Ik weet even niet zo goed wat ik moet zeggen…

17-IMG_20150420_162310
Nog zoveel dingen die ik eigenlijk wil delen, maar zodra ik klaar zit om een blogje te typen weet ik gewoon niet meer waar ik over wil schrijven. Of eerlijk gezegd, weet ik gewoon niet waar ik moet beginnen. Er is zo ontzettend veel wat ik graag zou willen vertellen, delen, etc. dat ik soms gewoon naar een wit scherm loop te staren. Zo ook nu weer. Alleen nu gebruik ik het maar even om mijn gedachte de vrije loop te laten.

Ik ga jullie aanstaande zondag vertellen wat er zoal gaat gebeuren in de maand juni. Dat is namelijk nogal een hoop. Er zit zowel fantastisch nieuws bij als verdrietige dingen. Dat is misschien ook wel waarom ik nu zo slecht mijn gevoelens kan beschrijven.

Het ene moment voelt het alsof de wereld aan mijn voeten staat en het andere moment voel ik me zo klein en nietig dat ik het liefst zou willen verdwijnen. Uren huilen in de armen van mijn vriend lijkt soms het enige waar ik naar kan verlangen. Maar wanneer ik mijn vriend dan eindelijk zie, voel ik me helemaal niet meer zo verdrietig en heb ik helemaal geen zin meer om te huilen of verdrietig te zijn. Mijn emoties vliegen de laatste tijd alle kanten op. Enorm vervelend, als ik eerlijk ben, ik krijg er zelf niet eens grip op. Want hoe leuk het leven ook lijkt, man, wat is het soms een toneelstuk.

Dat papa er niet meer is, is inmiddels zo geïntegreerd in ons leven, dat het bijna normaal begint te worden. En dat is het juist, we doen alsof het normaal is, alsof we een normaal gezin zijn en gaan maar door. We helpen anderen, gaan naar feestjes, gaan op vakantie, praten mee over de alledaagse praat… Het is zo moeilijk om dan uit dat ritme te stappen. Weer te doen alsof de wereld onder je vandaan zakt. Het is te zwaar om alles weer naar boven te laten komen, het is te zwaar om dan opnieuw op te staan. Het is te zwaar om dan opnieuw die lach op het gezicht te toveren. Dus daarom houden we hem maar op en huilen we in gedachten meer en meer om het feit dat het leven nu voorgoed anders is en nooit meer hetzelfde zal worden.

En soms dan weet ik het ook echt niet meer of ik nu boos, verdrietig, blij of onzeker ben. Het leven gaat te snel, ik houd het niet meer bij. Was ik gisteren nog boos omdat ik weer eens te veel werk op me neem voor school, ben ik vandaag weer blij omdat ik het allemaal onder controle heb, dan ben ik morgen weer onzeker over mijn blog. Bij elke volger die verdwijnt, bij elke reactie die verminderd wordt vraag ik me af of ik het allemaal wel goed doe. Of ik niet beter kan stoppen met alles en gewoon in bed kan blijven liggen totdat deze naarheid voorbij gaat omdat ik wil weten waar ik aan toe ben.

Maar zo ben ik ook niet, dus sta ik morgen, vandaag, overmorgen en de rest van de dagen gewoon weer naast mijn bed om een nieuwe dag te plukken.

Mijn to do list voor juni is trouwens echt gigantisch. Mijn hoofd zat er zo vol van, dat ik het besloot uit te typen op een a4-tje. Twee kolommen vol dingen die ik gedaan moet hebben voor het einde van juni. En dan zeg ik tegen een collega dat ik natuurlijk extra uren maak, zodat zij een middag vrij kan zijn. Want dat is waar ik op dit moment mee bezig ben, leven voor anderen.

En eigenlijk ben ik niet trots op dit artikel, maar ik weet het gewoon even niet wat ik van mezelf moet verwachten, wat ik kan én wat ik wil. En dit is dan het resultaat van hersenspinsels die dat zelf ook nog niet weten. Ik zit denk ik weer in een dipje… Papa, was je nog maar hier.

Liefs, Sophie

7 comments

  1. Ik snap precies wat je bedoelt met leven voor andere. Ik heb zelf het idee dat ik dat nu ook een beetje doe. Ik doe te veel dingen voor andere waardoor ik nu best wel achterloop met mijn afstuderen en dat is natuurlijk erg sonde.

    Aan de andere kant het komt vast wel weer goed net zo als bij jou!

  2. Hoi Sophie,

    Wat een herkenbaar verhaal. Ik ben geen dierbare verloren zoals jij, maar ik heb soms ook heel erg het gevoel dat ik leef voor anderen en dat ik vooral doe wat anderen van mij verlangen, dat ik eigenlijk te weinig rekening houd met mijzelf. Ook het wisselen van emoties komt mij bekend voor. Soms heb ik het gevoel dat ik de wereld aan kan, het andere moment lijkt alles te veel.

    Wat ik wil zeggen: veel sterkte en ik hoop dat je je plekje snel gaat vinden!

  3. Je bent meer aan het overleven dan aan het leven, zo lijkt het. En dat is begrijpelijk, want een heel belangrijke persoon in je leven is weggevallen. Ik heb geen hapklare oplossing voor je, maar hoop van harte dat je het elke dag een stukje meer een plekje kunt geven, al zal dat ongetwijfeld met vele pieken en dalen gaan. Hele dikke knuffel voor jou, en denk aan jezelf!! ‘Nee’ zeggen is voor velen van ons moeilijk, maar dat kan ik dan wél weer uit ervaring zeggen: je mag best wat meer aan jezelf denken.

    Wat betreft volgers en reacties die al dan niet minder worden: vergeet niet dat je (vaak) over een zwaar onderwerp blogt. Ik lees al je stukken, maar weet soms gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik zeg dan liever niets dan dat ik een twaalf-in-een-dozijn reactie geef. Ik gok dat dit voor meerdere lezers geldt ;) Wat bij mij overigens helpt tijdens dipjes of wat mindere periodes, is losse zinnen op papier zetten, gewoon wat er op zo’n moment in je opkomt, steekwoorden zijn ook oké. Wellicht kun je het later gebruiken voor een blog, wellicht helpt het om je gedachten op een rijtje te krijgen. Hoe dan ook, na een tijdje voel je je wat ‘lichter’, de scherpe randjes gaan er wat vanaf. Take care!
    Sylvia schreef onlangs …Afstuderen, afvallen, vaste baan & KvK!

  4. Ik snap je gevoel helemaal. Niet omdat ik hetzelfde heb meegemaakt, maar wel iets anders heftigs (is natuurlijk niet te vergelijken, maar toch: heftig) en daardoor vliegen mijn emoties de laatste tijd ook elke kant uit. Het is net alsof ik alles 10x heftiger voel dan normaal, of een normaal persoon. Super vervelend, want als ik op een festival sta voel ik me ongelofelijk blij, maar de volgende dag kan ik me hartstikke somber voelen en zit echt helemaal niks mee. En onzekerheid voel ik ook heel erg veel, bleh
    Maaike schreef onlangs …Blogfoto’s waar ik tot nu toe het meest trots op ben

  5. Knap verwoord van je, Sophie. Neem de tijd. Meer kun je denk ik niet doen. Ik herken je dipje wel, het leven gaat zo snel en ik vraag me soms ook weleens af waarom ik dit nou eigenlijk allemaal doe. Ik hoop dat je met de tijd weer wat meer grip op je emoties krijgt.

    Dikke knuffel.

Laat een antwoord achter aan Sylvia Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge