Omdat het nooit verandert

Processed with VSCO with hb2 preset
Vandaag is het zondag 6 maart. Zes maart. Nooit meer hetzelfde. Op 6 maart 2014 werd mijn papa de mooiste ster aan de hemel. Vandaag alweer twee jaar geleden.

Ik kan het nog steeds niet geloven dat mijn vader weg is, dat hij nooit meer terug zal komen en dat ik hem nooit meer zal zien. Dat ik nooit meer kan lachen om zijn grapjes en zijn onzin verhalen. Nooit meer luisteren naar zijn adviezen, wijze raad of vals spelen met galgje. Het leven gaat door, er is geen keuze. Gelukkig hebben we nog de fijne herinneringen aan onze vakanties of gewoon van thuis. Lachen aan de keukentafel, samen voetbal kijken in het weekend, het feit dat hij bij bijna elke thuis wedstrijd langs het hockeyveld stond en nog zoveel meer grote en kleine dingen. Dingen die me nog steeds een lach bezorgen.

Waar eerst de vraag was; wanneer mag ik weer lachen? Is nu de vraag; mag ik nog huilen? Soms lijkt niemand te snappen hoe moeilijk het is, dat het nooit zal veranderen. Dat je weet dat je nog een leven lang voor je hebt, zonder vader, die pijn is nog het ergst. Niemand begrijpt hoe moeilijk het is om maar drie soepkommen uit de kast te pakken terwijl die ene daar blijft staan, dagen, weken, jaren. Iedereen vergeet dat samen fietsen met zijn drieën het stomste is wat er is. Niemand begrijpt dat elke kleine stap die je zet, voelt alsof je bergen hebt verzet. Niemand begrijpt dat je echt ziek kunt zijn van verdriet. Totdat je het zelf mee maakt.

Twee jaar, alweer een hele tijd. Het voelt nog als de dag van gisteren dat wij je hebben moeten laten gaan. Dat wij onze laatste zorg aan je konden verlenen en dat we voorgoed afscheid van je hebben moeten nemen. Het ziekbed flitst dan ook nog regelmatig voorbij in mijn hoofd. De uren aan zijn bed, de worsteling met de juiste woorden, de dagen die maar duurden en de strijd tegen de kanker. Het besef komt pas veel later, wat er allemaal is gebeurt en wat ik allemaal heb meegemaakt.

Ook het besef dat geen dag meer hetzelfde zal zijn nu papa er niet meer is en dat je voor altijd door moet als een gezin van drie. Een gezin wat nog zoveel heeft om voor te leven maar waar het dierbaarste bezit van is verdwenen. Het plezier is weg, het verdriet wordt verstopt. De liefde, de herinneringen ze zijn zoveel waard.

Achter mijn brede glimlach zit vaak nog veel verdriet. Het gemis is er altijd. De leegte blijft en is onvervangbaar. Omdat het nooit verandert.

Het is nog steeds hetzelfde,
de pijn en het verdriet.

Het enige wat verandert
is dat de buitenwereld het minder ziet.

Het maakt niet uit hoeveel tijd verstrijkt
hoe leuk het leven soms lijkt.

Het gemis zal altijd bij mij blijven.

Liefs, Sophie

36 comments

  1. Lieve Sophie,
    Wat weer mooi geschreven.
    Helemaal waar van dat verborgen verdriet achter die brede glimlach.
    De wereld draait gewoon door maar voor jullie is dat niet meer zo gewoon.
    Het nooit meer …….
    Dat is zo zwaar.
    Heel veel sterkte en een DIKKE KNUFFEL voor jullie alle drie.

  2. Lieve Sophie,
    Wat schrijf je mooi. <3
    Een goede vriendin van mij heeft 3 jaar geleden zelfmoord pleegt. Het is totaal iets anders als wat jij hebt meegemaakt, maar ik herken de vraag of je nog wel mag huilen. Het gemis blijft er.
    Take care!

  3. Logisch dat je nog steeds verdrietig bent. En je mag huilen wanneer en zolang jij dat wil/ moet. Ook over 40 jaar nog. Ik heb soms ook het idee alsof mensen vinden dat het te lang geleden is om nog over een dierbare te huilen. Maar soms moet dat gewoon, ik mis diegene ook nog elke dag en wat anderen daar van vinden is hun probleem. Ik hoop dat jij dat ook zo kan zien. Je verdriet mag er zijn, net als je geluk. Sterkte en een dikke knuffel <3
    Denise schreef onlangs …Een maand zonder… Alcohol

  4. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen vandaag! Helaas heel herkenbaar! Aankomende vrijdag is het alweer 4 jaar geleden dat mijn moeder plots overleed. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt en het gemis zal altijd blijven. Het is altijd goed om jezelf te uiten, of je nu moet lachen of moet huilen. Je kunt je er maar op een manier doorheen slaan en dat is je eigen manier! Liefs ilona

  5. Heel veel sterkte lieve meid!
    & wat heb je het ontzettend mooi verwoord.
    Ik ben mijn oma op exact dezelfde manier verloren, dus ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal.

    Liefs xxx

  6. Jeetje..

    Vorige maand is mijn vader onverwachts ook een grote ster aan de hemel geworden..

    Wat schrijf je ontzettend mooi en puur over het verlies van jou vader. Bewondering voor jou en je woorden.. nu al zo herkenbaar. Liefs en sterkte!

  7. Lieve Sophie,
    Wat mooi geschreven, inderdaad het verdriet en gemis blijft.
    Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht.

  8. Heel erg veel sterkte, Sophie! Je mag nog steeds huilen, verdrietig en boos zijn. Dat is menselijk. In tegenstelling tot de drie soepkommen, in plaats van vier.

  9. Lieve Sophie,
    Wij kennen elkaar nog niet, maar het gevoel wat je omschrijft is zo herkenbaar. Ik ben zelf 15 jaar geleden mijn moeder verloren, maar het gemis is er nog steeds. Het zal altijd moeilijk blijven omdat je er dagelijks mee wordt geconfronteerd. Ik hoop dat je vandaag kracht uit de herinneringen kunt putten. Sterkte voor jou en de familie.

    Groetjes,
    Iraida

  10. Ik herken het helemaal. In april zal mijn vader precies er 10jaar niet meer zijn.
    Iedere dag blijft moeilijk vooral omdat ik een kleine heb waarbij ik graag had gehad dat hij haar had gekent.
    Mensen zien alleen je pijn niet meer maar die is er nog wel en zal altijd ook zo zijn, je leert er alleen mee leven.

    Sterkte

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge