Lief dagboek #16 Dat iedereen wel weet dat dit zo blijft…

wpid-2015-10-25-10.37.37-1.jpg.jpeg
Het is alweer maandag en dus is het tijd voor mijn vaste rubriek: Lief dagboek. Zoals jullie weten heb ik vaak de behoefte om dingen van me af te schrijven. Hopelijk helpt het ook deze keer weer. Ik neem jullie ook deze keer graag mee in mijn gedachten, lees je mee?

Vandaag is het zondag 25 oktober, ik zit alweer twee maanden in het bruisende Amsterdam. Nog maar 3 maanden te gaan, de tijd vliegt voorbij! Langzaamaan begin ik in een fijn ritme te komen waarop ik ook nog eens ooit wat tijd overhoud. Helemaal top!

Dit weekend bleef ik voor het eerst in Amsterdam in plaats van naar huis te gaan. Normaal gesproken ga ik elk weekend naar huis omdat ik op zaterdag nog gewoon bij de Albert Heijn bij mij in de buurt werk, maar voor nu was een weekje vrij ook wel heel erg prettig! Vrijdagavond was er een huisfeestje waarbij ik pas om 4.00u in bed lag na een geslaagde avond. Zaterdag was vooral een luie dag waarop ik wat programma’s terug keek op mijn laptop maar ook weer een flink aantal kilometers liep door het mooie Amsterdam. Ik had helemaal niet door dat ik al een half uur aan het hardlopen was door al het moois om me heen! Vooral nu de herfst toch wel echt te zien is vind ik alles nog veel mooier dan normaal.

Vandaag kwamen mijn moeder en zusje richting Amsterdam. Supergezellig om samen met hun meer van de stad te zien. Eerst zijn we even langs mijn stage adres geweest om te laten zien waar ik nu eigenlijk vijf dagen in de week zit, daarna zijn we nog even wat winkels in gegaan en vervolgens hebben we nog even door het Vondelpark gewandeld. Het was een fijne dag en het zonnetje scheen ook nog eens heerlijk.

Toen ik mijn moeder en zusje had uitgezwaaid op het station moest ik mijn tranen toch weer even inslikken. Het is gewoon soms zo oneerlijk dat papa hier niet meer bij kan zijn. Dat ik hem niet kan vertellen waar ik stage loop, dat hij niet eens weet wat me op dit moment bezig houd. Het is zo moeilijk dat het gezin nooit meer zo is zoals het was. Dat er alleen maar nieuwe mooie herinneringen bijkomen zonder papa.

Ik laat op mijn kamer de tranen de vrije loop. Het leven is oneerlijk. De playlist op spotify genaamd ‘papa’ staat weer aan en ik denk aan alles wat we al zonder papa hebben meegemaakt. Het is zo ontzettend veel en er gaat in de toekomst alleen nog maar meer bijkomen. Herinneringen met papa vervagen, herinneringen zonder papa worden steeds meer uitgelicht… Het is een stom proces en ik wil niet dat het zo is! Het is gewoon zo moeilijk om te beseffen dat dit voor altijd zo zal blijven…

Liefs Sophie,

Het liedje van deze week is het liedje waardoor ik dit graag van me af wilde schrijven. Zo stil – Simone Kleinsma, de versie van Simone Kleinsma heb ik bewust gekozen aangezien die nooit op de radio te horen is (wat weer zorgt voor minder confrontatie) en dat vond ik zelf erg prettig. Ik besef me de afgelopen tijd meer dan ooit hoe gelukkig ik ben op dit moment maar ik besef me ook maar al te goed dat papa hier nooit meer een nieuwe herinnering aan toe zal voegen of met me mee gelukkig kan zijn…

 Twitter | Instagram | Facebook | Bloglovin

7 comments

  1. Heel fijn dat je een ritme begint te vinden in Amsterdam en dat je ook weer wat tijd voor jezelf hebt. Je weekend klinkt heerlijk en ik snap dat dit onwijs moeilijk voor je is.. Hopelijk heeft het van je afschrijven weer een beetje gewerkt! X

  2. Fijn dat je een ritme kunt vinden in je leven in Amsterdam en wat leuk dat je zusje en moeder langskwamen! Ik kan me ook goed voorstellen dat het moeilijk is om nieuwe herinneringen op te bouwen zonder je vader. Van je afschrijven werkt altijd heel goed, dus het is goed dat je dat ook blijft doen, hopelijk heeft het gewerkt!
    Claire schreef onlangs …Hoe bevalt het studentenleven in Amsterdam mij?

  3. Ik vind het zó knap van je dat je hoe je alles beschrijft, lijkt me echt verschrikkelijk moeilijk om elke keer te beseffen dat je nieuwe mooie herinneringen opbouwt zonder je vader en de tegenstrijdigheid daarin..Hoop dat het schrijven je weer wat beter heeft laten voelen!

  4. M’n hart krimpt toch altijd een beetje ineen als ik over het verlies van je vader lees. Het is inderdaad gewoon vet oneerlijk en er is helaas niemand die er iets aan kan veranderen. Ik weet dat het niet hetzelfde is als een van je ouders verliezen, maar een jaar of drie geleden verloor ik mijn lievelingstante na een slopende strijd aan kanker. Vanzelfsprekend was ik daar kapot van. Als herinnering kreeg ik haar trouwring, die ik sindsdien dagelijks draag. In het begin was ik erg verdrietig bij mooie gebeurtenissen, wetende dat zij die nooit heeft kunnen meemaken, zoals de uitreiking van mijn bachelordiploma. Ik kan me precies voorstellen hoe trots ze zou zijn geweest. Toch veranderde dat gevoel in de loop van de tijd steeds meer naar ‘Ah, dit had ze tof gevonden!’, gevolgd door een glimlach. Dat beklemmende gevoel wordt uiteindelijk minder, hoe langzaam dat ook gaat. Dat er steeds meer herinneringen bij komen zonder je vader wil niet zeggen dat jullie daarom minder van hem houden en je zult hem ook echt niet vergeten omdat er nieuwe dingen zonder hem gebeuren. Ik hoop in ieder geval dat het verdriet op een gegeven moment wat lichter voor je wordt en dat dat beklemmende gevoel langzaamaan steeds vaker plaats gaat maken voor een glimlach. Dikke knuffel!
    Sylvia schreef onlangs …Recensie: Narnia – ISH & Nationaal Ballet

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge