Lieve ik, … – 2017


En nu, in 2018 nog even een brief aan mezelf in 2017. Zoals ieder jaar schrijf ik op 31 december een brief aan mezelf over mijn gevoelens dit afgelopen jaar. Omdat het er nu niet van kwam om hem eerder te plaatsen komt deze nu vandaag online. Dat houdt niet in, dat ik deze vlak voor oudejaarsavond nog met liefde aan het typen ben in alle eerlijkheid. Nog even tijd voor een ‘throwback‘ voordat we 2018 in gaan.

Lieve ik,

Wat heb je gehoopt, gehoopt dat het allemaal goed zou komen met je scriptie. Gehoopt dat mama een fijn feest kon geven én dat ze je cadeau leuk zou vinden. Wat heb je gehoopt om de vrienden van IJsland nog eens te zien en wat heb je gehoopt dat je een kamer zou vinden in Nijmegen. Het is niet altijd makkelijk geweest in 2017 en gelukkig was deze hoop genoeg om alles te doen slagen waar je op gehoopt hebt. Wat heb je ook gehoopt op goedkope vliegtickets naar IJsland, gehoopt om nog eens terug te gaan naar het land waar je maar over blijft praten.

Wat heb je gehuild, dat alles soms zo’n ontzettende puinhoop lijkt. Dat het leven soms zo oneerlijk is en dat je soms even niet weet hoe het verder moet. Wat heb je gehuild zonder reden en wat ben je verdrietig geweest eind januari. Wat heb je jezelf vaak in slaap gehuild in de nare periode voor zes maart. Wat heb je gehuild om alle herinneringen van het ziekbed van papa en wat heb je gehuild toen je hem zo graag bij je zou hebben. Wat heb je gehuild als het weer eens mis ging. Wat heb je vaak gehuild bij vriendinnen over het leven. Zo vaak, dat je ze aan de ene kant dankbaar bent dat je daar je verdriet kwijt kan, maar ook soms hoopt dat je eens een keer niet hoeft te huilen om alles. Maar wat is huilen soms fijn om daarna weer helemaal leeg te zijn en opnieuw te kunnen beginnen. Want inderdaad, huilen lucht vaak op.

Wat heb je bewonderd, wat heb je anderen om je heen bewonderd. Mama die alles voor jou en je zusje overheeft, vriendinnen die hard werken en eigenschappen hebben die jij ook graag zou willen hebben. Wat heb je vol bewondering gekeken naar je tijdelijke collega’s tijdens het afstuderen, wat een talent en wat een kennis! Wat heb je de zuivere stemmen bewonderd, tijdens het concert van Celtic Woman, bewonderd hoe andere dingen voor elkaar kregen. En bij al deze bewondering vergeet je regelmatig te kijken naar je eigen talenten of naar alles wat je wél hebt. En dat mag je in 2018 best wat vaker doen.

Wat heb je je gelukkig gevoelt, op de allerlaatste dag van het jaar, toen je te horen kreeg dat je grootste wens van 2017 écht uit ging komen. Wat heb je je gelukkig gevoelt toen je je kamer ingericht had en je aan een nieuwe stap kon beginnen op de universiteit. Wat heb je je gelukkig gevoelt tijdens alle tv-avondjes met de mensen die je pas het laatste half jaar hebt ontmoet. Wat heb je je gelukkig gevoelt toen je meteen leuke contacten had tijdens de introductie deze zomer, én dat je nu heel veel leuke meiden om je heen hebt verzameld in het afgelopen jaar. Wat heb je je gelukkig gevoelt in het zonnetje in München, of dat moment dat je Marion weer zag! Wat heb je je gelukkig gevoelt elke dag weer dat je naar het hoofdkantoor van de Jumbo mocht rijden óf mee mocht rijden met een vriendin. Wat heb je je gelukkig gevoelt toen je anderen kon adviseren over hun reis naar IJsland. Wat heb je je gelukkig gevoelt als mam gelukkig leek. Als je de perfecte foto had of als je keek naar je mooiste foto’s van IJsland. Wat ben je gelukkig geweest met je ‘apartere’ kleren en al die keren dat je opa en oma een plezier kon doen door ze op te halen voor een kopje koffie. Eigenlijk zat er veel meer geluk in dit jaar, dan je je kan herinneren. Want de kleine dingen in het leven vergeet je sneller, maar zorgen soms voor net zoveel geluk als grote dingen.

Wat ben je boos geweest, boos op alles wat los en vast zat. Soms zo ineens uit het niets. Gewoon omdat het er uit moest. Wat ben je boos geweest op de oneerlijkheid van het leven. Wat ben je boos geweest… en wat heb je er spijt van. Spijt dat je soms zo boos overkomt, doet of wat dan ook. Wat ben je boos geweest, boos op jezelf dat je weer de controle had verloren en boos dat iets weer niet lukte zoals je had gehoopt.

Wat heb je gelachen, gelachen op kantoor tijdens het afstuderen. Gelachen met de meiden van de uni, gelachen op kerstavond. Gelachen met opa en oma, gewoon omdat je het zo ontzettend fijn vind dat het zo’n fijne mensen zijn. Gelachen met mam en Fleur om de meest stomme dingen. Gelachen met de familie en gelachen omdat het leven je soms omarmt als een warm deken vol liefde.

En dit was 2017. Het was voorbij in één adem, althans, zo voelt het. Nu op naar een nieuw jaar en hoewel je geen fan bent van de : “New year, new me” voornemens, hoop ik toch dat je in 2018 wat vaker het geluk uit kan stralen die je mag ervaren. Oh, én ik hoop dat je wat vaker van je kan laten horen, want ik merk dat je het afgelopen jaar écht niet frequent bezig ben geweest met het bloggen, terwijl je dat eigenlijk nog steeds zo ontzettend leuk vind. Go for it! 

Veel liefs,

Ik.

One comment

  1. Wat een grappig idee.. zo’n brief aan jezelf!
    Leuk geschreven ook!
    De beste wensen voor het komende jaar.
    In 2018 niet zo vaak omkijken want dan kan je niet zien wat er voor je ligt!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge