Lief dagboek #32 – Een hele dure levensles

Processed with VSCO with hb2 preset
Yay, lekker ratelen op het toetsenbord. Dat is waar ik van hou. Tijd om weer iets te schrijven in mijn ‘online’ dagboek. Deze keer over een levensles met een heel duur prijskaartje. Of is er uberhaubt wel een prijskaartje aan te hangen? Ik heb er in ieder geval van geleerd en ik hoop dat ik jullie dat ook mee kan geven. Wat precies, dat lees je in mijn dagboek.

Lief dagboek,

Op dit moment krijg ik de tissues niet aangesleept en zitten bijna alle zakdoeken in de was. Mijn hoofd roept kloppend om mijn aandacht en er zijn nog heel veel dingen die op mijn to do list staan.
Nu zijn al die dingen nou niet zo vreselijk als het lijkt, maar toch doe ik weer waar ik zo onwijs goed in ben. Uitstellen.

Ik voel dat ik op een tweesprong sta. Of ik wordt vanaf nu alleen maar zieker óf ik klim er langzaam weer boven op. Ik hoop natuurlijk op dat tweede. Ik neem nog maar een kopje thee, wie weet helpt dat.

Dit weekend was ik weer even terug in Amsterdam. Het voelde weer als vanouds om in de tram te stappen op weg naar mijn oude huisgenootjes! Ook toen ik binnen kwam had ik niet eens het gevoel dat ik alweer drie weken thuis woon.

Mijn buurjongen daar was er toevallig dat weekend niet en ik mocht van hem zijn kamer ‘lenen’. Super fijn! Zo had ik toch nog een kamer voor mezelf. Een verre buur is dus op sommige momenten toch beter dan een goede vriend, haha!

Papa zou trouwens heel erg blij zijn denk ik. Zeker weten doe ik dat namelijk nooit. Maar toch weet ik dat ie het wel cool zou vinden dat ik een feestje heb in Amsterdam. Ik ben (als ik even in wie is de mol termen praat) zo ongeveer een couch potato. Oke, ik kijk niet echt heel veel tv. Maar ik houd er wel van om thuis te zijn. Papa heeft daarentegen zo vaak gezegd dat ik er op uit moest gaan. Dat het nu nog kon, dat ik vooral moest genieten van deze periode en dat school op puntje twee moest komen te staan. Dat is nogal moeilijk te aanvaarden voor een perfectionist maar nu ben ik heel trots dat ik papa begin te begrijpen.

Het leven is er om van te genieten. Later, wanneer je terugdenkt aan je studententijd. Dan is dat ene jaartje school niks op al het moois wat je hebt mogen beleven in je studententijd. Het gaat voor nu dan ook vooral om de belevenissen. Het serieuze deel komt later wel. Genieten nu het nog kan, was iets wat papa me maar al te vaak duidelijk wilde maken. Nu begrijp ik je pap… Al is het een hele hele hele dure les geweest… De les, dat het leven veel te kort is om niet te genieten. De les, dat het leven zomaar voorbij kan zijn en dat het zonde is als je niet ‘geleefd’ hebt.

Met deze gedachten kijk ik alweer uit naar de volgende leuke dingen die ik ga doen. Ik geloof dat ik de smaak van ‘leven’ te pakken heb.

Liefs, Sophie

9 comments

Laat een antwoord achter aan Dorien Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge