Lief dagboek #44 – Kan de week alvast voorbij zijn?

P1190021
Het is weer maandag, een nieuwe week gaat van start en deze keer ook zelfs een nieuwe maand. Zoals ik gisteren al zei wordt deze maand echt enorm zwaar er komen namelijk vele emotionele dingen naar voren, zowel heel positief als heel negatief. Vandaag wil ik graag even mijn hart luchten in mijn dagboek, zoals ik dat elke week eigenlijk doe. Lees je mee?

Deze week mag de boeken in als meest confronterende week van het jaar ben ik bang.

Aanstaande zaterdag zou mijn papa  50 jaar worden. Een mijlpaal die de meeste mensen niet zomaar aan zich voorbij laten gaan. Helaas zal dat bij ons wel gebeuren. Zaterdag komt er trouwens een extra artikel online en zondag, 5 juni, komt denk ik het meest bijzondere artikel wat ik óóit heb geschreven online. Jup, serieus. Hopelijk denken jullie daar ook zo over! Maar goed, waar ik het over had. Zaterdag 4 juni. We hebben tot op heden niet echt mensen uitgenodigd want we weten het niet zo goed wat we moeten doen die dag. Wachten en kijken wie er aan ons denkt? Met het risico dat we de hele dag alleen thuis zitten en de dag ellendig lang duurt. Maar als je mensen uitnodigt, dan lijkt het weer op een verplichting, wat ook weer niet zo is.

Het aller moeilijkste is misschien nog wel dat mijn papa een tweeling is en dat zijn tweelingbroer mijn peetoom is. Oh én dat hij op 4 juni dus een groot feest geeft. Daar zie ik op dit moment ZO tegenop. Hoe kan ik nou in hemelsnaam doen alsof het een fijne avond is… Ik wil helemaal niet blij zijn op deze dag, ik wil niet doen alsof het een normale dag is… Ik weet het echt niet zo goed en vind het idee alleen al stiekem echt heel heel heel zwaar. Maar natuurlijk zijn er aan elk verhaal twee kanten én moet je elke mijlpaal in het leven vieren. Dus ik zit een beetje met een dubbel gevoel over deze dag. Lastig…

Daarnaast is afgelopen week geheel onverwacht een vader van mijn teamgenootje overleden. Aanstaande woensdag vindt het afscheid plaats waar we met het hockeyteam heen gaan. Dit zal mijn eerste afscheidsdienst worden sinds die van papa. Ik ben vol spanning hoe ik zal reageren op de kist, de muziek en alles eromheen. Zal het confronterend zijn? Zal ik mezelf sterk kunnen houden? Eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik kan het niet. Het gaat enorm zwaar worden, maar ik zal er staan. Vooral omdat ik weet hoe fijn ik het vond om al die mensen te zien tijdens de afscheidsdienst van mijn vader. Daarom sta ik daar, samen met mijn team, voor mijn teamgenootje. Gisteren hebben we met het team een wedstrijd gehockeyd met rouwbanden om en is er één minuut stilte gehouden. Mijn teamgenootje is zelfs nog komen kijken. Dat vind ik zo knap! Daar heb ik bijna geen woorden voor. Het zal hoe dan ook een waardig afscheid worden woensdag. Daar ben ik van overtuigd. ♥♥♥

Voor nu luister ik weer opnieuw naar de afscheidsmuziek van papa. Even een huilmomentje wat me door deze week heen moet slepen… We gaan het zien.

Liefs, Sophie

16 comments

        1. Klopt. Ik weet ook gewoon echt niet hoe ik mezelf moet verwachten betreft emoties. Ik wil er ook leuk uitzien maar tegelijkertijd heb ik daar echt geen zin in. Lastig!

  1. Jeetje, moeilijk zeg! Ik begrijp je helemaal. Zelf zou ik ook niet naar een feest gaan op zo’n dag. Dat voelt gewoon niet lekker. Ik ben benieuwd naar je artikel van 5 juni, ik kom zeker even kijken ;)

  2. Wat heftig zeg :( Ik begrijp dat je zou willen dat alles alvast voorbij zou zijn. Ben benieuwd naar het meest bijzondere artikel wat online gaat komen. Sterkte de komende dagen!

Laat een antwoord achter aan Shannon Sheila Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge