Het begin van alle ellende is alweer een hele poos geleden. Het is voor mij dan ook erg lastig me er nog veel van te herinneren.
Ik weet nog dat ik in groep 7 van de basisschool zat toen het allemaal begon. Pap had een moedervlek op zijn onderarm en deze kwam er steeds gekker uit te zien. Toen hij naar de dokter ging om er eens naar te laten kijken, kwam hij vol verhalen thuis. Pap was iemand die van grapjes hielt, en daarmee soms nog wel eens kon overdrijven. Maar goed, of hij overdreef weet ik dus niet. Hij vertelde ons in ieder geval dat de dokter de moedervlek ter plekke had weggesneden voor onderzoek en dat het bloed alle kanten op spoot (toen geloofde ik er niks van, maar nu achteraf, kan ik me dat opzich wel voorstellen). De moedervlek werd opgestuurd en daaruit kwam de uitslag dat papa huidkanker had. Ik heb vaak moeten huilen op school in die tijd. Ik wist helemaal niet wat er precies aan de hand was, maar toch moest ik huilen. Toen de meester onder de gymles vroeg of ik het uit wilde leggen aan de klas omdat ik voor de zoveelste keer in tranen was zei ik ja. Toen vertelde ik aan de klas dat papa ziek was. Maarja, niemand die me begreep omdat ze niet snapte dat ik niet bedoelde dat pap met koorts op bed lag o.i.d. Ze vonden me allemaal maar raar dat ik moest huilen..
Na een operatie aan de onderarm bleek dat de huidkanker gelukkig niet was uitgezaaid in de lymfe. Pfoe! opluchting. Ik weet nog dat papa mij op kwam halen van de volleybaltraining op donderdagavond en dat toen we thuis kwamen de hele familie bij ons thuis was. Ik vond het zo raar dat de familie ineens bij ons thuis was en we vlaai hadden zonder dat er iemand jarig was. Achteraf snap ik het natuurlijk wel. Maar 7 jaar geleden vond ik het zeer wonderlijk wat er allemaal gebeurd was.
I do believe that simple things really matters.
Liefs,
Sophie
Wat heftig.. Ik snap wat je voelt. Ik ben mijn vader ook verloren, wel plotseling en hij was nooit ziek. Maar die reacties van de klas is gewoon niet leuk.. Ze weten niet wat je voelt en doormaakt…
Oh wat ontzettend rot!
Onze verhalen lijken zo hard op elkaar… Ik ben blij dat je op mijn blog bent terecht gekomen en ik zo op de jouwe.