Liefde voor later

wpid-2015-09-26-11.22.51-1.jpg.jpeg

Au, daar kwam onverwachts de kei harde confrontatie. Het is maandagavond en ik eet mijn toetje op voor de televisie. Ineens zie ik Anita Witzier op tv en hoor ik de woorden ‘Liefde voor later’. Vanavond op televisie. “Oh jeetje”, zeg ik. Een huisgenoot reageert op het korte spotje. Wat een onzin allemaal. Ik voel pijn, het is geen onzin! Maar ik zeg niets in die richting. Ik twijfel even maar zeg dan toch, “Ons gezin zou precies in het plaatje passen van die mensen”. Ze schrikt een beetje en we gaan door met onze bezigheden. Zij met het dekken van de tafel en ik met de afwas.

De opmerking zet me aan het denken, is het dan echt zo’n onzin programma? Ik zet de tv aan en BAM, confrontatie. De tranen wellen op in mijn ogen. Ik zie ons in het plaatje. Het geweldige gezin dat we waren vol grapjes en tijd voor iedereen en elkaar naar een gezin met maar één ding in het leven, kanker.

Knap dat deze mensen zich zo laten filmen, zo de laatste tijd van je leven. Je moet het maar willen een cameraploeg te woord staan voor heel Nederland én ziek zijn en veel pijn lijden. Automatisch ga ik mensen vergelijken met papa. Met ons, met het leven wat we hebben en hebben gehad. Wat ik 100% zeker weet is dat dit niks was voor papa, zo al die aandacht en op tv. Hij zou het ook echt niet kunnen met de hoeveelheid pijn die hij heeft geleden. Hoe slechter het ging met papa hoe meer we ons zelf opsloten in huis. We vormden een nog hechter gezin dan normaal. Ik heb dan ook onwijs veel respect dat deze mensen zoveel commotie op zich af sturen en zoveel openlijk delen.

Wat ik stiekem wel ooit heel erg mis is iets van papa’s gedachtes. Papa was een binnenvetter, iemand die zijn emoties moeilijk liet zien aan anderen. Zelfs tot het laatst wanneer we vaker dan ooit tranen met tuiten hebben gehuild met zijn allen. Maar nooit zei hij hoe hij zich voelde tegenover ons, nooit liet hij zich kennen. Een bikkel, een vechter. Maar jeetje, wat had ik soms graag in zijn hoofd willen kijken. Gewoon om te weten hoe hij die laatste tijd heeft doorgemaakt, waar hij aan dacht. Wat zou hij willen dat wij van hem herinneren?

Van de gedachten kan ik gewoon alweer in huilen uitbarsten. Stom leven.

Ik denk weer terug aan de opmerking… Het is geen onzin, het is hard en het is moeilijk. Maar weet je wat het nog moeilijker maakt? Het feit dat niemand weet hoe zwaar het is en wat je door moet staan als iemand zoiets heeft meegemaakt. Dat niemand snapt waarom je nu ‘nog steeds’ verdrietig bent en dat afleiding niet altijd het geen is wat je wilt. Soms wil je huilen, schreeuwen en stampen waarom het leven zo stom en oneerlijk is, wil je iemand die met je mee huilt en niet iemand die zegt dat het allemaal wel weer goed komt. Het deed me pijn om te horen dat het ‘onzin’ is, een programma waarin de tijd voor het overlijden zo sterk in beeld wordt gebracht. Een geval van overlijden hoort nu eenmaal nooit in die categorie. Want echt wanneer je weet dat je iemand gaat verliezen die heel dicht bij je staat is dat echt géén onzin kan ik je vertellen.

En ik weet, als ik even realistisch nadenk, ook wel dat dit iets is wat je natuurlijk niet echt meent als je het zegt. Ik bedoel, het is logisch als je het zelf niet beter weet. Het is op dit moment voor diegene gewoon nog een ‘ver van je bed show’ omdat de dood nog heel ver weg lijkt. (Gelukkig maar!) Dus die opmerking vergeet ik dan gewoon snel aangezien zij er ook niets aan kan doen. Er komt vast ooit een tijd waarbij het helaas te dichtbij komt. Dan lijkt ineens je hele wereld een stuk minder mooi, slik je een bult aan ervaring in en vind je het onderwerp van programma’s als in ‘Liefde voor later’ geen onzin meer, dan wordt het confronterend en misschien wel herkenbaar. De tijd zal het leren.

Liefs, Sophie

Heb jij gekeken naar ‘Liefde voor later’ afgelopen maandag op NPO1?

21 comments

  1. Jeetje wat heftig lieve Sophie! Vooral als een opmerking van iemand ook keihard bij je binnenkomt, omdat het helemaal geen onzin is. Ik heb het op sommige momenten ook heel erg lastig en mis mijn vader dan ook heel erg en dat kan ook niet altijd even iedereen begrijpen.

  2. Zo’n opmerking kan best even steken inderdaad, terwijl de ander het helemaal niet zo bedoelt. Ik heb nog nooit van het programma gehoord (maar goed, ik heb dan ook geen televisie).

  3. Wat heftig maar wat mooi geschreven. Ik vind het een heel mooi maar ook emotioneel programma, het hele programma lang heb ik met tranen in mijn ogen zitten kijken en ik kan me niet eens indenken hoe heftig het moet zijn als je jezelf in het programma kunt verplaatsen.
    Simone schreef onlangs …Guts&Gusto – Favorieten

  4. Ik kan me voorstellen dat zo’n opmerking keihard binnen kan komen. Helaas beseft niet iedereen dat een bepaalde opmerking de ander kan kwetsen. Het tv-programma kende ik nog niet, maar het klinkt ontzettend mooi. Ik ga het eens terug kijken!

  5. Ik ken het programma niet, maar ik kan me wel indenken dat zoiets even erg pijn doet voor jou. Ik weet zelf – gelukkig! – niet hoe het is om zoiets van zó dichtbij mee te maken, maar ik weet het wel van iets verder weg en dus kan ik het me ongeveer indenken. Ik wens je veel sterkte toe op de momenten dat je dat nodig hebt, wees vooral jezelf als jij het nodig hebt om op dat moment te praten of juist niet, te huilen of juist afleiding te zoeken, of juist te schreeuwen en te stampen. Dat rouwproces is natuurlijk voor iedereen persoonlijk – dat lijkt me wel mooi om dan in zo’n programma te zien, hoewel je natuurlijk nooit helemaal in iemand kan kruipen, zoals jij ook beschrijft over je vader.
    Linda schreef onlangs …Dankbaar zijn voor kleine, ‘gewone’, dingen.

  6. Wat mooi en eerlijk geschreven weer Sophie. Kan me voorstellen (of misschien niet helemaal) dat zo’n reactie en gewoon het kijken van het programma op zich al hard is… Ik ken het programma niet omdat ik in België woon, maar moest het op de Belgische televisie zijn zou ik er denk ik wel naar kijken. Hoewel het me wel heel hard en confronterend lijkt. Ik begrijp de opmerking dat zoiets ‘onzin’ is niet helemaal, maar waarschijnlijk bedoelde die persoon het helemaal niet zo…

  7. Heb het programma inderdaad ook gezien! Wat ik me dan wel afvraag, hoewel je al schrijft dat het niet iets voor je vader was geweest; hoe kijk jij naar dat programma en de herinneringsdozen etc. die worden gemaakt? Is het iets wat voor jou van toegevoegde waarde had kunnen zijn, of? Vraag het me wel eens af, omdat ik het enerzijds een mooi idee vind en anderzijds denk; je onthoudt toch je “eigen” herinneringen, je “eigen” momenten.
    Marjolein schreef onlangs …Songfestival-notulen

    1. Ik denk dat ik die herinneringen van papa nog heel erg sterk heb. Ik weet hoe papa is en ik denk niet dat die spullen daar echt veel toevoeging aan zouden geven. Zou trouwens ook niet weten wat er in die kist zou moeten zitten als ik eerlijk ben! Ik denk dat mijn zusje er misschien wel meer steun aan zou kunnen hebben, maar dat is dan vooral omdat zij jonger is en misschien juist nog die soort dingen nodig heeft om papa te herinneren. Super dat je het vraagt trouwens, vind ik echt heel fijn en leuk!

  8. Mijn moeder is aan kanker overleden toen ik 10 was. Ik vind het een confronterend programma, maar wat had ik graag doos gehad met dingen die ze zelf had uitgezocht en die ze me mee had willen geven. Vooral omdat ik me weinig van haar herinner. Ik denk dat zoiets ook kan bijdragen aan de verwerking na het overlijden.
    Zo’n reactie als van je huisgenoot maakt me een beetje boos. Maar ik neem aan dat het uit onwetendheid gezegd werd.
    Dikke knuffel voor jou!

    1. Ja daar ga ik ook vanuit! Ze wist zelf ook niet dat ik in zulke situatie heb gezeten dus vandaar dat het dan eigenlijk ‘normaal’ is dat men zo reageert op programma’s over de ziek zijn/ de dood.

  9. O wauw, wat ontzettend mooi en herkenbaar geschreven zeg. Ik had laatst ook.zo’n confrontatie met iemand en ik kon mij er echt niet zo goed overheen zetten haha (ik ging dus echt in discussie, oeps). Maar het is wat jij zegt: voor sommige is het een ver van je bed show en zo behandelen ze dat dan ook. Ik begrijp dat het ingrijpend is en wens je dan ook heel veel sterkte lieve dame. X

  10. Een woord: prachtig.

    Tranen rolden over mijn wangen met verdriet en pijn uit t heden, wat versmelt in kracht en hoop uit het verleden.

  11. Wat heb je dit prachtig beschreven. Ik wil je via dit berichtje even laten weten dat ik het heel dapper van je vindt dat je zo open je emoties en gedachtes met ons wilt delen. Mooi hoe je denkt over het huisgenootje. Ik denk inderdaad dat zij de dood nog nooit van dichtbij heeft meegemaakt en dat is fijn voor haar. Keep your head up, Sophie! xx
    Karin schreef onlangs …Quote

Laat een antwoord achter aan Deisy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge