Als ik nog even bij je kon zijn

“Alles komt goed” waren jou woorden die mijn mama, zusje en ik al een jaar in ons achterhoofd houden. Het is nu alweer meer dan een jaar geleden dat pap is overleden (06-03-2014). Nu, een jaar later, zou ik graag met jullie delen wat ik graag zou willen! Wat zou ik doen als ik nog een uurtje door mocht brengen met mijn oude vertrouwde papa voordat hij ziek werd? Je leest het vandaag!

Daar zitten we dan aan de keukentafel. Jij zit op je oude plekje en ik zit tegenover je. We eten pannenkoeken die jij zelf hebt gebakken. Mijn favoriet, met ham en kaas, smaakt lekkerder dan ooit te voren. Je bent het niet verleerd daar in de hemel, je bakt nog steeds de lekkerste pannenkoeken. Ik drink Fristi en jij een kopje thee, lekker vertrouwd! De radio staat aan op de achtergrond. “Jeetje pap, waar is de wereld toch mee bezig sinds jij er niet meer bent”, zou ik zeggen. We praten even kort over het nieuws van het afgelopen jaar. Daarna barst ik in snikken uit. Ineens bedenk ik me dat ik nog iets moet zeggen. “Pap, ik wil je nog bedanken voor je brief! Je hebt een onverwachte droom hiermee in vervulling laten gaan”. We zijn stil en ik geef jou een knuffel. Wat fijn om je weer te voelen. Daarna overspoel ik je met woorden en vragen als: Pap, ik heb mijn propedeuse voor de zomervakantie gehaald. Goed he!? ik heb nieuw werk, wat vind je daarvan? Ik heb mijn rijbewijs gehaald, wist je dat? Was je erbij? Wat vond je trouwens van je kerkmis en de crematie? Vond je het mooi? Had je gezien dat er zoveel mensen waren gekomen!?

Pap legt nog zo’n overheerlijke pannenkoek met spek en kaas op mijn bord. Ik vertel dat ik sinds kort voor het eerst trots en zeker van mezelf ben. “Je hebt me een beter mens gemaakt pap en daar ben ik je dankbaar voor” zeg ik. “Mijn leven is alleen wat slechter, ik voel me soms zo alleen! Ik mis je heel vaak en ik ben er achter gekomen dat ik eigenlijk ontzettend veel van jou karakter heb”. Je stelt me gerust en zegt dat je alles hebt gehoord en gezien. “Jij staat er niet alleen voor, nu niet, nooit niet” zeg jij. Ik stel je nog meer vragen of je nog iets tegen mama of mijn zusje zou willen zeggen. Ik zou het namelijk enorm fijn vinden om hun blij te maken met een bericht van jou! Ik stel vragen over hoe het daar is in de hemel, of je ons kan zien en of je ooit bij bekende bent. Of je opa regelmatig ziet en je goede vriend die vlak na jou heel plotseling er ook niet meer was. Ik vraag aan je hoe het nu met hem gaat zodat ik het aan zijn vrouw en kinderen kon vertellen. Natuurlijk vraag ik ook of je mijn blog leest, en zo ja wat je er van vind. Ik laat merken dat ik het lastig vind om te schatten wat jij er van vind. Maar hopelijk geef jij me dan de duidelijkheid die ik nodig heb. Als laatste zou ik vragen “Hoe vind je dat ik het doe pap?” “Ben je trots op mij”? Al weet ik dat ik daar eigenlijk niet over hoef te twijfelen. We drinken ons laatste restje drinken op en geven elkaar een hele fijne knuffel. We kijken elkaar met een veel betekende blik aan. “Je kan het” zegt hij. Dan is hij weg en straalt hij deze avond als nooit te voren hoog boven alles en iedereen.

Ja pap, je bent en blijft voor mij de mooiste ster aan de hemel!

Liefs, Sophie

Geschreven in maart 2015.

30 comments

  5. Wat een mooi artikel heb gemaakt zeg en wat goed dat jij je wel realiseert dat je vader trots op je zou zijn want dat geloof ik ook. Je bent zo’n krachtige dame met veel doorzettingsvermogen! Jij kan alles wat je wilt en je papa zal je altijd met je meedragen en over je schouder meekijken en trots zijn op hetgeen jij bereikt hebt en zal gaan bereiken <3

    Beantwoorden

  6. Wauw, prachtig geschreven, Sophie! Ik weet zeker dat je vader apetrots op je is! Het is zo knap hoe jullie je hier doorheen slaan. Het is niet afgelopen na de crematie (wat helaas te veel mensen wel denken). Het is een proces dat lang kan duren. En dat mag! Geef het de tijd en laat het zolang duren als jij nodig hebt. <3 X
    Renske schreef onlangs …Tip – National Glamour Day

    Beantwoorden

  21. Via via kwam ik op jouw blog (dit artikel) terecht, ik kreeg al na de eerste alinea tranen in mijn ogen. De dood is iets waar ik veel moeite mee heb (door mijn angststoornis), maar je hebt het prachtig geschreven. Een brok in mijn keel, tranen in mijn ogen. Blijf schrijven, je vader zal zo ontzettend trots op je zijn.

    Beantwoorden

  26. Wow, ik zit dit met tranen in mijn ogen te lezen. Wat ontzettend mooi. Ik heb je blog net ontdekt en ik ga je zeker volgen.

    Ik heb op 1 april 2013 plots mijn nichtje verloren. Aan een auto-ongeluk. Ze was opslag dood terwijl haar kleine broertje die naast haar zat slechts een bloedneus had. Toen was ze 7 jaar. Natuurlijk is dat héél héél anders dan een vader, maar toch ook een groot gemis. Ik zou ook graag willen dat de hemel bezoekuren zou hebben en dat je gewoon maar even kon vragen hoe het daar gaat..

    Je schrijft echt heel mooi en ik weet zeker dat je vader je blog heel mooi vindt.

    Beantwoorden

  27. Hey Sophie!
    Wat een mooi artikel en wat kun je prachtig schrijven.
    Ik blijf zeker je blog volgen, ik hoop dat het voor jou ook een uitlaatklep is.
    Heel veel liefs!

    Beantwoorden

  28. Ik las net het verhaal van je zusje en nu die van jou. Ik ben er echt even helemaal stil van. Ik vind het zo knap dat je jouw verhalen deelt op je blog en dat je daar rust uit haalt. Je kan het ook echt prachtig verwoorden! Geen twijfel mogelijk, je vader zou onwijs trots op je zijn. Op alle dingen die je doet en hebt behaald; je P, werk, rijbewijs, blog en gewoon door jezelf te zijn <3

    Beantwoorden

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge