Lief dagboek #58 – Identiteitscrisis!?


Hallo! Ik ben ondertussen de dagen van de week aardig kwijt door de kerst. Ik moest vandaag echt een aantal keer kijken welke dag het ook alweer was. Het is weer tijd om eens in mijn online dagboek te typen. Daar gaan we weer! Want het is soms enorm prettig om dingen van je af te schrijven. Benieuwd wat er deze keer weer door mijn hoofd spookt?

Kerst is weer voorbij, en deze keer ben ik er eigenlijk helemaal niet zo bewust mee bezig geweest zoals vorig jaar. Wellicht ook omdat we dit jaar zelf niks hebben hoeven organiseren. Het kerstdiner was bij mijn oom en tante op eerste kerstdag en daar hebben we weer lekker kunnen eten. Toch kwam ik er vooral toen achter dat ik niet meer degene ben als die ik in IJsland ben geweest. In IJsland trommelde ik namelijk gemakkelijk wat mensen bij elkaar, kon ik een hoop organiseren en vond iedereen het leuk. Deze keer had ik er echter zo’n moeite mee om de aandacht te vragen. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n persoon in onze familie, omdat er bij ons gewoon wat meer praters in de familie zitten. (Ja, het kan nog erger dan mij! ;-)). Ik merkte toen zo bewust dat ik een stuk rustiger ben geworden sinds ik terug ben van IJsland. Ik heb niet altijd meer het hoogste woord en kan een stilte veel makkelijker accepteren. Dat is op zich wel fijn want eerst voelde ik me altijd verplicht om een stilte direct op te vullen met een nieuw gespreksonderwerp. Nu merk ik echter dat het veel handiger is om je soms op de achtergrond te houden, al is dat ook niet helemaal wie ik wil zijn/worden.

Want ja, dat is een probleempje op dit moment. Wie ben ik nu? Het voelt een beetje alsof ik tussen schip en wal zit. Ik weet niet wie ik ben, wat ik nou echt wil en hoe ik over wil komen naar andere mensen. In IJsland was ik zo in mijn nopjes met alles en was ik zo verrast met hoe ik eigenlijk kan zijn. Wie had dat gedacht na die zware periode na het overlijden van papa dat ik degene kon zijn waarvan iedereen zei dat er altijd een lach op mijn gezicht zit. De persoon die ik zo graag zou willen zijn, die was ik onbewust in IJsland. Gewoon omdat ik het zo ontzettend naar mijn zin had en écht écht écht genoot. Die glimlach was dan ook totaal geen moeite daar. Hier is het wat lastiger en ben ik nog steeds heel bewust bezig met hoe ik over kom. Zo wil ik bijvoorbeeld wel écht meenemen uit IJsland dat ik meer dingen los moet laten. Bijvoorbeeld dat ik soms wat vaker voor de term ‘zus’ moet kiezen als de term ‘moeder’ als het over mijn zusje gaat, die keuze maak ik nu voortaan heel bewust voordat ik reageer (in de meeste gevallen dan). Daarnaast was ik in IJsland dus de vrolijkheid zelve, ik kwam al binnen met een luide: Woohoo!, en dat zie ik mezelf hier nog echt niet doen. Ik denk dat ik daarvoor toch een beetje in de verkeerde provincie leef, want Brabanders zijn daar toch wel een beetje te ‘down to earth’ voor. In IJsland was ook alles een avontuur en zo bleef je energiek, doe eens gek was iets wat zo normaal was geworden en wat ik zo tof vond! Zo komt het dus dat ik niet zo goed weet wat ik wil, wie ik wil zijn en wie ik eigenlijk ben, dat resulteert erin dat ik mezelf stukken onzeker ga voelen en niet echt productief te werk kan gaan. Er ligt namelijk nog steeds dagen aan werk aan de computer te wachten (BAH!). Ik moet mijn draai ook nog vinden in deze technische wereld, in IJsland was dat dan toch wel heel relaxt zonder televisie en vaste computer.

Naja, een identiteitscrisis dus, in bepaalde gevallen. Niet altijd, want bij mijn vriendinnen ben ik nog gewoon de oude. Dat gebeurt gewoon, geen idee hoe en waarom! Als dat nu in andere situaties ook gewoon gebeurde, dan zou het leven een stuk makkelijker zijn. Maar goed, dat is het nu dus helaas even niet en dus ben ik hard op weg om mijn draai te vinden in het leven thuis. Ik kan niet wachten om weer fulltime bezig te zijn, energiek werk te doen en meer onder de mensen te komen. Afstudeerstage kom maar op, nog maar iets meer dan een maandje! Ik kan niet wachten om mijn draai weer gevonden te hebben, met beide benen op de grond, trots en wetend dat wat ik doe, dat ik daar gelukkig van wordt. Het is een uitdaging, maar daar houd ik van!

Liefs, Sophie

Hoe zou jij hier mee omgaan?

One comment

  1. Heel erg herkenbaar! Toen ik in Engeland woonde en terug kwam in Nederland merkte ik al snel dat in oude patronen vallen makkelijker is dan doorzetten met de persoon die je bent geworden in Engeland of in jouw geval IJsland. Want ik ben ervan overtuigd dat de persoon die je bent echt naar voren komt op een onbekende plek.

    Maar hoe zette ik dat vervolgens door eenmaal terug in Nederland? Dat was niet makkelijk en ik liep ook tegen een soort identiteitscrisis aan, maar eerlijk is eerlijk: je kan alleen jezelf zijn! Ik kom zelf uit een boerendorp in Groningen, dus nuchter is daar de norm (? ik weet niet hoe ik het ander moet verwoorden). In het dorp was ik ook altijd de stille, want ook in mijn familie zijn er mensen die meer kletsen dan ik. Terwijl ik in Engeland toch behoorlijk naar voren kwam als persoon.

    In het boerendorp had ik het gevoel dat de nieuwe ik niet meer paste in het leven en in plaats van mijn draai te vinden besloot ik om mijn leven van daar aan te passen op de persoon die ik was geworden. Want ik als persoon heb er niets aan om mijn draai te vinden, want dat betekent inderdaad terugvallen in oude patronen en dat wilde ik niet meer.

    Ik zal eerlijk zijn, het is behoorlijk pittig om dit door te zetten en waarschijnlijk zal je vaak de opmerking ‘wat ben je veranderd’ naar je hoofd geslingerd krijgen. Maar dan heb ik altijd de vraag: Ben ik echt veranderd of besloot de rest om niet mee te groeien? Natuurlijk moet iedereen groeien en ontwikkelen op zijn eigen manier en tijd, alleen dat betekent niet dat jij niet mag groeien als persoon of juist écht jou zijn.

    Liefs!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge