Na uren huilen…

Vandaag schrijf ik over 12 maart 2014, de laatste dag dat papa nog bij ons was vorig jaar. De dag voor de kerkdienst en de crematie, ook wel de dag waarop ik terug kijk als de verdrietigste dag van mijn leven. Waarom? Lees dan verder.

Het was inmiddels al weer woensdag. Een hele week is voorbijgevlogen in mijn ogen. Vandaag komt een bedrijf al een deel van papa’s spullen ophalen, alles kenmerkt zich aan het feit dat papa nog maar een dag bij ons hier in huis is.

Mijn oom komt ’s ochtends al vroeg onze auto wassen. Papa hield er van als de auto weer mooi schoon was en mama vond het dan ook fijn dat hij er blinkend uit zag als morgen iedereen de auto zag staan bij de kerk.

Verder hebben we vandaag een rustige dag. De CD van de kerk en het crematorium met daarop de muziek is af en ligt twee keer gebrand en wel klaar. Ook de foto’s zijn helemaal uitgezocht en af op een stickje. Vandaag genieten we nog even van het zonnetje zolang het kan. Het zonnetje schijnt al de hele week vol op, heerlijk is dat! We brengen dan ook heel veel tijd buiten door. Fijn, even die warmte op je gezicht te voelen en je uren te vermaken zonder iets te doen achter het huis.

Een gele vlinder vliegt voorbij en ik bedenk bij mezelf dat dat papa is. Papa’s lievelingskleur was geel, lekker zonnig vond hij die kleur. Ik volg de vlinder en wil er een foto van maken. Hij vliegt net over de schutting. Hé verdorie, net papa! Die zou ook wegvliegen voor foto’s als dat kon!

Mijn neef, papa’s petekind, komt vandaag nog even langs. Samen gaan we op het bankje zitten in de zon. Ik praat over de vlinder die ik voorbij zie vliegen, weer die gele vlinder. Ik vertel dat dat papa is en hij kijkt me raar aan. “Denk je dat serieus?” zegt hij. “Het kan toch?” opper ik. Hij heeft een tasje bij en hij maakt hem open. Hij heeft een armband gehaald voor zichzelf en voor papa en vraagt mij welke papa het mooiste zal vinden. Die met de ster, overduidelijk, want een kruis staat zo ‘doods’ vind ik. Maar ik zeg subtiel dat de ster het mooiste is voor papa. Dat is wel zo aardig, aangezien de dood van papa bij hem ook erg gevoelig lijkt te liggen. We doen de ene armband met de ster bij papa om, de andere met het kruis houdt hij zelf. Een mooi gebaar voor hem. We zijn blij dat we hem blij kunnen maken door de armband om te doen bij papa. Daarna neemt hij afscheid van papa en vertrekt met tranen in zijn ogen weer naar huis. Ik zeg het vaker, maar ik vind het fijn om te zien dat iemand verdriet heeft om het feit dat papa er niet meer is.

’s Middags komt de juffrouw langs van mijn zusje. Ze komt een collage van fotolijsten brengen waarop heel de klas de naam heeft geschreven op de achterkant. Ook staat er in het midden op “Er viel nog zoveel te genieten”, papa’s zinnetje. Daarbij krijgen we ook een hele mooie vlinder voor buiten op te hangen. (Toevallig!) Naast deze lieve cadeautjes krijgt mijn zusje nog een soort boekje met allemaal tekeningen en wensen van klasgenootjes. Ze mag ze van ons allemaal voorlezen en ze vindt het ene na het andere werkje prachtig gemaakt.

We printen deze middag ook een foto uit van ons drieën en schrijven er ieder een eigen boodschap op aan papa. Ik moest er even over nadenken maar al gauw heb ik er wat staan. De foto stoppen we meteen onder zijn blouse bij zijn hart -voordat hij in de kist gaat- zodat wij voor altijd bij zijn hart blijven. (Ohjee, de tranen komen alweer terwijl ik dit typ)

Daarna volgt voor mij een lange tijd. Uren huil ik bij papa. Uren. Ik zit op de salontafel tegenover papa’s bed en de tranen lijken niet op te raken. Onder het eten ben ik stil en daarna ga ik weer bij papa zitten terwijl de tranen weer over mijn wangen stromen. Mama komt er soms even bij om me te troosten net als mijn zusje. Niets helpt. Ik blijf huilen. Ik besef me maar al te goed dat dit de laatste glimp is die ik van papa nog op kan vangen. Daarna zal ik mijn papa nooit meer zien… Ik knuffel mijn papa vaak en streel over zijn hand. Ik kus hem een aantal keer op zijn voorhoofd. Mijn grootste angst wordt werkelijkheid, of beter gezegd ís werkelijkheid. Mijn papa is dood en dit zijn de laatste uren dat ik hem nog kan zien. Na drie uur moet ik stoppen met knuffels geven, kusjes geven, snotteren en huilen… Het is 19.30 uur, oma en de broers en zus van papa zijn er om gezamenlijk papa in de kist te leggen. Ik moet sterk zijn zeg ik tegen mezelf, ik droog mijn tranen en verman mezelf. Sophie, je kan het!

Samen met papa’s broers en zus en zijn moeder (oma) blijven we bij hem. We vinden het allemaal vreselijk over wat ons te wachten staat. Om 20.00 uur staat de uitvaartondernemer en zijn ‘hulpje’ voor de deur. Deze keer mét de kist… Ze rijden de kist langzaamaan in huis en zetten hem midden in de kamer, achter het bed van papa. We krijgen de tijd om op ons gemak afscheid te nemen dat is erg prettig.

Ik stel voor dat we ieder nog even alleen bij papa mogen zijn om afscheid te nemen. Ik hoop dat ik daar mijn ooms, tante en oma goed mee kan doen. Dat het voor hun ook op een goede manier afgesloten kan worden en dat ze alles nog even kunnen zeggen nu ze alleen bij papa zijn. Om de beurt gaan we naar de kamer. De andere blijven in de keuken. Als laatste mag mama, omdat mama denk ik nog wel het meeste verdriet moet hebben. Daarna is het klaar, voor iedereen is het goed en met zijn alle zijn we klaar om papa over te dragen naar de kist. Nog vlak voordat dat gebeurt zegt mijn tante dat ze dode mensen niet zo graag durft aan te raken. Meteen reageer ik en zeg dat het echt helemaal niet eng is! Ik krijg haar zover en ze aait hem vol spanning even over zijn hand. Ze komt tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet eng is. Ze is blij dat ze het heeft gedaan en ik ben blij dat ik haar blij heb kunnen maken. Een goede daad verricht op deze trieste dag.

Daarna is het dan echt tijd, de bril wordt afgedaan door mama, net als de trouwring van papa. Een pijnlijk moment in mijn hoofd maar ik laat niets merken. De tekening van zijn petekindje wordt in de kist gedaan. Ieder pakt een deel van papa vast. Samen dragen we hem over en leggen we hem netjes neer op mooie goudgele linten. We blijven even zo staan met zijn alle. Het is moeilijk voor ons allemaal, we willen de deksel er nog helemaal niet op doen! Ik kus papa nog een paar keer op zijn voorhoofd en ik kan eigenlijk wel weer beginnen te huilen. Ik wil niet zonder je papa! De tranen staan in mijn ogen hoe hard ik ook mijn best doe. Uiteindelijk moet de deksel er op. Ik probeer zolang mogelijk in de kist te kijken tot het niet meer kan, we dragen de deksel met 7 mensen dus ik kan hem niet tegenhouden, al had ik dat het liefste wel gedaan. Mijn papa moest bij ons blijven. Dit is oneerlijk! Toch kan ik er niets meer aan veranderen en de deksel wordt vastgeschroefd, vanaf nu zien we papa nooit meer…

Nadat de kist dicht is leggen we drie rozen op de kist en de foto van papa. De kist staat klaar voor morgen, de grote dag. We drinken samen nog even een kopje koffie en thee zodat we nog even na kunnen praten. Daarna is het tijd om naar bed te gaan voor ons. Morgen wordt een zware zware dag, ik ben zo benieuwd wie er allemaal naar de kerk komen! Wat zal er door het hoofd gaan van al die mensen!?

Tot morgen,

Liefs, Sophie

20 comments

  1. Wat mooi geschreven weer en ohmy! wij hadden dat ook met vlinders alleen dan de oranje vlinders. Voordat mijn vader overleed zaten mama en papa in de tuin met vlinders om hun heen gevlogen, heel raar. En nu hebben wij de vlinder als een symbool voor papa. Ik heb ook een tatto met vlinder en erboven papa en een kettinkje met zijn as erin
    Manon schreef onlangs …De Serie Tag

  2. wat heb je het weer prachtig geschreven, het wordt wel saai want zeg dit echt iedere dag maar ik voel gewoon die verscheurde pijn die jij op dat moment gehad moet hebben en vind het heel knap dat jij hier zo open over durft te praten en dit met ons durft te delen!

  3. Wauw, Sophie… Zoals iemand hierboven al schreef, je schijft het zo mooi dat het voelt alsof we erbij waren. Vooral dat stukje van de vlinder vind ik prachtig geschreven en heel erg mooi symbolisch. Deze dag moet echt verschrikkelijk geweest zijn, tot nu toe je papa altijd nog bij je gehad, alsof hij misschien wel sliep en nog weer terug bij jullie zou komen, en nu moet hij plots in een kist en wordt alles zo echt… Wat ontzettend sterk van je dat je hier zo open, eerlijk en uitgebreid over kan schrijven.

  4. Ik zie het al staan, maar het is inderdaad hartverscheurend geschreven… Dat intense verdriet wordt bijna voelbaar, vreselijk, ook voor je moeder, om je vader voor de laatste keer te zien! Wel is een herinnering zoals die gele vlinder fijn<3
    X Emma
    Emma schreef onlangs …Making people happy

  5. Ik zit hier echt met tranen in mijn ogen! Ik vind het zo verschrikkelijk voor jou en je familie! Ik ben onlangs mijn oma kwijtgeraakt, en dat vond ik al verschrikkelijk! Ik kan me dus niet inbeelden hoe dit moet voelen bij een van je ouders … Wel fijn dat je nog uitgebreid afscheid kon nemen, hopelijk heb je daar toch iets aan gehad. Als je wilt mailen, mijn mailbox staat altijd voor je open!
    Infinity schreef onlangs …Pure elements

  6. Het voelt alsof ik in herhaling val maar je schrijft echt prachtig meis. Je bent een inspiratie voor mij en verandert mijn gedachten ook stukje voor stukje (ook al realiseer je je dat misschien niet). X

  7. Misschien val ik in herhaling, maar dit is gewoon zo bijzonder geschreven. Onvoorstelbaar mooi hoe je je weet bloot te geven. Zoveel respect en liefde komt er vanuit jou woorden naar voren. De tranen rollen wederom over mijn wangen.

Laat een antwoord achter aan Renske Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge