Ja hoor, daar ben ik weer met mijn verhalen over IJsland. Ik heb inmiddels bijna alle tips die ik aan jullie mee wil geven op een rijtje. Al denk ik dat er altijd weer nieuwe tips op komen duiken. Voor het artikel van vandaag werd ik geïnspireerd door het weer van de afgelopen week want jeetje, wát een omschakeling. En dat bracht mij ineens weer terug bij IJsland en hoe ik daar in een ‘split second’ veranderde als persoon. Benieuwd hoe ik daar veranderde? 

Het was mijn eerste échte grote stap alleen, alleen weg. Weg van álles waar ik bekend mee ben. En aangezien ik ook redelijk bekend ben met alle West Europese landen, was IJsland écht even buiten mijn comfortzone. Een land waar ik de taal niet ken én echt niemand anders.

Ik weet nog goed dat we om 18.00u bij Harpa moesten verzamelen. Ik was inmiddels op het vliegveld een andere jongen tegengekomen die ook in IJsland ging studeren. Samen struinden we door de stad tot het half 6 was. Vol spanning liepen we weer terug richting Harpa. Buiten op een steen zagen we ook een meisje zitten met een back-pack en een enorme koffer, zou zij ook op dezelfde bus wachten? We liepen door en ik herkende wat gezichten via de Facebook groep die een week daarvoor was aangemaakt. Dit moest het zijn. Ik scande de gezichten en dacht echt, oh help waar ben ik terecht gekomen. Direct gaven Rinta en Masaya een hand om zich voor te stellen. (Die altijd beleefde Japanners, kwam ik later achter). Stiekem moesten we lachen om de namen, hoe konden we die in hemelsnaam onthouden!? In de bus besloten Stefan (de andere Nederlandse jongen) en ik apart te gaan zitten. Zo hadden we (1) een hele bank voor ons eigen en (2) konden we contact maken met de anderen. Dat is wel echt gek, want je zit twee uur lang met onbekenden in de bus en dus kom je niet verder dan een gesprek als, hoe oud ben je? en waar kom je vandaan? Toen ons ook nog werd verteld dat we boodschappen moesten doen omdat we daar niet meteen de mogelijkheid toe hadden, was het helemaal schakelen. Wat heb je nodig? Ik wist dat ik nog handzeep en shampoo moest hebben en nam daarbij ook thee (ze hadden gewoon Pickwick bosvruchten!) en brood mee. Samen met Stefan kocht ik ook een zak aardappelen en wc-papier. Als ik hier later aan terug denk vraag ik me echt af wat ons bezielde en wat een onzin dat we aardappelen meenamen. Maar goed, van alle momenten kun je leren ;-)

Eenmaal aangekomen in Bifröst werden we verdeeld over de huizen. Super spannend natuurlijk! We dachten al wat mensen gevonden te hebben in de bus, maar schijnbaar had iedereen hetzelfde adres gekregen om in te vullen voor de administratie. Bij elk huis werden er nieuwe namen genoemd met nummers die stonden voor de kamer in het huis. We bleven met steeds minder mensen over en ik wilde echt niet bij die ‘drukke’ uit de bus. Uiteindelijk bleken Stefan en ik in één huis te wonen en náást elkaar te slapen, hoe toevallig. We hadden samen de bovenverdieping met Eunkye (Zuid-korea). Boris (Singapore) en Marion (Duitsland) hadden hun kamer beneden. De dag daarna kwamen daar Vagyim (Roots in Oekraïne, maar studeert in Denemarken) en Roxanne (Komt uit Australië maar woont in Denemarken) als setje nog bij. Hoewel de eerste twee weken vrij rustig waren, hebben we redelijk wat ondernomen overdag. Echter waren we ’s avonds ieder in onze kamer te vinden. Daar zat ik dan op zaterdagavond in mijn eentje in mijn kamer aan mijn bureau een tv-programma terug te kijken. Pas toen ik honger begon te krijgen (lees: lekkere trek) dacht ik ineens, het is zaterdag! Ik mag best iets lekkers pakken. Zo horen zaterdagavonden natuurlijk niet te gaan dacht ik nog bij mezelf en toen begon de pret.

Ik werd een ware organisator en probeerden in eerste instantie het huis er bij te betrekken. Een avond Uno spelen met alle huisgenoten (en tegenzin van Vagyim, de niet-zo-sociale jongen). ik nodigde de buren uit (waarvan maar twee mensen langskwamen) en zelfs door al deze teleurstellingen liet ik me niet tegenhouden. Er kwam een ‘one month in Iceland’ party in ons huis waarbij Marion een Fantacake maakte en Karo (ook een exchange student) voor koeken zorgde. Waar we eerst heel zielig en alleen om onze tafel zaten, eindigden we de avond uiteindelijk met redelijk wat mensen die met een biertje onze kant op kwamen. Het huis zat op een bepaald moment gewoon helemaal vol!? Toen was de weg naar ‘het laatste huis in de straat’ geopend en sindsdien stonden er regelmatig mensen op de stoep of we toevallig een spelletje speelden die avond. Langzaamaan waren er iedere avond spelletjes te spelen en zo leerden we nieuwe kaart spelletjes. Ik leerde zelfs aan andere mensen het monopoly spel met Nederlandse kaarten (!). Toen we na twee maanden de kaartspelletjes een beetje beu waren, organiseerde ik een avond ‘weerwolven’. Ik maakte het spel met behulp van een kartonnen doos en printte de verschillende rollen uit. Ineens was ik een organisator!? En als iemand anders wat bedacht, of het stukje overnam was dat oké. Ik kon het loslaten.

Best bijzonder, aangezien ik normaal gesproken nogal angst heb wat mensen van mij denken en dat mensen het niet leuk vinden wat ik doe. In IJsland veranderde dit mijn hele gedrag. Ik lachte (bijna) altijd, kwam binnen in ieder huis met een luide ‘Joehoe!’ en niets was te veel. Ik probeerde een gesprek aan te knopen met iedereen en kwam er wel achter dat ik enorm direct was. Nu zijn wij Nederlanders altijd wel ‘direct’, maar hier werd het soms met open ogen ontvangen. Oeps!

Als een van de laatste vertrok ik weer richting huis. Alleen degene die nog een semester langer bleven waren er nog en de ‘buren’ brachten ons naar het vliegveld. Rinta en Masaya waren er dus nog en toen Rinta mij met moeite in het Engels bedankte en ik daarop antwoorden dat dat insgelijks was, zei hij: Nee, ik bedoel voor het organiseren van alles! En toen smolt mijn hart wel een beetje, geen dank ik deed het graag!

Toen Stefan en ik -als nuchtere Hollanders- ook van onze buren afscheid hadden genomen barstte de fijne sprookjesachtige bubbel vol geluk en blijdschap uit elkaar. Het was duidelijk, back to reality!

En toen viel, net zo spontaan als het gekomen was, de initiatief rijke, sociale en overenthousiaste en totaal niet angstige Sophie. Terug naar weer gewoon doen, want hier in Nederland doe je dan al gek genoeg.

Heel soms, dan probeer ik het weer even, dat enthousiaste, initiatiefrijke persoon te zijn die ik was. Dat is wel de Sophie die ik graag zou willen zijn, maar hier kom ik er gewoon niet aan toe.  Loslaten is me veel te moeilijk, te bang, wat anderen van me denken en, waar het opzoeken van grenzen in IJsland helemaal mijn ding was, speel ik hier liever op ‘safe’.

Ik weet in ieder geval dat ik het kán zijn, maar voor nu blijft het een herinnering aan IJsland.

Liefs, Sophie