Moet papa nu dan weg?

Deze week neem ik jullie mee in de week die mijn leven veranderde. Vandaag vertel ik over zondag 9 maart. De derde dag nadat mijn papa de mooiste ster aan de hemel werd. Het leek er allemaal vredig uit te zien tot dat we aan het einde van de dag een ontdekking deden.

Het is zondag 9 maart vandaag. Het zonnetje straalt aan de heldere hemel. Het huis staat al vol met mooie bloemen die zijn afgeleverd. We bleven gisteren en eergisteren de deur maar open doen voor bloemen die worden bezorgt. Stuk voor stuk zijn ze prachtig! Mooie witte bossen bloemen staan door heel het huis, bijna elke plek in huis staat vol. Zoveel zijn het er. We worden er gelukkig van, mama en ik. Zo lief dat al die mensen aan ons denken!

week na overlijden pap1

Om 11 uur ’s ochtends kwamen mijn tantes alweer op bezoek om te helpen met de indeling van de mis en het crematorium. We bespraken wie iets wilde zeggen in de kerk en we regelden dingen voor de kijkavond die dinsdag op de planning stond. Er werden liedjes geopperd door mijn tantes die op dat moment redelijk vaak te horen waren op de radio. Dat was iets wat ik absoluut niet graag wilde aangezien je er dan zo vaak aan herinnerd wordt! Sorry  tantes!

Om half 4 ’s middags kwam de pastoor langs. Nou ja, langs… Mijn tantes moesten hem op komen halen bij zijn woonadres. Was dat even gek, de pastoor in je auto. De pastoor keek even naar papa en kwam daarna bij ons aan tafel zitten en vertelde de opzet van de kerk. Wij noteerde alles zodat we later konden kijken waar de ruimte was om liedjes af te spelen, voor te lezen, etc. We lieten wat nummers horen ter goedkeuring maar gelukkig deed hij niet moeilijk. Vlak voor hij weer werd thuisgebracht door mijn tantes zei hij nog dat hij had gehoord dat het een drukke mis zou worden. Hoe weet de pastoor dat de mis druk gaat worden? Praten mensen in het dorp over ons? Hoeveel mensen is veel? Er spookte zoveel vragen door mijn hoofd en de druk in mijn hoofd werd hierdoor steeds groter. De uitvaart moest en zou helemaal perfect zijn als het aan mij lag.

Nadat de pastoor was thuisgebracht spraken we nog wat af voor maandag (morgen),  dan zouden de broers en zus van papa komen met een opzet voor de tekst in de kerk. Mijn tantes gingen daarna weer naar huis.

Mijn nichtje was deze dag jarig, ik vond het erg vervelend dat haar 16e verjaardag op deze manier moest verlopen. Het lijkt me echt niet makkelijk om jarig te zijn als de helft van de familie helemaal niet toe is aan een feestje. Ik voelde me bijna schuldig dat door ons haar verjaardag helemaal niet een echte verjaardag was. Hopelijk heeft ze ondanks alles toch nog een redelijke dag gehad.

Om 17 uur kwam de uitvaartondernemer weer langs. Hij spotte een vlieg in het huis en de alarmbellen gingen los. Vliegen waren namelijk zo bedreigend voor dode mensen dat wanneer hij in papa’s mond zou vliegen we papa niet meer thuis konden houden. Acute paniek ging door me heen.

NEE DIT WAS NIET DE BEDOELING, MIJN PAPA MOET HIER BLIJVEN!

Stress, stress en nog meer stress. De deuren en ramen gingen direct dicht en de jacht op de vlieg was begonnen. Gelukkig bleek dat de vlieg niet in papa’s mond naar binnen was gevlogen. Wat een opluchting was dat zeg. Alle dramatische beelden die door je hoofd spookte waar papa dan zou moeten komen te liggen konden weer worden vergeten, godzijdank. De uitvaartondernemer zei dat hij rond deze tijd nooit last had van vliegen maar omdat het al zo’n lekker weer was geworden waren de vliegen er veel eerder dan verwacht. Vandaar dat hij ons van te voren niet had gewaarschuwd. Vanaf nu leefde we volledig geïsoleerd (lees: om de 10 minuten checken of de buitendeur wel goed dicht was) en ging mam elke avond alle hoeken af van het huis om ze te besprayen met anti-vlieg spray.  De aanval op welke vlieg dan ook was geopend. Papa bleef bij ons!

De carnavalsvakantie was inmiddels tot zijn einde gekomen. Morgen was de eerste schooldag weer maar deze keer zonder mij. Ik bleef voorlopig nog even thuis en mailde de docenten dan nog even vlak voordat ik ging slapen. De dag van de uitvaart kwam langzaamaan dichterbij. Nog maar 3 dagen…

Tot morgen!

23 comments

  1. Wat een kleine vlieg toch al niet te weeg kan brengen bij een gezin in de rouw die graag hun dierbare bij zich willen houden tot het afscheid onvermijdelijk niet meer uitgesteld kan worden… Ik kan me de paniek zo inbeelden.
    Al die bloemen en kaartjes moeten echt een fijn gevoel hebben gegeven. Mensen denken aan jullie, willen er voor jullie zijn. Is dat na de begrafenis dan ook nog door gegaan, die lieve gebaren?

  2. Dat een vlieg zoveel stress kan opleveren, zijn echt van die dingen waar je normaal niet aan denkt. Fijn dat je het allemaal zo kan op schrijven.

  3. Ik val een beetje in de herhaling maar vind jouw blog echt bijzonder meis. Hoe jij alles deelt, jij inspireert mij ontzettend. Ik denk dat de liefde die je na het verlies hebt gekregen wel iets moois is geweest. Het is alleen altijd jammer dat het zo snel voorbij is en dat kennelijk het leven voor iedereen voorbij gaat. Dat kan je niemand kwalijk nemen maar toch steekt het altijd een beetje. Eigenlijk heel raar. Mja! Ik ben benieuwd in ieder geval naar je volgende verhalen meis. X

  4. Weer heel erg mooi! Ik reageer niet elke keer maar lees wel al je verhalen en vind het echt onzettend mooi! Wat naar zeg dat zo’n stomme vlieg eo bedreigend kan zijn. En inderdaad erg jammer voor je nichtje, maar daar hoefde jij je natuurlijk niet schuldig voor te voelen! Grappig eigenlijk hoe mensen zich soms schuldig voelen voor dingen waar zij ook helemaal niet om gevraagd hebben.

  5. Het is ondertussen allemaal alweer een tijd geleden voor je, maar ik kan me voorstellen dat het niet zo voelt. Het is wel bizar dat jullie niet voor vliegen zijn gewaarschuwd, de tijd van het jaar moet je nooit in acht nemen voor zoiets. Beter een waarschuwing te veel dan 1 te weinig!
    Weer super mooi geschreven.

Laat een antwoord achter aan Kim | Kimsbloglife Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge