Ik had je in mijn armen


Het was maandagochtend, of misschien wel nacht. “Mam!” De schreeuw was op dat moment mijn laatste woord omdat ik wist dat ik dood zou gaan. En toen ineens, knapte te bubbel en bleek het allemaal maar een nachtmerrie. Na een vreselijke nachtmerrie werd ik wakker van mijn eigen geschreeuw. Ik staarde naar het plafond, zou iemand het hebben gehoord? Of schreeuwde ik niet echt? En was het alleen maar zo in mijn nachtmerrie? Ik viel weer in slaap.

En daar was jij. Ziek, zoals je al een lange tijd was. Maar je was weer daar, je was eigenlijk best fit als ik er zo achteraf over nadenk.  Je zat zelfstandig en je droeg je geruite blouse. Het is zo lang geleden dat ik je heb gezien in mijn dromen. Ik kan niet eens herinneren wanneer ik je voor het laatst mocht zien. Ik zag je weer, je was daar en het was zo fijn. We knuffelden en ik voelde je lichaamswarmte, je was er echt. En je wist dat het binnenkort afgelopen zou zijn. Ik was ik, zoals ik nu ben. Niet jong en onwetend zoals ik vier jaar geleden was, maar ik was er en ik wilde je zo ontzettend graag dichtbij me houden. Het was fijn om je weer te zien. Maar toen werd ik wakker, en schrok ik hoe het mogelijk was dat ik je lichaamswarmte voelde tijdens de knuffel in mijn dromen.

Je bent er immers al lange tijd niet meer. Bijna vier jaar. En hoewel wij iedere dag een dagje ouder worden, blijf jij mijn papa van 47 jaar. En gelukkig kan ik me dan op die manier nog steeds een beetje kind voelen. Want godzijdank zijn er nog vele jaren te gaan voordat ik even oud mag worden, zoals jij geworden bent. Dus tot die tijd, ben ik nog steeds kind en jij nog steeds mijn oudere papa.

En vandaag is het 4 maart. Nog twee dagen voor het nieuwe jaar weer van start gaat. Herinneringen komen al lange tijd op. De zonnestralen waar je eerst zo van hield, en die je later verafschuwde. Het licht wat in de kamer straalde op vijf maart, de dag dat we nooit meer met elkaar zouden communiceren. Stiekem is er wat dat betreft in die vier jaar niet zoveel veranderd en zou je er zo weer kunnen liggen. Soms is het fijn, al die herinneringen. Ze zorgen ervoor dat je, door er aan te denken, dingen kan verwerken. Maar des te meer had ik gegund dat Fleur meer herinneringen zou hebben. Als kind van 11 jaar, nu een puber van 15 jaar. En daar zit toch wel de grootste verandering. We koesteren onze omgeving waarmee we de herinneringen met jou hebben, maar wij moeten door. Ik ben zoveel veranderd in deze vier jaar. We groeien, leren en leven elke dag en er komen zoveel nieuwe herinneringen bij.

Maar lieve papa, hopelijk kom je me nog eens opzoeken in mijn dromen.
Ik maak ook graag nieuwe herinneringen met jou, ook al moet ik er diep in de nacht voor wakker worden.

Liefs, Sophie

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

CommentLuv badge