die het hardst praat en ook nog een onbeperkte woordenstroom lijkt te hebben. Die woordenstroom gaat alleen vaak over de leuke dingen in het leven of over anderen. Stomme dingen kap ik liever af. Te dichtbij. Met die knop lijkt het leven weer leuk, de muur filtert namelijk vele dingen die mij anders heel erg raken. En zo tover ik toch elke keer weer een brede glimlach op de foto. Ik wil mezelf toch niet verdrietig presenteren?

Deze knop maakt het leven soms zo moeilijk, wie ben ik eigenlijk echt? Misschien ben ik wel gelukkig, misschien ook weer niet. Ik weet het niet. Het is ingewikkeld. Wat ik wel weet is dat ik dingen doe waar ik gelukkig van wordt. Net zoals nu ik op reis ben. Het leven is te kort om niet te doen waar je gelukkig van wordt en dus zet ik weer opnieuw mijn schouders eronder en ga ik ervoor. Met een lach.

Liefs, Sophie