Pfoe, even bijkomen van deze mega drukke dagen. Dit blogje typ ik dan ook heerlijk in mijn pyjama op bed. Ter ondersteuning staat spotify aan en ben ik voorzien van water en chips. Gezonde combinatie haha ;-)  Sorry not sorry! Het is weer tijd om jullie mee te nemen in mijn dagboek. There we go!

Lief dagboek,

Mijn tweede week stage zit er alweer op, wat gaat de tijd toch snel op dit moment! Zoals ik gisteren op mijn blog schreef ben ik op dit moment een gelukkig mens.  Een wonder want eerder heb ik het nooit durven zeggen. Ik voel me aan de ene kant wel enorm schuldig tegenover papa, ik vergeet hem soms hier in Amsterdam en ik neem mezelf dat best wel kwalijk.

Ik kan wel begrijpen waarom ik hier minder aan pap denk. Het komt door de situatie, de omgeving en alles daar om heen. Thuis is er altijd confrontatie, er is een lege plek aan de eettafel, er niemand die met mij mee voetbal kijkt in het weekend, er is niemand die de tafel dekt om 6.00u ’s ochtends en niemand die dutjes doet na het avondeten. Hier in Amsterdam is er echter niks, geen mama, geen papa en geen zusje. Hier ben ik alleen en is het ook ‘gewoon’ om alleen te zijn. Dat is denk ik de reden dat ik minder aan papa denk en misschien dan nu ook eindelijk meer rust heb gevonden in mijn hoofd.

Die rust zorgt ervoor dat ik heel langzaam het leven weer op kan pakken, met beide handen. Ik geniet oprecht van stralend weer en ik baal als een stekker als ik de afwas zie staan. Ik leef, ik wordt weer een student. Ik wil weer stappen als jaren geleden en wil weer leven zoals het was. Ik verwelkom de rust met mijn hele hart, al weet ik dat dit niet voor altijd zal zijn.

Confrontatie loert om de hoek en duikt gelijk op wanneer je even niet op let. Ik kijk naar papa op mijn nachtkastje. Tranen komen in mijn ogen. Sorry pap…… Ik wil je niet loslaten of vergeten en het gebeurt heeel langzaam toch een beetje. Gelukkig heb ik mijn make-up er al vanaf gehaald, het is tijd om te huilen om papa… De eerste keer hier in Amsterdam…. Ik wrijf de tranen uit mijn ogen.

Ik zet papa’s liedje op en denk aan alles, alles wat met papa te maken heeft, met papa en mij, en Amsterdam en het feit dat ik hem niet kan vertellen dat ik eigenlijk super gelukkig ben nu op dit moment. Tranen blijven stromen en ik laat ze gaan, het hoort erbij…

Ik verander de foto van papa in een foto van mij en papa samen. Dit is beter zo, ik ben niet alleen, we zijn samen, samen in Amsterdam.

Liefs, Sophie

Het liedje van deze week: ‘San Franciso – The Mowgli’s’, een ouder nummer maar ik werd er zo ontzettend vrolijk van! Het nummer tovert een glimlach op mijn gezicht. Op naar een nieuwe week met hopelijk net zoveel moois als de vorige!