Soms, heel soms maak je je druk om iets krankzinnigs waarvan je zelf stiekem ook wel weet dat het krankzinnig is. En toch doe ik het telkens weer over dat vliegtuigraam.
Lief dagboek,
Vliegen heeft toch altijd iets speciaals vind ik. Hoe vaak ik het inmiddels al wel niet gedaan heb, ik blijf er een bijzonder gevoel van krijgen. Ik vind het sowieso bijzonder hoe die toestellen in de lucht blijven hangen. Het is me toch een gewicht wat er zo elke keer omhoog gaat.
Maar goed, het vliegen voelt voor een andere manier ook altijd heel bijzonder. Ik wordt dan ook altijd extra gelukkig wanneer ik bij het raam kan zitten. Wanneer ik de weidse wereld onder mij voorbij zie trekken denk ik altijd aan papa. Zou papa zit elke dag zien? Zou ik nu dichter bij papa zijn? Ik raas over de wereld heen en voel mij dichter bij papa. Onder mij zijn zoveel verschillende levens. Mensen die ernstig ziek zijn, trouwerijen, begrafenissen, familiefeestjes, ruzies, knuffels. En binnen een paar seconde ben ik alweer voorbij. Ik heb met dat uitzicht op de wereld ook altijd zo erg de neiging om papa liedjes te luisteren op mijn iPod en eventjes te huilen over de geweldige kansen die ik in het leven heb en om het feit dat papa er niet bij is. Bij niks wat ik verder in mijn leven onderneem.
Ik geniet van elke zonnestraal door dat ene raampje en als het even kan heb ik mijn neus er tegenaan geplakt. Ik kan er dan ook absoluut niet tegen wanneer mensen tijdens een vlucht amper buiten kijken. Zo zonde! Het is zo mooi en ik vind het vaak zonde dat er dan niet iemand bij het raam zit die ook echt geniet van het uitzicht. Daarnaast heb je natuurlijk ook de mensen die raampjes sluiten. Erger kan haast niet! Waarom zou je het raampje sluiten!? Zoveel moois daarbuiten en jij doet de afsluiting naar beneden!? Ik begrijp dat zon in je gezicht vervelend kan zijn, maar probeer hem dan deels te sluiten of accepteer het en geniet juist van die zonnestralen op je gezicht.
En stiekem weet ik dus ook wel dat dit soms totale onzin is, want hé de zon in je ogen kan in inderdaad irritant zijn. Ook kan je bij het raam zitten ook fijn vinden om andere redenen dan het ‘kijken’. Maar toch, blijf ik me er ook heel stiekem aan irriteren. Hopelijk met mijn oortjes in, papa’s nummers én mijn ogen gericht naar het geweldige uitzicht vanuit het raam waar ik naast zit.
Liefs, Sophie
Heb jij ook een ergernis waarvan je weet dat het totale onzin is?
Ah herkenbaar! Ik geniet er ook van om naar buiten te kijken. Echter.. na een paar uur trek ik me weer terug met een filmpje, boek of nog liever: een dutje. Dan ben ik ook een van die mensen die het raampje dichtdoet haha. Maargoed, dat geldt voor lange vluchten, best logisch. Lijkt me niet dat jij 12 uur lang naar buiten kijkt, wel? ;)
Haha ik zit juist veel liever aan het gangpad :) Tenzij het een heel korte vlucht is, 1 of 2 uur ofzo. Maar langer wil ik aan het gangpad. Een heel lange vlucht zit ik altijd in het middenstuk aan het gangpad. Zo kan ik er makkelijk uit, lopen en naar de toilet. Ik vind vliegen altijd een beetje eng dus kijk ik liever niet naar buiten haha :) behalve als we landen, dan is het vaak wel mooi!